Jebel Toubkal – mój pierwszy czterotysięcznik

Na nizinach

Przejechaliśmy Maroko wzdłuż i wszerz. Nasza podróż trwała ponad trzy miesiące i obfitowała w niesamowite przygody. Pewnego dnia trafiliśmy na pustyni w miejsce, gdzie kilka dni wcześniej spadł pierwszy od ponad siedemdziesięciu lat deszcz. Ulewa całkowicie zmyła asfaltową drogę i jedno z miast, do którego akurat zmierzaliśmy. Ulepione z gliny domy zwyczajnie rozpłynęły się i zostały po nich smętne niekształtne kupy błota.

Innym razem nasza trasa prowadziła przez szlak haszyszowy w Górach Rif i wypadło nam jechać w nocy. Zostaliśmy zatrzymani przez dwóch mężczyzn z kałasznikowami. Nie mówili w żadnym znanym nam języku, nie byliśmy nawet w stanie ocenić czy to przemytnicy, czy policja. Zabrali nasze paszporty i zniknęli z nimi w środku nocy, nas samych zostawiając w samochodzie na wysypisku śmieci.

Byliśmy przekonani, że oto właśnie pożegnaliśmy się z paszportami i bezproblemowym powrotem do domu. Po dwóch godzinach mężczyźni wrócili w towarzystwie trzeciego, mówiącego po angielsku i oddali paszporty. Okazało się, że był to policyjny patrol, którego zadaniem było wyłapywanie przemytników haszyszu. Po zatrzymaniu grupy obcokrajowców z nieznanego im bliżej kraju, kompletnie zgłupieli i nie wiedząc co robić, udali się do naczelnika. Długo szukali na mapie świata kraju o nazwie Polska. Ale nie o tym przecież jest ta historia.

Nigdy nie byłam tak szczęśliwa, jak wtedy, gdy opuszczaliśmy Marrakesz. Tak wiem, że dla wielu podróżników to wyjątkowe i magiczne miejsce. Ale nic nie poradzę na to, że mnie nie urzekło. Może dlatego, że wcześniej podróżowałam przez wyjątkowo dzikie miejsca, w które nie zapuszczają się turyści. Tam odnalazłam spokój i ludzi, którzy żyją swoim rytmem, bez narzuconych przez turystów reguł.

 

Ulice Marrakeszu

fot. Ola Bielecka

Marrakesz jest odurzający, barwny i zdecydowanie działa na wyobraźnię. Ale wiele w nim też komercyjnego brudu, który razi i sprawia, że z turystów robi się idiotów. Ale może jest w tym trochę prawdy. Mówię tu o słynnych zdjęciach z małpką na łańcuchu czy wężem oplecionym wokół szyi. O kameleonach na sprzedaż, które potem konfiskowane są na granicy, o ile dotrwają do niej żywe i o przebierańcach, którzy wychodzą z założenia, że im więcej dziwnych szat przywdzieją, tym bardziej będą egzotyczni i tym więcej monet wpadnie do ich kieszeni za pozowanie do zdjęć.

Przygotowania bez przygotowań

Wyjechaliśmy wczesnym rankiem i ruszyliśmy w stronę Imlil, małej górskiej mieściny położonej w górach Atlasu Wysokiego. To tutaj skupia się ruch turystyczny obejmujący góry i stąd wyruszają wszyscy pragnący zdobyć szczyt. Po drodze zatrzymaliśmy się by zrobić zakupy żywnościowe. Nie wiedziałam, co powinnam kupić wybierając się na czterotysięcznik.

Zdecydowałam się na kilka placków i pomidora. Nigdy potem idąc w góry nie powtórzyłam tego zestawu. Zamieniłam go na liofilizaty, zupki instant i kisiele w proszku. Ale wtedy jeszcze nie wiedziałam o istnieniu liofilizatów ani o tym co może czekać mnie na szlaku.

Zatrzymaliśmy się w niewielkiej kazbie z pięknym ogrodem, skąd przed szóstą rano wyruszyliśmy w stronę Toubkala. Drogę wskazał nam gospodarz, potem pytaliśmy napotkanych miejscowych. Nie było trudno. Początkowo szlak wiedzie zwykłą wiejską drogą, a potem przechodzi w dobrze widoczną górską ścieżkę.

