Gujana

W Gujanie wszystko jest na opak. Zamiast mówiących po hiszpańsku Latynosów, są anglojęzyczni Hindusi, Afrogujańczycy i rdzenni Indianie, zamiast największych piłkarskich stadionów jest najgorsza drużyna futbolowa Ameryki Południowej, obok kolonialnych katedr stoją meczety (Corriverton), a samochody jak na byłą brytyjską kolonię przystało, poruszają się lewostronnie.

To kraj o wyjątkowo wilgotnym, równikowym klimacie. 80 proc. jej powierzchni pokrywają lasy oraz sieć rzek tworzących liczne wodospady. Ze względu na kulturowe podobieństwo z karaibskimi wyspami anglojęzycznymi zalicza się ją do Karaibów. Jej największym atutem jest przyroda: dzika, bujna, egzotyczna i zachowana w nieskazitelnej formie. Jej sztandarowe elementy to leżący w głębi dżungli Kaieteur, jeden z najbardziej efektownych wodospadów na świecie oraz malownicze kaskady Orinduik Falls na rzece Ireng. Część kraju znajduje się na terenie Wyżyny Gujańskiej, gdzie wznosi się Roraima (olbrzymi płaskowyż o pionowych ścianach). Jest to jedna z najstarszych formacji geologicznych na ziemi, do której tutejsi przewodnicy organizują pięciodniowe, piesze wyprawy trekkingowe. Na Wyżynie Gujańskiej swoje źródła ma Essequibo – najdłuższa rzeka kraju. W jej dolinie wciąż eksploatuje się złoża złota i diamentów.

Stolica, Georgetown, kiedyś ze względu na holenderską dominację nazywane Stabroek, leżąca nad Oceanem Atlantyckim, urzeka kolonialną architekturą z imponującą, wiktoriańską katedrą św. Jerzego oraz okazałymi ogrodami botanicznymi. Warto też odwiedzić Barticę – małe, spokojne miasteczko położone w estuarium tutejszych największych rzek.

Dla miłośników horrorów i opowieści z dreszczykiem Gujana ma w swoim zanadrzu Jonestown, założoną w dżungli osadę, która w latach 70. była siedzibą sekty „Świątynia Ludu”. Miejsce, w którym, według zapewnień guru Jima Jamesa, miało odczuwać się euforię i zadowolenie z życia zasłynęło z tzw. „białej nocy” – największego zbiorowego samobójstwa w dziejach nowożytnych.

Podróżowanie po Gujanie nie należy do najłatwiejszych i stanowi nie lada wyzwanie, bo sieć tutejszych dróg i połączeń komunikacyjnych jest jeszcze słabo rozwinięta, a hotele i kwatery prywatne pozostawiają wiele do życzenia. Wyprawa do tego kraju gwarantuje jednak przejazd przez dziewicze lasy deszczowe, odkrywanie egzotycznych krajobrazów oraz pobyt w głuszy, z dala od wydeptanych i zaśmieconych, turystycznych szlaków. Warto tu przyjechać właśnie teraz, bo miejsc takich jak to – wciąż nieznanych i do końca nieodkrytych – jest już niestety coraz mniej.