Barcelona – miasto Gaudiego

Chyba nikt z barcelończyków nie pamięta już pierwotnej nazwy budynku. Przyjęło się mówić o nim „Kamieniołom“, co ponoć dobrze ilustruje architektoniczną wizję Gaudiego. Z zewnątrz przypomina raczej skalny blok albo wykute w skale jaskinie, co zdecydowanie wyróżnia go spośród innych kamienic. Wytężamy wzrok, by znaleźć jakikolwiek proste linie w fasadzie budynku, co jest trochę zadaniem bezcelowym. Fasada kamienicy przypomina fale oceanu, wzburzonego oceanu, uściślając. Nawet kominy nie przypominają tych, które dobrze znamy. Te projektowane przez Gaudiego kształtem nawiązują do... chmury dymu.

W projekt kamienicy kataloński architekt włożył całe swoje dotychczasowe doświadczenie i sporo fantazji, która zresztą nigdy go nie opuszczała. Patrząc na „Kamieniołom“, nie miałyśmy złudzeń, że tak w istocie było. Cały nasz spacer po Barcelonie można śmiało określić jako „śladami Gaudiego“ – widać, że Katalończyk był niesamowicie pracowitym architektem, bo budynki, które pozostawił po sobie spotykamy co rusz.

 

Sagrada Familia

fot. etraveler.pl

Do Sagrady Famili nie sposób nie trafić, to przecież żelazny punkt każdej wycieczki do Barcelony, co zresztą widać już przed samą bazyliką – międzynarodowy tłum tłoczy się przed wejściem, a w środku też nie jest pustawo (wejście bez przewodnika − 8 euro). Gaudi nad dziełem swojego życia pracował długo, bo aż 15 lat. Dbał o każdy architektoniczny detal, nieustannie ulepszał pierwotny plan, całkowicie angażując się w prace. W Sagrada Familia wszystko, począwszy od elementów fasad, po liczbę wież, ma swoje znaczenie symboliczne wywodzące się z Biblii. Tutaj też złożono ciało architekta po jego tragicznej śmierci. Gaudi zginał wpadając pod rozpędzony omnibus, nie dokończywszy dzieła swojego życia. Oczywiście podejmowano próby ukończenia budowli, ale zawsze okazywało się, że nikt nie jest w stanie odtworzyć maestrii mistrza. Tym bardziej, że plany zostały zniszczone w trakcie wojny domowej. Windą dostajemy się na jedną z wież, skąd obserwujemy panoramę miasta, która jest równie ekscytująca jak sam wjazd na jej szczyt. Klaustrofobikom czy osobom cierpiącym na lęk wysokości zdecydowanie nie polecam tej atrakcji.

W ferworze zwiedzania, przestałyśmy zerkać na zegarek, a tu już ciemno zaczęło się robić, od drzwi najważniejszych zabytków w mieście mogłyśmy się już tylko odbić, więc nie pozostało nam nic innego, jak podążyć na jedną z najpopularniejszych ulic w Barcelonie – La Rambla. Kogo tam nie ma! Uliczni artyści reprezentujący chyba wszelkie możliwe dziedziny sztuki, wróżbiarki, jak same twierdzą, kompetentne w przepowiadaniu przyszłości – kolorowy, ekscentryczny tłumek, który usiłuje żyć z turystów. A tych tutaj nie brakuje, bo trzykilometrowy deptak wręcz magnetycznie przyciąga swoimi atrakcjami: kawiarnie, restauracje, kioski, wystawy sklepowe. Wszystko błyszczące. Wszystko glamour.

Z La Rambla udałyśmy się do Placa de Catalunya, by zobaczyć kolejną, barcelońską atrakcję – pomnik Kolumba, który jest nie tylko zjawiskowym monumentem, ale też niezłym punktem widokowym. Na taras widokowy wjeżdża się windą, co przy jego wysokości – 52 metry – jest sporym udogodnieniem. Stamtąd po raz kolejny syciłyśmy wzrok barcelońską panoramą.

Wieczorem udałyśmy się na koncert fontann, który latem odbywa się niemal codziennie. To naprawdę spektakularne show: woda wytryskuje w rytm muzyki, różnokolorowo oświetlona sprawia wrażenie „nie z tego świata“. W tym momencie postanowiłyśmy lekko spuścić z tonu i zamiast pędzić szlakiem turystycznych atrakcji, poszukać noclegu, bo zmęczenie i całodzienne targanie plecaka dawała nam się już dobrze we znaki.

Poszukiwania noclegu zaczęłyśmy od Internetu, co okazało się dobrym pomysłem, bo szybko znalazłyśmy odpowiedni hostel. Odpowiedni oznacza, że znajdował się niedaleko i był w przystępnej cenie (40 euro za pokój dwuosobowy). Jednak nie na długo zagrzałyśmy tam miejsca: tyle, ile potrzeba na rozpakowanie bagażu i szybki prysznic. Czas gonił, nocne życie Barcelony uciekało, więc czym prędzej poszłyśmy „w miasto“. Znalazłyśmy przytulną knajpkę Cerveceria Taller de Tapas, gdzie po raz kolejny stanęłyśmy przed dylematem: co wybrać z menu, w którym aż roi się od specjałów z całej Hiszpanii.

Następny dzień w Barcelonie mijał nam pod znakiem muzeów, ze szczególnym naciskiem na jedno z nich – Muzeum Picassa, gdzie ustawiłyśmy się w kolejce, by zobaczyć „Panny dworskie“ – cykl kubistycznych wariacji na temat Velazqueza. Tuż obok znajduje się Muzeum Tkanin i Odzieży, więc także tam zawitałyśmy.

Najprzyjemniejszą część muzealnej wycieczki, czyli wizytę w Muzeum Czekolady zostawiłyśmy sobie na koniec. Warto tam pójść nie tylko, by zobaczyć miniaturową bazylikę Sagrada Familia wykonaną z czekolady, ale przede wszystkim na degustację, w trakcie której podaje się czekoladowe specjały o wyrafinowanym kształcie i smaku... Tutaj kończą się opisowe możliwości języka. Po prostu trzeba spróbować!

Kiedy nadeszła pora relaksu, bo ile można zwiedzać, biegać po muzeach, chłonąć wielkie dziedzictwo kulturowe, poszłyśmy na plaże w dzielnicy Barceloneta. Słonecznie, ciepło, sporo barów i restauracji, na plaży, co nas zdziwiło, można wypożyczyć czasopisma i książki – jak w takich warunkach nie oddać się nicnierobieniu?

Trochę później, kiedy poczułyśmy, że nasz turystyczny obowiązek został spełniony, czyli zobaczyłyśmy wszystkie miejsca, uznane za najważniejsze, zapuszczałyśmy się w uliczki zgoła „nieprzewodnikowe“. Dopiero włócząc się po mieście, zupełnie bezcelowo, zaczęłyśmy odkrywać jego klimat i swoistą atmosferę. Nie robiłyśmy nic więcej poza niespiesznym spacerowaniem, czasem siadałyśmy na murku i pijąc wściekle mocną kawę, podglądałyśmy życie codzienne barcelończyków.

Powoli żegnałyśmy się z miastem, raczej niechętnie i z lekkim ociąganiem, bo miałyśmy niejasne przeczucie, że te kilka dni to stanowczo za mało, żeby powiedzieć o nim: byłam, zwiedziłam, poznałam. Stolica Katalonii oprócz bezliku atrakcji turystycznych, oferuje coś jeszcze: stan permanentnego niedosytu i mocne postanowienie, żeby tam wrócić.