Ameryka Południowa ’90 – Brazylia

…a później zachłannie, ale starannie wypełniły się moim piórem dziesiątki rubryk w najrozmaitszych formularzach wizowych i wnioskach do linii lotniczych o zastosowanie dla mnie wszelkich możliwych zniżek cenowych na bilety przewidziane dla szalonych turystów.

Udało się – w stosunkowo niedługim czasie po otrzymaniu zniżki od dwóch przewoźników (tak jest, targowałem się!), siedziałem na pokładzie samolotu lecącego z Moskwy do Rio de Janeiro. Tym samym w ciągu zaledwie dwóch lat (1989-1990) odbyłem dwie, niezwykle ciekawe podróże. Jak to zwykle bywa trasa lotu była prosta, tyle, że biegła trochę zakosami.

 

Autorska pocztówka z Rio de Janeiro

fot. Michał Turzyński

Pierwsze lądowanie na lotnisku im. Houari Boumediene w Algierze, potem polecieliśmy na Wyspy Zielonego Przylądka (Cabo Verde). Tam z kolei po raz pierwszy zachwyciłem się pieśniami, nieżyjącej już, Cesarii Evory snującymi się z lotniskowych głośników. Wreszcie skok przez Atlantyk i lądowanie w wojskowym, brazylijskim mieście Recife. Wyjść z sali tranzytowej nie wolno, kupić sobie czegoś do picia nie wolno, oddychać trudno. Nic to, za kilka godzin miałem zostać nagrodzony! Następne lądowanie to spełnienie młodzieńczych marzeń – to już oglądana oczami wyobraźni wibrująca samba, to Astrid i Joao Gilberto, Antonio Carlos Jobim i „Girl from Ipanema”, to Copacabana, cachaça i caipirinha, to Maracanã, to Rio de Janeiro!

Jeszcze tylko sprawdzenie adresu zamówionego teleksem hoteliku, odnalezienie właściwego przystanku autobusowego i niech się dzieje wola nieba…

Potem wypadki dzieją się już bardzo szybko – powitanie przez właściciela hoteliku (hotelik Santa Clara był znakomicie usytuowany, zaledwie 800 m od Avenida Atlantica, głównej arterii Rio i niedaleko lokalnego bazarku), poranną kawą i szybkim śniadaniem, rozpakowanie klamotów w niewielkim, ale urządzonym w oryginalnym, kolonialnym stylu pokoju hotelowym, krótka „instrukcja obsługi” Rio de Janeiro, plan miasta w rękę, kasa do kieszeni i… witaj przybyszu!

 

Osiedlowy bazarek w Rio de Janeiro

fot. Michał Turzyński

Aby należycie się z tym miastem zapoznać w trakcie mojego krótkiego, bo zaledwie 8-dniowego pobytu, zdecydowałem się na wykupienie pakietu atrakcji turystycznych. Trzeba w tym miejscu podkreślić, że – mimo ogólnoświatowej tendencji zarabiania na turystach – Brazylijczycy potrafili zachować choć pozory (a wierzę, że nie tylko pozory) szczerej gościnności i nietraktowania przybyszów z całego świata jak „chodzące portfele”. Zjawisko tym bardziej cenne, że coraz rzadsze.

Opiekujący się naszą grupą okazał się miłym i „oblatanym” lokalnym patriotą, dla którego wszystko w Rio było naj…, naj… i naj…, co zresztą w wielu przypadkach okazywało się prawdą. Przekonała mnie do tego wizyta w szkole samby w dzielnicy Ipanema, do której z całą pewnością nie należy zapuszczać się samemu ani brzaskiem, ani bladym świtem, ani popołudniem, wieczorem, nocą i północą. Nie, nie dlatego, żeby ci zaraz ucięto głowę! Absolutnie. Ona sama ci się urwie od ciągłego zerkania na dzieła Stwórcy powstałe z naszych męskich żeber, o nogach do samej szyi. Wspomnę tylko, że owych „dzieł”, szczególnie w tej dzielnicy Rio, Stwórca nie poskąpił.

 

W zwykłych, "dzielnicowych" szkołach samby hartują się talenty, które potem zachwycają w trakcie karnawałowego szaleństwa w Rio

fot. Michał Turzyński

Kolejna w planach była podróż w czasie do okresu cesarstwa brazylijskiego. I choć okres cesarstwa nie należał w Brazylii do zbyt długich, to zdążył zaowocować powstaniem drogi przez góry łączącej Rio de Janeiro z miastami w głębi kraju a po drodze i przy okazji założeniem ponad trzystutysięcznego obecnie Petropolis.

