Chiny na własną rękę

Trasa podróży
(z powodu odcinków morskich na trasie, Google nie chciał wyrysować kreski wyznaczającej trasę - zaznaczone są więc tylko odwiedzane miejsca)

Jedynym pewnikiem determinującym ich podróż są bilety lotnicze do Szanghaju, za które z ciężkim sercem płacą po 2 tys. zł od osoby. Wiedzą, że można kupić je taniej, ale – związane terminami urlopowymi – nie bardzo mają możliwość polowania na okazje. Wynagrodzeniem są koszty pobytu w Chinach, które nieco tylko przewyższają połowę budżetu przeznaczonego na podróż.

Realizują swój plan dzięki uruchomieniu czterech kontaktów z nieznanymi wcześniej osobami – mieszkającymi w Chinach anglojęzycznymi podróżnikami społeczności Couchsurfingu. Małżeństwo Kolumbijczyków z Hangzhou, Chinka z Guilinu, wykładowca uniwersytetu w Hongkongu i Niemka pracująca w Szanghaju pokazują im Kraj Środka z perspektywy jego mieszkańców. Pomagają dotrzeć do miejsc naprawdę ciekawych, nie zawsze znajdujących się na utartych szlakach turystycznych i ułatwiają organizację kolejnych etapów wyprawy.

Szanghaj. Fot. Katarzyna Karpa

W wybranych miejscach spędzają zaledwie dwa do trzech dni – to mało, ale wyjazd traktują jako rozpoznanie kierunku przyszłych eksploracji.

Po przybyciu do Chin obierają kierunek mało turystyczny – raczej pielgrzymkowy – i promem, w towarzystwie wyłącznie Azjatów, docierają na wyspę Putuo Shan. Pierwsze potyczki z językiem, spotkanie z chińską codziennością, a przede wszystkim magia świętego miejsca – to pierwsze ich wrażenia.

Putuo – Wrota Południowe. Fot. Katarzyna Karpa

Następnie szybką łodzią, rikszą rowerową, ekspresowym autobusem dalekobieżnym, który przeprawia się na ląd promem morskim, docierają do Hangzhou. Niedługo potem nocny pociąg dowozi je do uroczego Guilinu. Stamtąd odbywają wyprawę na tarasy ryżowe oraz rejs po rzece Lijang łódką bambusową, która jak transformer zmienia się w knajpkę na czas spożywania posiłku. Inną atrakcją są kormorany, z którymi zaprzyjaźniają się podczas krótkiego postoju.

Rzeka Lijang. Fot. Katarzyna Karpa

W dalszą podróż do Guangzhou zabiera je autobus sypialny, którym pokonują w zawrotnym tempie trasę kilkuset kilometrów górskimi serpentynami. Nie liczy się wtedy zbyt krótkie posłanie – myślą tylko o tym, aby dojechać w całości. Hongkong to już inne Chiny. Poznają go, przemierzając nadmorskie bulwary wyspy na rowerach i wspinając się na okoliczne góry, aby spojrzeć na molocha z wysoka.

Mrówkowce w Hongkongu. Fot. Katarzyna Karpa

Dają się też ponieść kolejce gondolowej na górę Lantau, gdzie składają pokłon kolejnemu na trasie posągowi buddy o niewyobrażalnych rozmiarach.

Po kilku dniach metro zabiera je do granicy Chin w Shenzhen. Tam nieprzewidziany postój urozmaica nieco ich drogę powrotną. Do Szanghaju docierają nocnym pociągiem, ale wylecieć z Chin nie jest łatwo, bo samolot tkwi w dwugodzinnym korku na pasie startowym, zanim otrzyma pozwolenie na start do Europy.

Szanghaj

Miasto zachwyca różnorodnością. Przepływająca przez Szanghaj rzeka Huangpu dzieli go na dwie odmienne w charakterze części. Puxi to stara część miasta, na lewym brzegu. Tutaj jest Bund, snobistyczna ulica z bulwarem pełnym ludzi i dawna koncesja francuska, gdzie dominują przede wszystkim monumentalne kamienice kolonialne oraz stare miasto. Nie przypomina ono znanych nam starówek – to dzielnica plątaniny wąskich uliczek, gdzie przed otwartymi na oścież drzwiami zniszczonych, walących się drewnianych domów stare kobiety siedzą na bambusowych, sfatygowanych krzesełkach, a na porozciąganych w poprzek ulic sznurkach suszy się bielizna.

