Maciej Laskowski – urodzony podróżnik

 

Maciej Laskowski – Jawa

fot. Maciej Laskowski

Wojciech Filipczak: Proszę opowiedzieć czytelnikom w kilku zdaniach parę słów o sobie.

Maciej Laskowski: Urodziłem się prawie 40 lat temu, wykształciłem się wszechstronnie, pracuję jako tłumacz języka angielskiego, ale amatorsko zajmowałem się różnymi rzeczami: byłem m. in. gitarzystą i wokalistą zespołów punkrockowych i heavymetalowych oraz kierowcą rajdowym.
W.F.: Skąd wzięła się pasja zwiedzania dalekich zakątków ziemi ?

M.L.: To nie jest pasja, to dla mnie coś zupełnie naturalnego. Od dzieciństwa dużo czasu spędzałem w drodze, najpierw jeżdżąc pociągami po Polsce, potem autostopem i samochodem po Europie, a potem coraz dalej. Być może jakiś wpływ na moją ciekawość świata miał fakt, że do 18 roku życia żyłem w komunistycznej Polsce i raczej nie mogłem wyjeżdżać. Więc teraz, kiedy pojechać można praktycznie wszędzie, chętnie korzystam z tych możliwości. Uważam, że podróże kształcą i poszerzają horyzonty, jeśli tylko ktoś chce je sobie poszerzyć.

W.F.: Jakie kraje Pan odwiedza? Dlaczego akurat te, a nie inne ?
M.L.: Często decyduje o tym przypadek, na przykład aktualne promocje lotnicze. Są kraje, które zawsze chciałem odwiedzić, na przykład Peru, ale one nie zawsze okazują się tymi najciekawszymi czy najbardziej ulubionymi. Mam kilka ulubionych krajów, takich jak Kolumbia czy Filipiny, które odwiedziłem mimo tego, że wcześniej wcale nie wydawały mi się ciekawe. Poza tym staram się unikać jeżdżenia 2 razy pod rząd w ten sam rejon świata. Więc po Azji przychodzi czas na Amerykę Łacińską albo Afrykę.

W.F.: Jak często Pan podróżuje i z kim? Czy ma Pan wsparcie ze strony rodziny?

M.L.: Zwykle wyjeżdżam 2 razy do roku na kilka tygodni. Czasem uda się wcisnąć jeszcze jakiś krótki dodatkowy wyjazd. Prawie zawsze jeżdżę sam, chociaż czasem zdarzają się wyjątki w postaci bliskich mi osób, które mogą do mnie dołączyć na część wyjazdu. Ale zawsze też poznaję różnych ludzi po drodze, i czasem podróżuję razem z nimi.

Rodzina już dawno zaakceptowała moje wyjazdy, nie ma z tym żadnego problemu, i cieszy się, że po moim powrocie może obejrzeć trochę fajnych zdjęć i posłuchać ciekawych opowieści.

W.F.: Czy w trakcie podróżowania często zdarzają się Panu sytuacje nieprzewidywalne (np. kradzież, napad itp.)? Co było dla Pana największym zaskoczeniem?

M.L.: Wszystko jest nieprzewidywalne, ale niekoniecznie musi to być kradzież czy napad. W ciągu ostatnich 10 lat spędziłem prawie 2 lata w podróży, i ani razu nie zostałem okradziony ani napadnięty. Może nie wyglądam na osobę, którą warto okraść? Natomiast nieprzewidywalne sytuacje są raczej przyjemne – choćby nieoczekiwana pomoc czy życzliwość ze strony napotkanych ludzi. Największym zaskoczeniem było przypadkowe spotkanie znajomych Anglików na ulicy w jednym z miast w malezyjskiej części Borneo. Poznaliśmy się pół roku wcześniej w górach Kolumbii, potem kontakt się urwał, i wpadliśmy na siebie w centrum miasta Kota Kinabalu. Oczywiście wszyscy byliśmy zaskoczeni, ale z przyjemnością spędziliśmy ze sobą kilka godzin przy piwie.

 

Filipińczycy

fot. Maciej Laskowski

W.F.: Jak opisałby Pan typowego Filipińczyka?

M.L.: Obawiam się, że "typowy Filipińczyk" nie istnieje, podobnie jak nie istnieje "typowy Polak". Filipińczycy to bardzo różnorodny naród, tak jak różnorodny jest ten kraj. Ale zdecydowana większość Filipińczyków to uśmiechnięci i życzliwi ludzie, z którymi bardzo łatwo nawiązuje się kontakt, nawet jeśli jest to kontakt dość powierzchowny.