Im bliżej południa, tym zaczynało robić się coraz goręcej. Szybko okazało się, że nie wzięłam dostatecznie dużej ilości wody. Spakowałam się do malutkiego plecaczka, takiego jaki dzieci zabierają na spacer do parku. Miałam w nim cienki letni śpiwór, kurtkę przeciwdeszczową, polar i rękawiczki, bo gdzieś słyszałam, że może być zimno.

 

Mały mieszkaniec marokańskich gór

fot. Ola Bielecka

Trasa wiodła przepiękną doliną. Bardzo suchą, właściwie półpustynną. Roślinności było niewiele, za to skały miały wszystkie możliwe do wyobrażenia kolory. Były zielone i czerwone, które poddane działaniu słońca i wiatru rozpadały się na drobne kamyczki i piach w kolorach wiśniowym, złotym i brunatnym. Wspaniała paleta barw.

Coraz bliżej szczytu

Upał robił się nie do opisania. Po drodze mijaliśmy niewielu turystów. Jakaś para schodziła ze szczytu pozdrawiając nas i życząc szczęścia. Kilku miejscowych podążało w tym samym kierunku. Szli w klapkach. To na chwilę dało mi złudne poczucie, że wejście na czterotysięcznik jednak nie może być aż tak trudne.

Minęliśmy stoisko z zimną colą, zanurzoną w górskim strumyku i nieustannie chłodzoną przepływającą wodą. Na chwilę dołączył do nas miejscowy poganiacz mułów, który ze swoim zwierzęciem szedł do schroniska, do którego i my zmierzaliśmy. Opowiadał na czym polega jego praca, pozował do zdjęć, a jego muł kradł w tym czasie pomarańcze ze straganów, które mijaliśmy.

Po pół godzinie muł i jego pan zostawili nas w tyle i wyrwali do przodu. Szliśmy wolno. Najpierw wciąż pod górę, a potem lekko wznoszącym się wąwozem. Nigdy wcześniej tak długo nie wędrowałam w górach. Zaczynałam się niepokoić, czy aby na pewno byliśmy na dobrej drodze. W pamięci odtwarzałam przebytą trasę, ale żadnej innej ścieżki, w którą mogliśmy skręcić nie było.

Po kilku godzinach ujrzeliśmy schronisko. Co prawda daleko na horyzoncie, ale to mi wystarczyło. Byłam wniebowzięta. Chyba nawet bardziej niż wtedy gdy opuszczaliśmy Marrakesz. Dostałam skrzydeł. Przyspieszyliśmy i już po chwili mogliśmy rozkoszować się ciepłym posiłkiem.

 

W drodze na Jebel Toubkal

fot. Ola Bielecka

Właściwie Refuge du Toubkal nie różniło się wiele od schronisk, jakie znałam z polskich gór. Było bardzo duże. Miejsce do spania wskazano nam w obszernej sali, gdzie pod ścianami stały dwa rzędy piętrowych łóżek. Każdy kto wchodził do schroniska musiał zdjąć swoje trekkingowe buty i założyć kapcie. Kapcie, w których wcześniej chodziła jedna czwarta świata. W udziale przypadł mi jeden klapek a'la Kubota i jeden kapeć Alladyna z zadartym noskiem. Oba trzy numery za duże. Ale jak mus to mus. Przyjęłam, że tak właśnie jest w górach.

Noc minęła spokojnie. Co prawda byłam otoczona przez najgłośniej chrapiące osoby w całym schronisku, jednak zmęczenie skutecznie zagłuszało wszelkie odgłosy. Postanowiliśmy wyruszyć skoro świt. Wstaliśmy o szóstej rano i ku naszemu zdziwieniu okazało się, że większość ekip już zdążyła wyruszyć. Nie spodziewałam się, że ktoś wyjdzie jeszcze przed wschodem słońca.

Nam udało się pozbierać pół do siódmej. W schronisku powiedziano mi, że do szczytu wcale nie jest daleko. Ruszyliśmy. Najpierw przez labirynt ogromnych głazów. Łatwo było zgubić drogę, gdyż nie znaczyła się wyraźną ścieżką. Kamień na kamieniu, jeden podobny do drugiego. Jedynym elementem znaczącym szlak były kamienne kopczyki i wieżyczki. Sami też układaliśmy je po drodze, lub dokładaliśmy kamyki do już istniejących. Taki kopczyk może czasem uratować życie, nie pozwalając zejść ze szlaku.

Tuż za rumowiskiem głazów zaczęło się strome podejście. Miejscami kamieniste, a gdzieniegdzie żwir przechodził w piach i pył, który osuwał się spod nóg i powodował, że przy każdym kroku osuwaliśmy się w dół. Szliśmy coraz wolniej. Pomału zaczynało brakować mi sił.