Szanghaj. Fot. Katarzyna Karpa

W Szanghaju mieszają się kultury i religie. Miasto jest wielkim placem budowy i rajem dla kartografów z całego świata, bo nowe inwestycje budowlane i drogowe wymagają ciągłej aktualizacji planów miasta. Nowoczesne estakady krzyżują się z wąskimi ulicami, wzdłuż których ciągną się rzędy sklepów z otwartymi witrynami, gdzie toczy się życie mieszkańców. W centralnym parku miasta znajduje się alejka, wzdłuż której na drewnianych tyczkach rozciągnięta jest linka, a na niej jak susząca się bielizna poprzypinane są kartki A-4 osłonięte plastikowymi, przezroczystymi koszulkami biurowymi, na których ludzie precyzują swoje oczekiwania, opisują swoje zalety i podają kontakt telefoniczny. To typowe chińskie biuro matrymonialne. W ten sposób osoby, zwłaszcza te z prowincji szukają swojej drugiej połówki, albo też męża czy żony dla swoich dzieci.

Park w Szanghaju. Fot. Katarzyna Karpa

Putuo Shan

Święta Wyspa – unikalne miejsce czczenia buddyzmu w Chinach i na świecie, najważniejsze miejsce kultu Bogini Guanyin, Bodhisatwy Miłosierdzia – poza deltą Jangcy na Morzu Wschodniochińskim. W zasadzie tę niewielką wyspę można przejść wzdłuż w godzinę lub dwie, ale potrzeba co najmniej kilku dni, aby ją przemierzyć i przekontemplować jak należy. Ma ona powierzchnię 12,5 kilometrów kwadratowych i zamieszkuje ją cztery tysiące osób.

Pawilon na plaży 100 kroków – wyspa Putuo Shan. Fot. Katarzyna Karpa

Są tam pagody, pawilony jaskinie oraz ponad dwadzieścia czynnych, dobrze zachowanych świątyń buddyjskich. Najstarsza z nich pochodzi z 916 roku przed naszą erą. Znaczna część klasztorów została zniszczona w latach 1965-1977, ale część z nich odbudowano po roku 1979. Obecnie w klasztorach mieszka ponad pięciuset mnichów i około stu mniszek. Pielgrzymi z Azji przybywają na wyspę, by modlić się w tamtejszych świątyniach, a są ich setki - jedne małe gdzieś między pagórkami, w środku lasu, inne ogromne, składające się z wielu budynków. Wszędzie panuje cisza i spokój. Nie ma hałaśliwych, rozbieganych tłumów, jakie możemy spotkać w Europie. Ludzie przychodzą do świątyń, by zapalić kadzidło, pochylić się przed bóstwem, pomodlić o pomyślność i lepszy los.

Hangzhou
Miasto zamieszkane przez blisko 8 mln osób jest administracyjną stolicą jednej z najbogatszych prowincji Zhejiang i popularną atrakcją turystyczną. Przepięknie położona nad jeziorem Zachodnim, uważana jest przez Chińczyków za "Niebo na Ziemi". W 1138 roku było to małe miasto pocięte gęstą siecią kanałów usytuowane pomiędzy rzeką Zhe i Jeziorem Zachodnim. Skromna laguna po wybudowaniu tamy w VIII wieku przemieniła się w akwen o powierzchni ponad pięć i pół kilometra kwadratowego. Dwu lub trzypiętrowe domy, gospody, herbaciarnie i domy publiczne pojawiły się tutaj z rozwojem handlu. Hangzhou usytuowane było na południowym krańcu pierwszego wielkiego kanału na świecie. Niektóre źródła historyczne podają, że cesarz przedłużył go aż do Hangzhou, żeby spośród najpiękniejszych kobiet miasta mógł sobie wybierać konkubiny. Przez setki lat miasto to było ważnym portem, przez który transportowano ryż, jedwab i herbatę z obfitego w te produkty południa na nieurodzajną północ. W czasie powstania tajpingów, walki tam prowadzone zmieniły miasto w rumowisko i doprowadziły do śmierci ponad pół miliona mieszkańców, którzy umierali również z powodu głodu i epidemii.
Hangzhou słynie z malowniczego jeziora Zachodniego otoczonego górami oraz typowo chińskich budowli architektury chińskiej - pagód i świątyń.

Hangzhou, Świątynia Chenghuang. Fot. Katarzyna Karpa

Ciekawostką jest odwiedzana tłumnie przez turystów pagoda Lej Feng, która powstała w 2002 r. wprawdzie na starych fundamentach ale nie jest zabytkiem historycznym. Jest to owoczesna konstrukcja wyposażona w cztery windy przewożące zwiedzających na tarasy widokowe, urządzenia audiowizualne i klimatyzację, do której dotrzeć można ruchomymi schodami.

