Fuerteventura – raj dla nurków

 

Cała ekipa

fot. Sandra Rokicka

Uwierzcie, że leżąc na leżaku cały dzień byłam bardziej zmęczona niżeli nurkowaniem, gdzie pobudkę miałam o 7 rano (dzięki mamo, że zechciałaś tak wcześnie wstać na urlopie). O 8.10 była zbiórka przed hotelem. Razem z czteroosobowa rodziną zostaliśmy zawiezieni przez Wiktora (jednego z pięciu instruktorów) do hotelu w miejscowości Costa Calma, w którym mieści się polska szkoła nurkowania Scuba Sur Fuerteventura. Zostaliśmy bardzo miło przywitani przez Karolinę, która większość czasu spędza w biurze, instruktorem nie jest, natomiast chętnie nurkuje z chłopakami. Zanim przystąpiliśmy do sedna sprawy, odbyliśmy krótka pogawędkę z Polakami, którzy również przyjechali wypocząć na Fuerteventurę i również chcieli nurkować.

Siedząc na tarasie hotelowym mogliśmy napić się cieplej herbaty, kawy oraz poczęstować się ciasteczkiem i najważniejsze: posłuchać Pana Romana, który opowiadał nam, jakie są zasady nurkowania. Wytłumaczył m.in. jak wyrównywać ciśnienie w uszach pod wodą (trzeba zatkać nos i mocno dmuchać dopóki zatkane uszy przy schodzeniu na niższe głębokości się nie odetkają). Również zapoznał nas z gestami obowiązującymi pod wodą, ponieważ jeżeli miałabym jakikolwiek problem, o którym musiałabym poinformować Filipa to trochę ciężko by było gdybym miała mu o nim powiedzieć... (uwaga, aby uniknąć pomyłki, którą na sobie doświadczyłam: uniesiony kciuk nie oznacza, że jest wszystko ok, tylko to, że musimy się wynurzyć). Po skończonym szkoleniu musiałam wypełnić odpowiednie dokumenty dotyczące m.in. mojego zdrowia (gdyż np. osoby z poważnymi problemami kręgosłupa raczej nie powinny nurkować ze sprzętem na plecach ważącym 25-30 kg), jak i podpisać się pod regulaminem.

 

Mój sprzęt:)

fot. Sandra Rokicka

Następnie kupiłam aparat na klisze do robienia zdjęć pod wodą. I w drogę! Cały sprzęt był już zapakowany do samochodu, wystarczyło tylko do niego wejść i po kilku minutach wyjść w miejscu docelowym – na plażę gdzie nurkowaliśmy.

Ten dzień okazał się bardzo spokojny i słoneczny, nie wiało, nie było fal. Jest to o tyle wygodny sport, gdyż „tak na prawdę nurkować można wszędzie, gdzie tylko jest możliwość zanurzyć głowę pod wodę” – co przyznał mi Filip, wiatry nie mają żadnego znaczenia. Przemili panowie instruktorzy zajęli się złożeniem sprzętu. Łącznie nurkowało nas, o ile dobrze pamiętam, 8 osób. Wchodziliśmy na dwie tury, każdy musiał mieć swojego instruktora, w szczególności ci, którzy nurkowali pierwszy raz w życiu. Zaskoczyło mnie to, że nurkowała zarówno młoda dziewczynka jak i starszy pan. Wniosek: nurkować może każdy.

Uwaga! Nawet, jeżeli ktoś nie potrafi pływać! Wbrew pozorom to nie stanowi żadnego problemu, dla chcącego nic trudnego. Trudno w to uwierzyć, ale tak jest. Z tego względu, że musiałam poczekać na swoją turę, uważnie wszystko obserwowałam i przy okazji robiłam zdjęcia. Wszyscy instruktorzy stwarzali bardzo luźną atmosferę i jednocześnie wszystkich rozśmieszali mówiąc np. że boją się głębokości. Natomiast najbardziej utkwiło mi w pamięci, iż chętnie nurkują z Polakami, gdyż stanowimy przynętę dla grasujących przy brzegu rekinów. Zarówno dla mnie, jak i całej grupy było to śmieszne i nie braliśmy tego na poważnie. Nie liczcie, że opiszę dokładnie na czym polega cały „rytuał” przygotowawczy, gdyż szczerze powiedziawszy, nie mam o tym zielonego pojęcia, chociaż byłam bardzo skupiona, żeby cokolwiek zapamiętać!

 

Biegiem do wody!

fot. Sandra Rokicka

Jedno zejście pod wodę trwało średnio 20 min, także po paru chwilach Wiktor powiedział mi, żebym się powoli szykowała. Każda osoba miała skrzynkę z wyposażeniem podpisaną swoim imieniem. Najpierw założyłam piankę, potem buty, następnie wzięłam maskę, aparat, banana i weszłam do wody, w której czekał na mnie Filip z całym sprzętem po poprzednim nurku. Ale zaraz, zaraz. Do czego był mi potrzebny banan pod wodą? O tym za chwilkę. Wiktor założył mi ciężarki w pasie, radził napluć do maski by uniknąć zaparowania (dla osób, które noszą soczewki – miałam je na sobie i było wszystko dobrze) i założył mi na plecy cały sprzęt łącznie z najważniejszą i najcięższą butlą ze sprzężonym powietrzem.

