8.11. Łomem i kilofem

Praca łomem i kilofem jak za dawnych lat. Skoro nugget nie leżał płytko, może to być większy kawałek złota głęboko położony. Na pewno nie jest to śmieć, bo drążymy w litej skale. Rąbaliśmy na zmianę i każdy narobił sobie odcisków. Możliwe, że sygnał pochodzi od wysokiej mineralizacji skały, ale dowiemy się tego, jak wydrążymy więcej. Detektor nie pokazuje informacji „tu jest złoto”. Trzeba słuchać przeciągłego sygnału i znać jego reakcje na różne formacje skalne.

To żmudna praca, wymagająca doświadczenia i uwagi. Nasz detektor ma tzw. dyskryminator żelaza i ignoruje ziemię o wysokiej koncentracji rudy, ale niestety nie wszystkie fałszywe sygnały można wyeliminować. Każdy „dobry” sygnał „się kopie”.

Wieczorem pod obóz podszedł wielbłąd. Najpierw usłyszałam go przedzierającego się przez kolczaste zarośla. Myślałem, że ktoś idzie ku nam, bo narobił sporo hałasu. Potem, jakieś 200 metrów ode mnie, mignął tylko kształt wielkości konia. Pobiegłem w tamtym kierunku i znalazłem wielbłądzie ślady w dnie wysuszonego strumienia. Zwierzęcia już nie było.

„Camelów” jest w Australii ponoć aż 3 miliony i armia dokonuje ich kontrolowanych odstrzałów. Żyją dziko i dziś nie mają gospodarczego znaczenia. Podobnie jak kangurom nie zagrażają im naturalni wrogowie, a więc mogą się rozmnażać bez przeszkód.

Powoli przyzwyczajam się do much. Siadają, gdzie chcą, byle nie wpadały do oczu i ust. Przydaje się moja broda, która zgęstniała i nie czuję, jak mi coś łazi po twarzy.