Guilin

Miasto, rozpostarte wokół położonych w jego obrębie wzgórz, stanowi bazę wypadową do wypraw na znajdujące się w pobliżu tarasy ryżowe oraz na rejsy rzeką Lijang, która znana jest ze spektakularnych krajobrazów tworzonych przez okoliczne wzgórza magotowe. Góruje nad nim wyniesione między budynkami mieszkalnymi na wysokość 216 metrów Wzgórze Samotnego Piękna ze świątynią na szczycie. Wokół rozciąga się park, a w nim wiele historycznych budowli. Dawniej rezydencja księcia z dynastii Ming, obecnie zamieniona została w akademiki uniwersyteckie. U stóp góry warto zajrzeć do kamiennej pieczary, w której około tysiąc pięćset lat temu tworzył swoje dzieła poeta Yan Yanzhi. Stalaktyty, stalagmity i stalagnaty przybierają tak przeróżne i fantastyczne kształty, które potęgowane jest dodatkowo sposobem ich iluminacji. "Seven Stars Park" to ogromny wszechstronny kompleks parkowy, słynący z kilku ciekawych budowli i miejsc widokowych, a z tafli miejskiego jeziora Shan Hu, wokół którego rozpościera się park, wyłaniają się dwie pagody: miedziana i drewniana, pagoda słońca i księżyca.

Guilin, pagody. Fot. Katarzyna Karpa

Miejscowe oceanarium jest chętnie odwiedzane zwłaszcza przez turystów spoza Azji.

Longjiangxiang

Tarasy ryżowe na zboczach gór sięgających 850 metrów ponad poziom morza. Zaczęto je budować jeszcze za czasów mongolskiej dynastii Yuan na przełomie XIII-XIV wieku. Niezwykła jest harmonia tego wytworu rąk ludzkich i górzystego krajobrazu. Tutejsze pola ryżowe, ułożone wzdłuż poziomic na zboczach malowniczych gór, są arcydziełem sztuki rolniczej.

Tarasy ryżowe w okolicach Guilin. Fot. Katarzyna Karpa

Wypełnione wodą, odbijając barwę nieba wrzynają się w doliny i pokrywają wzgórza. Woda do tarasów kierowana jest bambusowymi "wodociągami" z pobliskich górskich strumieni. Szmer wody spływającej z kolejnych pięter przechodzi w szum strumieni. Wilgoć z podzwrotnikowej doliny rzeki Li skrapla się na tych wysokościach powodując, że powietrze jest lepkie, a krajobraz pod wieczór niknie we mgle. Góry poprzecinane kieszeniami poziomic wypełnionych wodą, w której wyrastają pędy trawy ryżowej o wysokości około pół metra, odbijającą światło słoneczne. Krajobrazy zmieniają się wraz z porami roku: zimą – niby widać kolejne piętra, ale całość jest jednolicie biała; latem – wszystko jest zielone, ale można dopatrzeć się tarasów; wczesną wiosną – tarasy wypełnione wodą, ale brakuje zielonego.

Hongkong

Najgęściej zaludnionym miejscem na świecie jest dzielnica Hongkongu Kwun Tong, gdzie na kilometr kwadratowy przypada 50 080 mieszkańców! Niezliczone tłumy ludzi zamieszkują wyspę, na której nie planowano budowy wielkiego miasta. Anglicy zajęli ją prawie bezludną podczas pierwszej wojny opiumowej w XIX wieku poszukując portu bez tajfunów, oparcia militarnego, gdzie kupcy brytyjscy mogliby zatrzymać się nieprześladowani przez chińską biurokrację. Po drugiej wojnie opiumowej w 1860 roku przyłączyli jeszcze półwysep Koulun. W ciągu niespełna czterdziestu lat kolonia zwiększyła swoje terytorium kilkakrotnie, kiedy Nowe Terytoria wydzierżawiono na 99 lat i powstał tam sprawnie prosperujący port.

Hongkong rowerami. Fot. Katarzyna Karpa

Tutaj przybywają tłumy turystów w celu dokonania okazyjnych zakupów, podziwiania panoramy miasta z najwyższych drapaczy chmur, ale jest to również ciekawe miejsce dla amatorów wspinaczki górskiej, czy wędrówek po znajdujących się w zasięgu ręki pasmach. Cykliści zadowolą się zapewne wielokilometrowymi trasami nadmorskimi bulwarami miasta.

