Blondynka na Antypodach wyjeżdża w australijski outback – część 1 i nie ostatnia;)

Wyruszyliśmy z Cairns po 6 rano... Ciemno wszędzie... Na przystanek szłam w pół śpiąca, gdyż na 100% nie jestem rannym ptaszkiem;) Kierowca, Peter, okazał się jednak osobą bardzo przyjaźnie nastawioną do świata, co mnie niezmiernie ucieszyło. Lubię interaktywnych ludzi, szczególnie o 6 rano;)

Ledwie wyruszyliśmy z Cairns, okazało się, że straciłam zasięg telefoniczny na wspaniałym Vodafone, ale za to dzień zaczął się przecierać i nagle moim oczom ukazało się to, czyli... balony unoszące się nad szosą. Peter poinformował mnie, że jest firma w Cairns, która organizuje przeloty balonem nad Płaskowyżem Artherton. To było niemniej dość bajeczne doświadczenie, które z samego rana niemalże uznałam za marę senną;)

Cudny widok – zapragnęłam kiedyś odbyć podróż balonem!

I jak to w Australii bywa, takie znaki widziałam przy szosie cały czas.

Czasem pojawiały się takie znaki: oznaczały one, że krowy są tutaj arcysilne;) i mogą przewrócić samochód osobowy!

Przyjrzyjcie się szosie i zielonym jeszcze drzewom...

Widoki piękne, Peter pokazywał mi uprawy ziemniaczane i farmy z bydłem oraz najwyższy punkt Queensland, czyli wzniesienie 1143 m n.p.m. Ale ja nie mogłam doczekać się sawanny! I oto zaczęło się robić coraz bardziej nisko i rzadko (mówię o roślinności). Teraz w tropikach trwa pora sucha, więc sawanna wygląda bardzo sucho i beżowo, rzeki i strumyki są wyschnięte... Peter był bardzo zadowolony mogąc mi przedstawić sawannę – powiedział, że wjeżdżamy do Savannah Country:-)

Zajechaliśmy na poranną kawę. W międzyczasie Peter rozmawiał z pasażerami.

Bardzo podobały mi się termitiery, które, jak się okazało, towarzyszyły mi podczas całej podróży, z tym tylko wyjątkiem, że ich kształt zmieniał się z bulwiastego w spiczasty a kolor z beżowego na bardziej czerwony.

Savannah Country (Kraina Sawanny) to też cattle country (czyli kraina bydłem słynąca). Hoduje się tu głównie rasę Brahmen i jej krzyżówki, bardzo odporną na istniejące ekstremalne warunki pogodowe oraz kleszcze.

Krowy pasły się tuż przy szosie.

Kiedy przejeżdżaliśmy koło tego drzewa, Peter wypowiedział słowa, które uznałam za spojrzenie bardzo australijskie: „Gdybyś się kiedyś zgubiła na sawannie i nie miała co pić, to drzewo, które widzisz po prawej to jest baobab – ma to do siebie, że w porze mokrej gromadzi w środku wodę, która jest zdatna do picia. Tylko pamiętaj, nie rozcinaj kory u dołu, bo cały zapas wody wypłynie”. Nie wyobrażam sobie, żeby w Europie, z której pochodzę, ktokolwiek dawał komukolwiek takie przeżyciowe rady;)

Mijaliśmy też znaki informujące o tym, że odcinek drogi, po którym jedziemy w porze mokrej, może zostać zalany. Fot. Blondynka na Antypodach

Przy okazji, chciałabym kiedyś zobaczyć sawannę w porze mokrej wypełnioną zielenią, bez wszechobecnych beżów i pełną życia!

Jedną z interesujących rzeczy na australijskiej sawannie są farmy z bydłem (cattle stations). Są ogromne, obecnie wypasane bydło jest zaganiane przy pomocy motocykli lub helikopterów, nie koni.

Wjazd na farmę – czasami od bramy do domostwa można jechać z godzinę lub więcej! Tak duże są tu farmy (1500 km kwadratowych).

Przyjrzałam się napisowi (farma nazywa się Rocky Springs Station) i niezwykłej skrzynce na listy w postaci... mikrofalówki (na bank żaden pająk nie wejdzie!).

A kangury skakały i skakały przez szosę...

Czasem jednak się im nie udawało:(

Widzicie drogowskaz Savannah Way? To główna 'autostrada', którą się poruszaliśmy.

Na pewno zauważyliście już, jak zmieniła się szosa odkąd wyruszyliśmy z Cairns... rozumiecie, dlaczego moja podróż autokarem była ekscytująca – ciągle zmieniały się krajobrazy, a również i sama szosa miała różne oblicza – czasem wyglądała tak właśnie...