 

Do królewskiej rezydencji wiodła malownicza kręta droga

fot. Michał Turzyński

Powodem dla takiego usytuowania miasta miały być piękne widoki, którymi zachwycił się cesarz Piotr I, a którymi zachwyciliśmy się także i my, jadąc drogą, o której pierwsze wzmianki sięgają roku 1702. Droga ta dostarcza nawet więcej emocji niż jedna z głównych atrakcji Petropolis – Pałac Kryształowy, bezsprzecznie najpiękniejsza część rezydencji cesarskiej. Wytyczający tę drogę trzy wieki temu chyba nie lubili budować mostów ani tuneli, więc zdecydowali się na opasanie każdej góry z osobna wianuszkiem zakrętasów, które musiały wprawiać w zawrót głowy nawet muły ciągnące tędy towary.

Prawdziwe emocje miały jednak dopiero nadejść! Nazajutrz, mieliśmy zamówione bilety na mecz piłkarski pomiędzy drugą i trzecią drużyną ligi brazylijskiej sezonu 1989/1990 to jest Botafogo vs Flamenco. Mecz odbywał się na największym stadionie świata – na Maracanie! A teraz wyobraźcie sobie 130 000 rozemocjonowanych, gorącokrwistych Brazylijczyków, po zabój zakochanych w swoich dzielnicowych gwiazdach futbolu, masy opalonych ciał falujących w rytm samby, ogłuszający dźwięk setek bębnów, dziesiątki tysięcy powiewających proporców i flag różnych barw i wielkości – i ta momentalna cisza na dźwięk sędziowskiego gwizdka. Czy jakiś dyrygent na świecie zdołałby równie momentalnie wyciszyć
130 000 muzyków? Tylko sędzia piłkarski na Maracanie.

Po zremisowanym 1:1 meczu telewizja podała, że 2 osoby nie żyją, 54 rannych przebywa w szpitalach a ponad 170 aresztowanych czeka na sąd 24-godzinny. Na szczęście mnie udało się wyjść z tego bez szwanku.

 

Wycieczka na tropikalną wyspę

fot. Michał Turzyński

Relaks, który zaproponowano nam po tych emocjach, przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Nieduża, ale piękna i dostojna łódź żaglowa powiozła nas na nieodległą wyspę tropikalną, na której atmosfera i roślinność, nigdzie dotąd przeze mnie nie spotkana, w pełni zasługiwała na określenie „rajska”. Nader uprzejma obsługa obdarowała nas kwiatowymi łańcuchami, nakarmiła, a przy tym spoiła nieco alkoholowymi drinkami przyrządzonymi na bazie owoców tropikalnych o wszystkich barwach tęczy.

Niestety, mili organizatorzy nie uwzględnili faktu, że poza jedynakiem z Polski, pozostali załoganci żaglowca nie posiedli dostatecznego doświadczenia w degustacji „barw tęczy” i ich próby samodzielnego przejścia trasy od czerwieni, poprzez pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, do fioletowego, kończyły się wcześniej przerwaniem barwnego widma (u nas potocznie – urywał im się film). Nastręczyło to trochę kłopotów naszemu kierownikowi wyprawy, musiał bowiem biedak potrząsnąć swoją kiesą i opłacić właściciela żaglowca za dodatkowy prawie trzygodzinny postój przy „rajskiej wyspie”. Na szczęście były to jedyne konsekwencje „tęczowej” libacji i po tym dodatkowym wypoczynku wszystkim wrócił radosny nastrój i pełni szczęścia powróciliśmy do swoich miejsc zakwaterowania.

Kolejny dzień miał być jeszcze bardziej „sensacyjny”. Trafiła nam się unikalna, zwłaszcza dla obcych, szansa, żeby uczestniczyć w obrzędzie voodoo. I choć następnego dnia pokazywano nam największą na świecie tamę i elektrownię wodną, to po tym bliskim zetknięciu się z realnym obrządkiem voodoo i wprowadzonymi w autentyczny trans jej wyznawcami – nic już nie przyciągało tak naszej uwagi i nie wywoływało nawet porównywalnych emocji.

 

Kult voodoo ma się w Brazylii, jak widać, całkiem dobrze

fot. Michał Turzyński

Do „boskiego Buenos” dotarłem nazajutrz. O 5:00 stanąłem w samym centrum miasta, które nawet o tej, wydawałoby się przecież sennej, godzinie tętniło życiem, przy kawiarnianych stolikach siedział tłum ludzi, toczyły się rozmowy, grała muzyka... Dotarłem do El Obelisco, głównej i najszerszej ulicy świata Avenida 9 de Julio – znanej bywalcom seriali argentyńskich, bo od jej widoku większość z nich się zaczyna. Ale to już zupełnie inna historia…

Relacja pochodzi z bloga Paraprawo.pl