Miałam o tyle dobrze, iż nie musiałam przeciążać kręgosłupa, żeby przejść ze sprzętem na plecach od plaży do oceanu. Bardzo ważna rola Wiktora się skończyła i musiał wracać na brzeg, gdyż zasada jest taka, że nie mogą wszyscy instruktorzy być w wodzie w tym samym czasie. Zostałam tylko z Filipem i w jego towarzystwie spędziłam 30 min. Po założeniu płetw przekonał mnie, że jest to bardzo przyjemne i żebym się niczego nie bała. Tak też uczyniłam. Jeszcze przed samym zanurzeniem na próbę wzięłam dwa wdechy przy pomocy automatu oddechowego. Wszystko wskazywało na to, że możemy zaczynać. I tak też uczyniliśmy.

Na początku trzymał mnie za rękę, natomiast kiedy uznał, że dobrze daję sobie radę sama, puścił mnie i płynęłam będąc całkowicie niezależna, oczywiście mając go cały czas obok siebie. Zanurzaliśmy się powoli, co jakiś czas wyrównywałam ciśnienie w uszach. Możliwość bycia pod wodą przez tyle minut była bardzo przyjemnym doświadczeniem. W świecie podwodnym panuje niesamowity spokój, słyszałam tylko mój oddech. Mój oddech i nic więcej. Coś niesamowitego. Filip co jakiś czas gestem pytał się mnie czy wszystko OK, zwykle odpowiadałam mu tym samym i płynęliśmy dalej. Będąc tak bardzo zafascynowaną tym, co ukazywało się przed moimi oczami, zupełnie nie zwracałam uwagi, czy płyniemy w dobrym kierunku i szczerze powiedziawszy w ogóle nie musiałam się o to martwić, ponieważ Filip nad wszystkim czuwał i wskazywał kierunek, w którym powinnam płynąć.

Wszystko było dla mnie cudowne. Oprócz wielu przeróżnych ryb, które przepływały na wyciągnięcie ręki, bardzo ceniłam sobie to, że mogłam dotykać dna: skał, piasku. Totalny spokój, nikt się nigdzie nie spieszył. Nieodkryte wcześniej piękno natury, które w pewien sposób nie było dla mnie osiągalne, wywołało u mnie ogromną fascynację. Co chwila Filip robił mi zdjęcia, może dokładnie tego nie widać, ale w duchu szczerze się uśmiechałam.

 

Najważniejszy dla mnie sprzęt:)

fot. Sandra Rokicka

Wreszcie nadszedł czas wyczekiwanego banana. Otóż tamtejszym rybom bardzo smakuje ten owoc i jeżeli ktoś chce pooglądać ryby z bliska wystarczy, że go obierze a po chwili zleci się sporo ryb. Tak też zrobiłam, ale był jeden problem, z którego śmiałam się na głos po wynurzeniu. Mianowicie, znając moje szczęście, które towarzyszy mi przez całe życie, nie mogło być wszystko pięknie i idealnie. Po obraniu banana jego spora część odłamała się i razem z wieloma rybkami wylądowała za moimi plecami. ZA MOIMI PLECAMI! Nie było dla mnie proste, aby się obrócić z całym sprzętem, by je zobaczyć. Natomiast jeszcze trochę mogłam obrać i tak też uczyniłam. Po chwili przy mojej ręce było kilkanaście ryb. Niektóre uznały moją rękę za pyszny smakołyk i czułam lekkie ugryzienia, ale bardzo przyjemne. Niestety, jak wszyscy doskonale wiemy, to co dobre szybko się kończy i tak się stało.

Cała przygoda minęła mi bardzo szybko. Dawno nie byłam taka szczęśliwa! Filip się mnie spytał dla pewności, czy na pewno to był mój pierwszy raz, gdyż, jak potem mi się przyznał, szło mi bardzo dobrze i powinnam robić patent. Nawiasem mówiąc w ciągu jednego lub dwóch dni można zrobić kurs Scuba Diver, po którym ma się uprawnienia do nurkowania do 12 m pod nadzorem instruktora. W ciągu dwóch lub trzech dni można zrobić kurs Open Water Diver – po kursie można nurkować do głębokości 18 m bez nadzoru instruktora. Nie pamiętam, kiedy byłam z siebie bardziej dumna.

 

Zmęczeni, ale zadowoleni!

fot. Sandra Rokicka

Po zdjęciu sprzętu, spakowaniu go do samochodów, mogliśmy ruszyć w drogę powrotną. Tym razem wracaliśmy z Filipem i Mateuszem, również instruktorem. Godzinna podróż minęła bardzo szybko, a umilała ją muzyka reggae (wielkie uznanie dla Dj’a Mateusza). Nie obeszło się oczywiście bez piosenek East West Rockers czy Mesajaha. Natomiast co najbardziej zapadło mi w pamięci, to piosenka "Somewhere over the rainbow" – Israel Kamakawiwo. Radzę teraz jej posłuchać, gdyż idealnie odzwierciedla mój stan, w jakim się wtedy znajdowałam. Mając zamknięte oczy, z opartą głową o fotel śpiewałam, ja, totalne beztalencie. Wszystko było mi obojętne, byłam pozytywnie nastawiona do wszystkiego i jednocześnie zmęczona. Ale niesamowicie szczęśliwa. Wiem, że się powtarzam, ale nie znajduję innych słów do opisania tego, jak było mi tam dobrze. Dlatego, jeżeli tylko macie taką okazję, tym bardziej jeśli nie czujecie się dobrze rozmawiając po angielsku, serdecznie polecam spędzając urlop na wyspie skontaktować się z chłopakami. Niezapomniane wrażenia i bardzo wesoło spędzony czas gwarantowane!

P.S. Bardzo serdecznie pozdrawiam całą ekipę, a w szczególności mojego instruktora Filipa :)