A wokół sawanna – tylko karłowate drzewka i termitiery.

Jedną z typowych dla Australii rzeczy są nie tylko kangury i misie koala (które w sumie nawet wcale nie są misiami), ale również road trains, czyli ogromne ciężarówki, które suną szosami i lepiej schodzić im z drogi, ponieważ mogą osiągać długość 50 m i huśtać się na boki po metrze z każdej strony ciągnąc za sobą po trzy lub nawet cztery przyczepy. Jak powiedział Peter, lepiej pozwolić im się kulać niż powodować, żeby się nagle zatrzymały (a mogą np. przewozić 60 – 70 ton rudy).

Teraz jest czas na przewożenie bydła - przewozi się je na road trains – bydło z reguły na wyższej części przyczepy. Jadą albo do portów na wschodnim wybrzeżu, albo na zachód do portu w Karumba, skąd wysyłane są do Sinagpuru i Malezji.

O tym, że daną drogą mogą poruszać się te olbrzymy informują znaki i radzą, żeby używać ogólnie dostępnego kanału nr 40, żeby się upewnić, kiedy road train będzie nas mijał (lepiej, żeby nie na wąskim mostku, oczywiście).

Kiedy po jakimś czasie zaczęły pojawiać się po obu stronach szosy wyblakłe tablice informacyjne, wiedziałam, że zbliżamy się do jakiegoś miasta.

Z nazwą tego hotelu wiąże się pewna historia, a mianowicie hotel kiedyś spłonął, a właścicielowi zabrało dużo czasu zanim zebrał się do pobudowania nowego. Wszyscy w mieście pytali go: „when are you going to build a new one?” (kiedy pobudujesz nowy hotel?) – stąd nazwa wenaru (skrót od when are you).

Trochę to było dziwnie jechać przez to pustkowie z rzadka mijając jakiś samochód (głównie z napędem na cztery z przyczepą kempingową albo kampervany) i nagle, ni stąd ni zowąd, widzieć tu i ówdzie między drzewkami eukaliptusowymi jakąś wyblakłą reklamę przy szosie.

Przedstawiam Wam rzekę. Wyschnięta, bo teraz trwa pora sucha i wszystko wyschło – czeka na porę mokrą, żeby się ponownie wypełnić rwącą wodą. Często jednak, jak się dowiedziałam, na głębokości 3 metrów poniżej powierzchni piasku przepływa woda!

Kolejny przystanek – miasto nazywa się Georgetown. Wysadziliśmy pasażera, przyjęliśmy innego na pokład. Jego cały pakunek to swag (namiot, śpiwór i materac w jednym) – na zdjęciu:

Rozejrzałam się wokół, poczytałam informacje na szybie. Dowiedziałam się, że po 40 latach mieszkania w Georgetown, państwo Burtonowie opuszczają miasto i że za 15 dolarów można uczestniczyć w pożegnalnym grillu w lokalnym klubie golfowym:-) Słodkie – każdy zna każdego i utrata dwójki osób ma znamienne znaczenie dla całej społeczności.

Kurzawa i pył to nieodłączne atrybuty jazdy po drogach australijskiego outbacku:

Niektóre rzeki /strumienie miały jednak trochę wody:

W takich wodach należy się spodziewać krokodyli słodkowodnych – niby nie jedzą ludzi jak te słonowodne, ale kto je tam wie;)

Most nad "rzeką", której obecnie nie ma - wąsko dość - dobrze, że akurat nie przejeżdżał wraz z nami żaden road train...

Termitiery stały się bardziej spiczaste i mniejsze – Peter powiedział, że termity żyją pod ziemią i jedzą korzenie traw.

Dwie dzikie świnie przebiegają przez szosę. Poznałam potem jednego faceta, który na nie poluje. Polowanie na takie świnie odbywa się przy użyciu psów. Psy atakują świnię i unieruchamiają ją, a myśliwy podcina jej gardło...

Przyznacie, że dość niesamowity widok - trochę kosmiczny...

Po prawie 10 godzinach jazdy (bardzo wygodnym zresztą autokarem) – ostateczny przystanek mojej autokarowej podróży: godzina 16.45 – miasto Normanton (ludność 1500 osób). W Normanton odebrał mnie znajomy i spędziłam tam bardzo miłe chwile włażąc krokodylom do paszczy oraz fotografując kangury w zalotach, ale o tym w następnym odcinku, do przeczytania którego zapraszam:-)

Jeśli macie ochotę dalej podróżować ze mną – zapraszam do odwiedzenia mojego bloga:-)

http://www.blondedownunder.blogspot.com