Co się gotuje w amerykańskim tyglu? (część 2)

Trzecim punktem mojej amerykańskiej podróży jest Chicago, drugie (po Warszawie) największe miasto zamieszkałe przez Polaków. Mam zamiar spotkać się z przedstawicielami miejscowej Polonii i skosztować pierogów. Zarówno hamburgery, jak i quesadilla bardzo mi smakują, ale tęsknię już za tradycyjną, polska kuchnią.

 

"Ni ma jak Lwów", najlepsze pierogi w Chicago serwuje knajpa "Old Lviv".

fot. Anna Kraus

T. odbiera mnie z lotniska i zabiera do swojego mieszkania w Ukrainian Village. Dwa kroki od naszego lokum odkrywam katedrę p.w. Św. Mikołaja. Została ona wzniesiona sto lat temu przez ukraińskich imigrantów. Na obiad idziemy do restauracji „Old Lviv” znajdującej się przy West Chicago Avenue. Z drewnianego szyldu spogląda na nas skrzydlaty lew, trzymający w łapie pergamin z datą założenia Lwowa. Obok niego wyryto panoramę miasta ze strzelistymi wieżami ratusza i kościołów. Knajpka jest mała, ale przytulna. Siadamy przy okrągłym stoliku, nakrytym obrusem i udekorowanym sztucznymi kwiatami. Obsługuje nas młody kelner, ubrany w elegancką, białą koszulę i ciemne spodnie. Przeglądamy menu. Same tradycyjne potrawy. Pysznie!

Na początek zamawiamy barszcz ukraiński. Zupa jest gęsta, zawiera plasterki buraków, fasolkę i poszatkowaną kapustkę. Podobną gotuje moja ciocia mieszkająca na polsko-ukraińskim pograniczu. W „Ukraińskiej Wiosce” czuję się jak w domu! Później przychodzi czas na wymarzone pierogi. Wprawdzie „ruskie” nie dorównują tym ciocinym, ale te z kapustą są wyśmienite! Kapusta nie jest kiszona, lecz świeża, drobno krojona. Ma przyjemny słodko-kwaśny smak. Do obiadu T. po raz pierwszy pije ukraińskie piwo, rzecz jasna marki „Lwiwskie”. Kelner nie śpieszy się z rachunkiem i, w przeciwieństwie do nowojorskich kelnerów, nie nadskakuje nam w nadziei na suty napiwek. Spokojnie rozmawia po ukraińsku przez telefon. „Muszę tu częściej wpadać” – mówi T., kiedy wychodzimy z knajpki.

 

Piwo Lwowskie

fot. Julie Faye

Kolejnym odkryciem jest polsko-ukraiński sklep znajdujący się nieopodal restauracji. Swojski spożywczy! Ciasno ustawione półki uginają się od importowanych towarów. Obsługa mówi polsko-ukraińską mieszanką językową i na przekór Amerykanom nigdy się nie uśmiecha. Pakuję do koszyka sok Tymbark, czekoladę Wedla i kiełbasę. „Urządzimy sobie polski wieczorek!” – mówię uradowana do T. Chciałabym zrobić zapiekanki, jednak nawet w swojskim spożywczym nie mogę dostać odpowiednich bułeczek. Wobec tego, kupuję bułki do cheeseburgerów. Szykuje się mały eksperyment kulinarny! Na szczęście, doświadczenie kończy się pomyślnie. Kolacja smakuje T. i jej przyjaciołom. Mimo że mieszkają w mieście, w którym żyje około 1,5 miliona Polaków, jeszcze nigdy nie jedli polskiej zapiekanki! A oto mój autorski przepis:

Polish zapiekanka in America

Składniki:

• 6 bułek do cheeseburgerów
  
• Opakowanie pieczarek
  
• Cebula
  
• Pęto polskiej kiełbasy
  
• Opakowanie sera żółtego (może być topiony, w plastrach)
  
• Ketchup
  
• Olej

Sposób przygotowania:

Pieczarki myjemy, obieramy, kroimy. Cebulkę siekamy na drobno i podsmażamy na oleju. Dodajemy pieczarki. Smażymy kilka minut. Kiełbasę kroimy w plasterki. Bułki już są rozkrojone. Na każdej połówce rozsmarowujemy więc smażone pieczarki i układamy plasterki kiełbasy. Wkładamy do piekarnika-opiekacza (ang. „toaster oven”) na kilka minut. Kiedy bułki są już gorące, wyjmujemy je na chwilę, żeby na każdej położyć po plasterku sera. Pieczemy jeszcze minutę. Zapiekanki podajemy z ketchupem.

 

Dynie w wielkim mieście (bazar przy Union Square w Nowym Jorku).

fot. Anna Kraus

W Chicago po raz pierwszy piję kawę o smaku dyni. Trudno ten smak opisać, ale napój jest bajeczny! Czegoś takiego nie znalazłam w żadnej europejskiej kawiarni. Jest listopad – sezon na dynię. Na bazarach piętrzą się więc „pumpkiny” o różnych rozmiarach i kształtach. Nie da się ukryć, że Ameryka Północna jest ojczyzną dyni. Podobno Stany Zjednoczone produkują co roku półtora miliarda funtów (680 milinów kilogramów) tego warzywa! Do czołowych producentów należy stan Illinois, w którym znajduje się Chicago. Z dyni Amerykanie potrafią zrobić prawie wszystko: zupę, chleb, babeczki, ciasto, marmoladę, pudding, naleśniki, a nawet sernik. We włoskiej knajpce mam okazję skosztować dyniowego tortellini. Kucharz twórczo zmodyfikował przepis i zamiast farszu z mięsa lub sera dodał do pierożków nadzienie z dyni.

 

Amerykanie wiedzą, jak zrobić użytek z ich „narodowego” warzywa

fot. tigerrag18/sxc.hu

Ta potrawa to dla mnie symbol amerykańskiej kuchni. Nowa jakość uzyskana z połączenia kulinarnej tradycji emigrantów i oryginalnego, miejscowego produktu. To także symbol Stanów Zjednoczonych, ponieważ w amerykańskim tyglu – podobnie różne składniki, smaki i zapachy – mieszają się rozmaite zwyczaje, kultury i poglądy.