Góra Lantau

Ostatni przystanek metra na tej trasie Tung Chung to jednocześnie początek prawie sześciokilometrowej gondolowej kolejki linowej na górę Lantau. Wagonik unosi się nad cieśniną, na płyciznach której dziesiątki ludzi brodzących w wodzie po kolana i głębszej zbiera do plastikowych pojemników owoce morza i mija wielką sztuczną wyspę, na której wybudowano lotnisko Chek Lap Kok. Przesuwa się nad powierzchnią bujnego lasu, którym porośnięta jest wyspa, w dole widać drewniane pomosty tras pieszych, którymi podążają turyści, którzy mogą sobie pozwolić na kilkugodzinną wycieczkę. W pobliżu górnej stacji kolejki znajduje się gwarne drewniane miasteczko Ngong Ping Village. Po prawej i lewej stronie bitej drogi usytuowane są jadłodajnie, restauracje i kawiarenki. W około dziesięciu różnego rodzaju obiektach zmęczeni turyści zaspokajają swoje kulinarne gusta. Po drodze na szczyt góry, odwiedzają jeszcze stojącą jakby na uboczu Świątynię Niebiańskiego Spokoju – Po Lin Monastery. Stąd już blisko do podnóża schodów, które stromo pną się ku olbrzymiemu posągowi. Ten skinieniem wielkiej dłoni wita przybyłych.

Lantau, Świątynia Niebiańskiego Spokoju. Fot. Katarzyna Karpa

Zwiedzanie muzeum w podeście monumentu, podziwianie ze wszystkich stron ogromnego Buddy oraz, zajmujących miejsce nieco poniżej, może nie tak wielkich, ale imponujących jednak rozmiarami bogiń składających mu dary zajmuje około godziny.

Shenzhen

Ogromne miasto przemysłowe znajduje się tuż na granicy Hongkongu i Chin. W czasie, gdy Hongkong stanowił jeszcze kolonię angielską, była to niewielka osada rybacka, która istniała dzięki współpracy z Hongkongiem. W maju 1980 roku utworzono tutaj pierwszą w Chinach specjalną strefę ekonomiczną, co przyniosło gwałtowny wzrost gospodarczy miasta. Rozwinęło się ono błyskawicznie i jest obecnie ultranowoczesnym, zwłaszcza w porównaniu do innych części Chin, centrum produkcyjno-handlowym. Zespół miejski, powstały na terenie dziesiątek niewielkich przygranicznych miasteczek, zajmuje obecnie ponad 5000 kilometrów kwadratowych i jest zamieszkiwany przez ponad dwanaście milionów obywateli. W tej nadgranicznej metropolii roi się od policjantów i wojskowych, a także z pewnością od przemytników i złodziei. Klimatyczny hostel dla backpackersów w miejscowych loftach kontrastuje z otoczeniem i jest oazą dla podróżników, którzy i tutaj znajdą perełki folkloru i kultury chińskiej.

Shenzhen. Fot. Katarzyna Karpa

TOP 5

– Chiny to oczywiście „5 mln bicycles”, a do tego wspaniała przyroda, której w oczy można zajrzeć penetrując tereny wiejskie na rowerach właśnie (na trasie naszej podróży to okolice Szanghaju, Hangzhou, Guilin, Yangzhou oraz bulwary Hongkongu). Pamiętajmy jednak, że jazda rowerem ulicami wielkich miast to nie lada wyzwanie. Wypożyczenie rowerów jest tam bardzo tanie, jak zresztą wszystko w Chinach.

– Miłośnikom fauny polecamy Oceanarium w Guilin i Hongkongu.
– Fanów biegania – nawet w czterdziestostopniowym upale –

spotykamy w każdym mieście.

– Tai-Chi to aktywność wykonywana bez zahamowań przez osoby w każdym wieku i w każdym miejscu (urzędnicy wybiegają ze szklanego wieżowca w Hongkongu i dają 10-minutowy pokaz ewolucji z wachlarzami, na bulwarach miasta pojedyncze osoby lub grupy ćwiczące w skupieniu), można więc do nich dołączyć.

– Amatorzy gry na jakimkolwiek instrumencie czy też śpiewu mogą zaprezentować swoje umiejętności wśród muzykujących w parkach miejskich.

– Karaoke – to ulubiona forma spędzania czasu wolnego w Chinach, a więc ci którzy czują się na siłach znajdą się w swoim żywiole. Nie trzeba znać chińskiego, bo w przeciwieństwie do innych miejsc, gdzie ze świecą szukać kogoś mówiącego po angielsku, w lokalach karaoke piosenki zespołów angielskich i amerykańskich są bardzo są bardzo popularne.