Nie odczuwałam co prawda bólu głowy ani nudności, czyli objawów choroby wysokościowej, ale byłam potwornie zmęczona. Mięśnie odmawiały posłuszeństwa. Nie umiałam się zlokalizować i nie miałam pojęcia jak daleko jeszcze do szczytu.

Niestety Jebel Toubkal to jeden z tych szczytów, które dają złudną przedwczesną nadzieję na koniec wspinaczki. Gdy wydawało mi się, że to już koniec, okazało się, że to dopiero przedwierzchołek i do szczytu zostało jeszcze „kilka” metrów. Nagle straciłam wszystkie siły. Było mi bardzo ciężko zmusić się do jeszcze jednego wysiłku i pokonania tych kolejnych metrów podejścia.

Spełnione marzenie

Na szczycie byłam dość wcześnie. O dziwo, inni, których minęłam po drodze zjawili się dopiero za kilkanaście minut. A myślałam, że to ja szłam ekstremalnie wolno. Widok ze szczytu był nieziemski. Niezwykle rozległa panorama, która pozwalała podziwiać praktycznie całą przebytą trasę oraz okoliczne czterotysięczniki.

Byłam z siebie niesamowicie dumna. Szczyt, o którym marzyłam. Zrobiłam sobie upragnione zdjęcie w pozie zdobywcy, z rumianym licem i sokolim spojrzeniem w dal. Takie jak chciałam. Zdjęcie, które przypieczętowało mój sukces.

Rozpoczęliśmy mozolne zejście. Byliśmy też pierwszymi, którzy zaczęli schodzić. Resztę wspinaczy zostawiliśmy na szczycie. Chcieliśmy jak najszybciej być na dole. Okazało się, że była to bardzo dobra, choć nieświadoma decyzja.

Gdy przechodziliśmy przez rumowisko głazów, zaczął padać śnieg. Pogoda pogarszała się z minuty na minutę, przyszła mgła i widoczność spadła do kilku metrów. Gdyby nie kamienne kopczyki nie dalibyśmy rady odnaleźć szlaku i zejść do schroniska.

Zrobiło się niewiarygodnie zimno. Mimo tego, że był to sierpień, najcieplejszy miesiąc w Maroku, który do tej pory dał nam się we znaki wysokimi temperaturami, teraz sypał śniegiem i wiał lodowatym wiatrem. Gdy dotarliśmy do schroniska trzęsłam się z zimna. Budynek świecił pustkami. Ci, którzy wyruszyli rano wraz z nami, nie zeszli jeszcze ze szczytu, a nowi nie zdążyli dotrzeć do schroniska. Wypiliśmy coś ciepłego, ale nie zagrzaliśmy miejsca. Właściciel nastraszył nas, że pogoda się pogarsza i niebawem nic nie będzie widać. Zaczęliśmy schodzić.

To był bardzo długi dzień. Weszliśmy na szczyt i pokonaliśmy całą trasę na dół, aż do Imlil. Dla tak niedoświadczonych jak my osób, było to zabójcze. Po dotarciu do kazby nie mieliśmy siły wejść po kilku schodkach do środka. Padłam na kolana, a potem na czworaka wczołgałam się do środka.

 

Typowy górski krajobraz Maroka

fot. Ola Bielecka

Całą noc przeleżałam z gorączką. Byłam zmęczona i odwodniona. W dalszą drogę wyruszyliśmy dopiero w południe następnego dnia, ale ja jeszcze przez niemal tydzień nie byłam w stanie zejść po schodach bez potwornego bólu łydek.

Wejście na Jebel Toubkal to był mój kamień milowy. Od tamtej pory, choć nie od razu, przerzuciłam się na góry. Postanowiłam, że za każdym razem gdy wyjadę na wyprawę samochodową, znajdę szczyt, na który będę mogła się wspiąć.

Tak też zrobiłam i już po roku moja miłość do gór rozkwitła. Porzuciłam wnętrze samochodu off roadowego i zaopatrzyłam się w sprzęt do wędrówek górskich i wspinaczki. Tamto wejście sporo mnie nauczyło. Patrząc z perspektywy czasu, zupełnie nie byłam do niego przygotowana i miałam wiele szczęścia, że mi się udało. No, ale kto nie robi błędów? Warto tylko uczyć się na cudzych, na przykład moich.