Namaste Indie! Cz. II

Kilka refleksji powyjazdowych

Po pierwsze DROGA

W Indiach trzeba nauczyć się selekcji. Jeśli nie ma się 6-miesięcznego urlopu, lepiej w swój plan podróży, wcisnąć mniej miejsc, które dodatkowo nie będą położone na przeciwległych krańcach Indii. Inaczej będzie to urlop spędzony w pociągach i autobusach. Niby fajnie, też ciekawie, ale czy o to chodzi? Trasa, którą wybrałam, czyli objazd po północy i północnym-wschodzie Indii (Amritsar, Manali, Riszikesz, Dharamsala, Haridwar) oraz wycieczka na południe (Chennai, Mamallapuram, Pondicherry), logistycznie uzasadniona (z Chennai miałam wylot), wydaję mi się optymalna. Owszem, sporo podróżowałam, ale wybierając nocne pociągi, nie traciłam dnia. Tam gdzie musiałam jechać autobusem było znacznie gorzej – pamiętam 14-godzinna podróż do Manali po krętych, dziurawych drogach, kiedy to kilkukrotnie serce podchodziło mi do gardła i ze strachu chciało wyskoczyć.

 

W indyjskim pociągu, przejażdżka nim zawsze dostarcza wielu wrażeń, mocnych wrażeń :)

fot. Aneta Mikosz

Do końca życia będę wspominać znajomości zawarte w podróży: z kilkoma transwestytami w pociągu z Delhi do Kalkuty, z parą Australijczyków, którzy byli w podróży dookoła świata od 3 lat, a z którymi spotkałam się w autobusie z Pathankot do Dharamsali czy z bezzębnym rzekomo sadhu, który w Varanasi chciał mi sprzedać pierwszej jakości haszysz, twierdząc, że tylko w ten sposób otworzę swoje trzecie oko na kontakt z Sziwą. I dziesiątki innych znajomości, przypadkowych, spontanicznych i niezapomnianych, jak to w drodze.

 

...

fot. Aneta Mikosz

Po drugie, DOŚWIADCZENIE

O tak, w trakcie tej 25-dniowej podróży doświadczeń miałam aż nadto. Pierwszy raz pojechałam tak daleko zupełnie sama. Niektórym spotkanym Hindusom nie mieściło się to w głowie, za każdym razem musiałam tłumaczyć, że nie jestem sierotą i że wszystko u mnie w porządku. Jako samotnie podróżująca kobieta musiałam wykazywać się non stop się niemałą asertywności i czasem tupetem, kiedy jakiś naganiacz chciał mi wcisnąć pokój czy inny towar po trzykrotnie wyższej cenie. Nigdy wcześniej się nie targowałam, zawsze miałam opory, wstydziłam się – w Indiach przestałam, gdy zorientowałam się, że płacę np. za kawę 10 razy więcej (naprawdę!) niż bardziej doświadczeni turyści. Płacąc początkowo tyle, ile mi kazano, znacznie uszczupliłam swój wyprawowy budżet, musiałam więc zacząć oszczędzać, co oznaczało, że: jadłam tylko w ulicznych knajpach, tam gdzie stołowali się miejscowi, jeździłam wyłącznie pociągami klasy sleeper, wybierałam najtańsze autobusy (nie daj boże „de luxe”!), nie pozwalałam, żeby naganiacz prowadził mnie do hotelu czy restauracji, a pseudoprzewodnik oprowadzał po jakimkolwiek zabytku. Krótko mówiąc: Indie uczą samodzielności, a ta przydaje się także w innych krajach, a przede wszystkim w Polsce :-).

 

Hinduski, serdeczne i roześmiane,choć pewnie łatwo im nie jest

fot. Aneta Mikosz

Po trzecie, NIEDOSYT

Straszny, przerażający, żrący od środka niedosyt Indii i poczucie, że niby byłam tam 25 dni, ale tak naprawdę to mało widziałam, niewiele doświadczyłam i o Indiach niczego sensownego powiedzieć nie mogę. Co z tego, że przejechałam kilka tysięcy kilometrów, nie stroniłam od rozmów z Hindusami, chłonęłam tamtejszą rzeczywistością każdym zakurzonym porem skóry – 25 dni to stanowczo za mało, dlatego chyba już niedługo przyjdzie mi znowu powiedzieć „Namaste Indie!”.

 

Varanasi

fot. Aneta Mikosz

TOP 5, czyli co warto zobaczyć i przeżyć w Indiach

Przyspieszony kurs rzeźby w Mamallapuram – jeśli ktoś myśli poważnie o profesji artysty-rzeżbiarza, to koniecznie powinien udać się Mamallapuram i wziąć lekcje rzeźby u tamtejszych artystów, czasem bardziej amatorów niż profesjonalistów, ale niezmiennie pomocnych i mocno motywujących do działania. W Mamallapuram byłam przez kilka dni i codziennie po południu szłam do zaprzyjaźnionego warsztatu połączonego ze sklepem, siadałam na zewnątrz, brałam dłuto i pod czujnym okiem Akhila próbowałam z nieforemnego kawałka kamienia wydobyć zaklęty w nim kształt, co początkowo było niesamowicie trudne. W warsztacie Akhila spędzałam 2 godziny dziennie, płacąc za każdą lekcję 100 rupii. Najmilej z tych lekcji będę wspominać rozmowy z Akhilem i jego pracownikami, które czasem przeradzały się w kilkugodzinne dyskusje o wszystkim i o niczym. Zdecydowanie polecam, tym bardziej, że w Mamallapuram niemal każdy sklep z rzeźbami oferuje również turystom przyspieszony kurs rzeźby, co wobec braku większych atrakcji w tej tamilskiej miejscowości, jest ciekawą perspektywą.

 

Akhil, bardzo cierpliwy nauczyciel i świetny artysta

fot. Aneta Mikosz

 

Niestety, nie są to dzieła moich rąk

fot. Aneta Mikosz

Wyciszyć się w Riszikeszu, czyli medytacja z widokiem na Himalaje – Riszikesz jest uznawany za światowe centrum jogi, co unaocznia się już po pierwszym spacerze – tylu aszramów, kursów medytacji czy jogi nie widziałam dawno, miałam wrażenie, że na jeden kilometr kwadratowy przypada z 5 szkół i 10 nauczycieli, którzy za odpowiednią opłatą zadbają o twój rozwój duchowy. Ja niestety nie miałam ekstra funduszy, by zafundować sobie taki kilkudniowy pobyt. Spędziłam za to dwa dni na wolontariacie w Amrit Yoga Institute, gdzie razem z Sally z USA i dwójką Koreańczyków przygotowywałam posiłki i robiłam drobne prace porządkowe w zamian za wikt, opierunek i kilka lekcji jogi.

Trekking dookoła Manali – miejscowość ta słynie z dwóch rzeczy: ponoć najlepszej w Indiach marihuany (nie potwierdzam, nie zaprzeczam) i świetnych tras trekkingowych, na każdym poziomie trudności (potwierdzam). Z racji tego, że w Manali byłam zimą, w grudniu, cześć szlaków była już niedostępna. Planowałam wcześniej, żeby wejść na przełęcz Rohtang na wysokość 3979 m n.p.m., ale niestety ze względu na niesprzyjające warunki pogodowe musiałam zadowolić się szlakami wokół Manali. Na szczęście tych nie brakuje. Mogę polecić Wam kilka krótkich, ale ciekawych spacerów: do gorących źródeł Kalath, położonych około 6 km od Manali, na zachętę dodam, że można się w ich także kapać, spacer do świątyni Maa Sharvari (ok. 5 km od Manali), 3-kilometrowy obfitujący w piękne widoki spacer do wsi Vashist, gdzie znajdują się ciekawa świątynia i kolejne gorące źródła. Tak jak wspomniałam, ja miałam ograniczone pole działania ze względu na pogodę, jeśli jednak wybierzecie się do Manali między czerwcem a wrześniem możecie cieszyć się długimi szlakami trekkingowym, atrakcjami typu rafting, zorbing, wspinaczka górska, paragliding i wiele innych. