Jej wysokość Kazbek

Kazbek (5047 m n.p.m.) – jeden z najwyższych szczytów Gruzji. Fot. Monika Bury

Kiedy po kilkugodzinnym locie z przesiadką w Rydze w końcu lądujemy w Tbilisi jest za wcześnie (lub za późno, jak kto woli), by wydostać się stamtąd do Kazbegi. Rozkładamy się więc na karimatach tuż przed lotniskiem – i tak musimy poczekać jeszcze na naszego kolegę, który ma przylecieć za 3 godziny. Czas ten spędzamy na rozmowach z policjantami, którzy oferują nam swoją opiekę, gdybyśmy w końcu zdecydowali się zasnąć. Nagle Marcin wpada na szalony pomysł, by zorganizować Tomkowi powitanie na wzór amerykańskich komedii. Na kartce, którą wyprosił w kantorze, starannie kaligrafuje „Shakal”.

Oto nowe imię kolegi Tomka. Ustawiamy się wśród oczekujących na podróżnych i z udaną powagą pytamy wszystkich po kolei: „Shakal? Are You Mr Shakal?”. Kiedy pojawia się Tomek, wiwatujemy jak szaleni, a ludzie stojący obok nas zaczynają klaskać. Jesteśmy już w pełnym składzie, decydujemy się więc na sen. Tym bardziej, że pilnują nas policjanci, którzy obiecują nam także załatwić busa do Kazbegi (prośba została poparta niewątpliwym wdziękiem koleżanki Doroty).

Rano budzi mnie niemiłosierny skwar, okazuje się, że reszta towarzystwa wstała dużo wcześniej. Jeszcze tylko poranna toaleta na lotnisku, a potem oczekiwanie na naszą marszrutkę. Po chwili pojawiają się dwaj uroczy kierowcy i zabierając nas w podróż z krótkim przystankiem na zakupy w Tbilisi.

Zobacz galerię zdjęć z Gruzji:

 

Flaga Sakartvelo

fot. Monika Bury

• « POPRZEDNIE
• NASTĘPNE »

POPRZEDNIE

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

NASTĘPNE

Kazbegi

Zostajemy wysadzeni dokładnie w wiosce Kazbegi, pomimo że chłopcy starają się przekonać kierowców, abyśmy pojechali jednak dalej. Ponoć nie można dostać się pod kościółek Cminda Sameba. Wszyscy wysiadamy, a panowie pchają samochód – nikt z nas nie ma sił w tym upale (pomimo późnego popołudnia!) iść pod górę z całym ekwipunkiem. Staje na tym, że musimy ponieść to ciężkie brzemię. Nie poprzestajemy jednak na próbach ulżenia sobie – każdy z nas robi ponowny przegląd plecaka, eliminując zbędny balast.

Idziemy krętą drogą – ja oczywiście na końcu. Postanawiam zatrzymać pierwszy samochód, jaki nadjedzie (okazuje się że, chcieć to móc, ale trzeba mieć napęd na 4 koła). Mój plan urzeczywistnia się, zabieramy jeszcze dwóch kolegów i wyprzedzamy nieświadomą niczego resztę grupy — samochód miał przyciemniane szyby. Jako jedna z pierwszych docieram na wysokość 2400 m n.p.m. pod kościół Świętej Trójcy.

W tym momencie przypomina mi się zdjęcie pokazane mi rok temu przez Grzesia. Stoję pomiędzy XIV-wiecznym kościołem a wulkanem Mkinwarcweri — Kazbekiem, tu i ówdzie pasą się stada krów i koni.


Sielskie widoki z drodze na Kazbek. Fot. Monika Bury

Gdy dociera reszta towarzystwa, wmawiamy im, że weszliśmy skrótem, a prawdę ujawniamy dopiero na końcu podróży. Rozstawiamy obóz składający się z 4 namiotów, który już wkrótce powiększa się o kilka krów, koni i jednego psa. Ten ostatni, choć bezdomny, to jednak nie sprawia wrażenia zagubionego, co więcej, doskonale radzi sobie ze zwierzętami, które widać, że szczególnie upodobały sobie nasze dobra. Pozostawiamy dobytek czworonogiemu stróżowi i idziemy zwiedzić kościółek. Jestem pod wielkim wrażeniem ciszy i prostoty świątyni. Tutaj można oddychać modlitwą. Ja proszę tylko o jedno – abyśmy wszyscy weszli na szczyt i z niego bezpiecznie zeszli.

Droga długa jest

Następną bazę chcemy rozbić pod starą stacją meteorologiczną (3600 m n.p.m.). Trzeba tam tylko dojść w 40-stopniowym upale i z ciężkim plecakiem. Jak to jednak zrobić, kiedy noc minęła na podziwianiu lśniącego w blasku księżyca Kazbeku i odganianiu koni od namiotów?

 

Ciągle w drodze

fot. Monika Bury

Niewyspana wyruszam na szarym końcu, ponieważ obcierają mnie buty, a sandały zostawiłam w kościółku u mnichów, by się choć trochę odciążyć. Idę więc na bosaka, ciesząc przy tym oczy widokami: przestrzenią, słońcem, przepięknymi kwiatami i wszędobylskimi końmi. Serce rośnie mi z każdym krokiem.

Mariusz i Damian pędzą na przedzie, pomimo że mają najcięższe plecaki (Mariusz niesie gaz dla całej ekipy, jak się później okazuje zupełnie niepotrzebnie, gdyż można go nabyć w stacji meteo). Zmęczona szukam pokrzepienia i rzucam się w wody lodowcowego potoku. Daje mi to na tyle sił, że dołączam do grupy i zakładam buty, które o dziwo przestały obcierać. To pole lodowcowe, więc trzeba być szczególnie czujnym, tym bardziej, że kilka razy rozlega się złowrogi trzask. Taki jak wtedy, gdy Marcin próbuje przeskoczyć szczelinę.

Dalej jest już spokojnie, czas mija nam na zabawie w wymyślanie jak największej ilości słów kończących się na literę „o” Kiedy w końcu nadchodzi czas na błogi odpoczynek zabawa ciągle trwa, z naszych namiotów nieustannie dobiegają słowa: okno, godło, masło itd.

Następny dzień przeznaczamy na aklimatyzację, czyli wyjście pozwalające przystosować się naszym organizmom do odmiennej niż dotychczas wysokości. Jesteśmy na 3600 m n.p.m. Dochodzę do okolicy, gdzie mieści się czarny krzyż, panuje niemiłosierny upał, trochę szkoda mi sił, zwłaszcza, że atak na szczyt planowany o godzinie pierwszej w nocy. Wracam i usiłuję odpocząć. Mając jeszcze sporo czasu, zwiedzam opuszczoną stację meteorologiczną, która właśnie przerabiana jest na schronisko. Można tam zakupić jedzenie, napoje, gaz, a także wykupić nocleg. My jednak bardziej preferujemy własne namioty niż wilgotne mury stacji. Za 3 noclegi w własnym namiocie każdy z nas płaci po 6 lari (ok. 12 zł).

Z wyjścia aklimatyzacyjnego, które miało za cel dotarcie do plateau – rozległego pola śnieżnego pod szczytem na wysokości 4340 m n.p.m. – nie wracają Dorka i Michał. Oni chcą zaatakować od razu.

Wieczorem wszyscy kładą się spać, ja zaś dostaję zwykłej już u mnie głupawki i zaczynam opowiadać tradycyjne kawały o zajączkach, z których sama się śmieję najgłośniej. Wszyscy już posnęli oprócz mnie, nasłuchuję więc odgłosów spadających ze stoków gór kamieni. Noc jest, hmmm, czarująca, ja jednak marzę, by móc choć na chwilę się zdrzemnąć. Kiedy w końcu już mi się to udaję, jak na złość wybija godzina zero, czyli 24. – czas pobudki. Dane mi było całe 30 minut snu, w związku z czym humor nie za bardzo dopisuje. Szybko pakuję niezbędne rzeczy: raki, dwie pary rękawiczek, czołówka, batony, woda, czekan, kijki, kominiarka, dwie czapki, okulary, kask.

Dokładnie o pierwszej wychodzimy. Po drodze spotykamy sympatycznych Rosjan, którzy dzień wcześniej wchodzili na szczyt trudniejszą drogą oraz naszych – Dorkę i Michała. Zdobyli wierzchołek wieczorem, przespali się w jakiejś jamie a teraz schodzą. Jest piękna, gwiaździsta i mroźna noc. Idzie mi się bardzo dobrze, robimy krótki postój, żeby założyć raki i zjeść batona, a potem znowu dalej. W towarzystwie dwóch kolegów dochodzę przed plateau, gdzie powoli zaczynamy się rozdzielać. Mam problemy z oddychaniem, a co za tym idzie z wędrowaniem na tej wysokości. Zaczyna się nieśmiało rozjaśniać, więc widoki wynagradzają trudy wspinaczki. Idę już chyba tylko siłą woli, jeszcze kilka kroków i przerwa. Mam wielką pokusę, żeby się położyć, jednak ustalam sama dla siebie, że odpocznę dopiero pod samą przełęczą.

W końcu i ja podchodzę pod ścianę mającą 40 – 50 stopni nachylenia, która jest opisywana jako najtrudniejsza część drogi na szczyt. Dla mnie jednak trudność wynika przede wszystkim z braku sił i zmęczenia. Kiedy wydaje się, że już ją przezwyciężyłam, widzę kolejne wzniesienie, a potem jeszcze jedno... Nie dam rady! Jeden z moich kolegów dostrzega mnie ze szczytu i podchodzi na tyle, żeby być widocznym, co niesamowicie mnie motywuje. To przecież jeszcze tylko kawałek!

Na szczycie!

Docieram na szczyt po godz. 8 czasu gruzińskiego jako 3 człowiek i pierwsza kobieta tego dnia!

Tutaj padamy sobie w ramiona: ja, Mariusz i Damian, robimy zdjęcia i odpoczywamy, rzecz jasna. Zakładam puchówkę i kładę się na szczycie. Podziwiam Elbrus i wspaniałą Ushbę – kolejne cele w przyszłości. Wkrótce schodzimy. Chłopaki zakładają linę poręczową i zjeżdżam. Podczas zjazdu spotykam podchodzącą Polkę. Dziewczyna ma kryzys dokładnie tam, gdzie ja – na tej nieszczęsnej ścianie, która tylko wydaje się ostatnim kawałkiem drogi. Staram się dodać jej otuchy, tłumacząc, że to już naprawdę blisko. – Na pewno dasz radę – powtarzam wielokrotnie (spotykam ją potem w obozie pod stacją – weszła na szczyt).


Plenerowa sesja na szczycie. Fot. Monika Bury

Powrót

Schodzimy, myśląc, że szczeliny przy tym upale będą prezentować się nieciekawie. Tak się dzieje: z jednej strony wielkie ziejące dziury, z drugiej lecą kamienie... Zmykamy czym prędzej. W końcu widać stację meteo. Jeszcze kilka kroków i dochodzimy do bazy, gdzie witają nas Dorka z Michałem. Teraz naszym głównym i jedynym celem jest odpoczynek. Każdy odpoczywa jak umie, więc biegnę do budynku, podgrzewam wodę i myję włosy – na wysokości 3600 m n.p.m. to prawdziwy luksus.

Nie obyło się też bez nerwów, bo większość ekipy się jeszcze nie wróciła. Jak się okazało, koleżanka dostała choroby wysokościowej. Na szczęście byli z nią dzielni koledzy i wszystko poszło jak po maśle. Chłopaki pomagali też zejść jeszcze jednemu delikwentowi, który tak samo padł ofiarą wysokości. Po radosnych toastach – wszyscy przecież zdobyliśmy szczyt – idziemy spać. Rano zwijamy manatki, i cóż, trzeba schodzić.

Tego wieczoru świętujemy w domostwie mężczyzny, który odebrał nas spod kościółka. W międzyczasie popsuł mu się samochód, naprawia, czas mija, on naprawia, aż w końcu jeden z naszych kolegów stwierdza lakonicznie: „Ni ch... nie działa!”. Nasz poczciwy kierowca niewinnie pyta: „ A szto eta ni chuja?” Zmieszany kolega mówi: „Nie haraszo”. Kiedy kierowca w końcu naprawił auto, uśmiechnął się promiennie i powiedział: „Chuja, chuja”

Tbilisi

Po górskich wojażach nadszedł czas na zwiedzanie Tbilisi, największego miasta i stolicy Gruzji. Zatrzymujemy się w hostelu Pani Iriny, gdzie panuje niesamowity klimat, zostawiamy bagaże i robimy przegrupowanie. Dziewczyny udają się na zakupy (sukienki i jedzenie), chłopcy zaś mają załatwić bilety na mecz Polska – Gruzja. Samo miasto jak dla ludzi gór – męczące, ale niepozbawione swoistego uroku, który zawdzięcza przede wszystkim życzliwym ludziom. Kiedy polska reprezentacja przegrywa mecz, jesteśmy pocieszani przez gruzińskich kibiców. Mimo porażki, świętujemy hucznie. A świętujemy w lokalu, którego byliśmy jedynymi klientami.

A na koniec

 

Szczyt we mgle

fot. Monika Bury

Jeśli chodzi o sam Kazbek, góra nie jest trudna technicznie, choć to jeden z najwyższych szczytów Gruzji – 5047 m n.p.m. Drzemiący wulkan w Paśmie Bocznym Wielkiego Kaukazu, szczyt na pewno ciekawszy i trudniejszy niż bardzo popularny Elbrus. Jeśli ktoś nie ma doświadczenia, a chce tę górę zdobyć, to polecam pochodzić trochę zimą po Tatrach, żeby obyć się z czekanem i rakami oraz z wszędobylskim zimnem. Kolejnym krokiem może być wyjazd w Alpy, najlepiej pod czujnym okiem doświadczonej osoby, wtedy nabędziemy praktycznych umiejętności.

Na pewno nie wolno bagatelizować wysokości, dlatego polecam systematyczne bieganie, które najlepiej zacząć miesiąc przed wyprawą. I oczywiście często jeździć w góry. Przede wszystkim jednak trzeba ćwiczyć swoją silną wolę. Przyda się na podejściu.

Do Gruzji zawsze warto się wybrać. Nie jest przesadą powiedzieć, że Polaków tam po prostu kochają. Gruzińskie powiedzenie mówi, że podróżnik w Gruzji to nie obcy, lecz brat, co więcej, obcokrajowiec – to Gruzin.