Ekwador – kolorowy środek świata

Wypędzanie demonów przez szamana. Fot. Anna Mrozowska

Jaja na równiku

„Ecuador” po hiszpańsku znaczy „równik”. Tak, jak podczas wizyty w Wielkiej Brytanii trzeba odwiedzić Greenwich i stanąć na południku zerowym, tak będąc w Ekwadorze nie można ominąć „środka świata” - La Mitad del Mundo.

Położony 22 kilometry od Quito pomnik równika nie należy do najpiękniejszych, ale jest jednym z niekwestionowanych symboli całego Ekwadoru. Obowiązkowo należy wykonać tu zdjęcie, na którym stoimy jedną nogą na półkuli północnej, drugą zaś na południowej. Z pewnością przyda się do pokazywania znajomym, ale...

Cały dowcip polega na tym, że prawdziwy równik leży kilkaset metrów dalej, co udowodnić nam może wizyta w pobliskim Intiñan Solar Museum. To tutaj GPS wskazuje zero stopni szerokości geograficznej. Prawdziwość tego wskazania sprawdzić możemy na własnej skórze, wykonując eksperymenty obrazujące działanie siły Coriolisa.

Co prawda, nie udaje mi się ustawić pionowo jajka na równiku, zaś spacer z zamkniętymi oczyma po linii równika okazuje się trudniejszy, niż robienie jaskółki po spożyciu wyskokowych trunków, ale certyfikat zdobycia środka świata i tak trafia w moje ręce. W końcu stałam jednocześnie na dwóch półkulach!

Weekend pod wulkanem

Do miasteczka Baños na weekendy przyjeżdża wielu Ekwadorczyków. Położenie u stóp aktywnego wulkanu Tungurahua (5023 m. n. p. m) natomiast onieśmiela nieco zagranicznych turystów – jedną z pierwszych informacji, jaką usłyszymy, meldując się w tutejszym hotelu, będzie procedura ewakuacyjna obowiązująca w przypadku erupcji kapryśnego wulkanu.

Każdy medal ma jednak dwie strony - Tungurahua wynagrodziła mieszkańcom Baños ich lojalność i przywiązanie do domów na zboczach wulkanu, dając im w zamian gorące źródła i liczne wodospady, które rozsławiają miasteczko w całym kraju. Nazwa miasta nie mogłaby być bardziej trafna – Baños oznacza po hiszpańsku właśnie „łazienki”. Znajduje się tu kilka basenów, spośród których najsłynniejszymi i najbardziej malowniczymi są Las Piscinas de La Virgen. Relaks w gorącej wodzie u stóp wodospadu to idealny początek lub zwieńczenie dnia w Baños – termy otwarte są od świtu (4:30 rano!) do późnych godzin nocnych.

W ciągu dnia warto spróbować bardziej ekstremalnych rozrywek. Uliczne biura podróży kuszą ofertami kanioningu, przejażdżki tarabitą (górską kolejką linową) czy też jazdą konną po górach. Ja decyduję się na rafting – spływ pontonem po rwącej rzece – i puenting – skok z mostu na linie, przypominający nieco bungee.

O ile z raftingiem miałam już wcześniej do czynienia, to dopiero ten ekwadorski przyprawia mnie o adrenalinę, przypominając do złudzenia sceny z filmu „Dzika rzeka”. Podczas spływów zdarzały się tu wypadki śmiertelne, dlatego podziwianie pierwotnych lasów nad brzegiem rzeki odkładam na te krótkie momenty, gdy przestaję wiosłować... i rozważać, czy te piękne chwile nie są aby moimi ostatnimi.

Kiedy staję na krawędzi mostu aby skoczyć na linie, równie szybko zaczynam żałować własnej brawury. Asekurujący mnie chłopak, widząc moje przerażenie, woła: „Nie patrz w dół! Patrz na góry, wyciągnij ręce, i leć jak ptak!”. Rada nieszczególnie użyteczna, zważywszy na fakt, że w czuję się raczej jak struś, chcący schować głowę w piasek. Na to jednak nie pozwala mi honor – most, na którym stoję, jest też popularnym punktem widokowym, gdzie zawsze spotkać można tłumy turystów. Tym razem jednak nie patrzą oni na wodospad, ale na mnie – co gorsza, z wyciągniętymi niecierpliwie mi w moją stronę aparatami.

Presja sięga zenitu jednakże dopiero w momencie, gdy wszyscy zaczynają dopingować mnie oklaskami i skandować: „skacz!”. Zamykam więc oczy i pokornie wypełniam zalecenie tłumu. Kilkanaście sekund lotu zdaje się trwać wieczność (nie patrzę na góry, zamiast tego podziwiam przelatujące mi przed oczyma całe życie), ale warto było pokonać strach. Tłum bije mi brawo, podczas gdy ja odkrywam, jak most wygląda z nieco innej perspektywy.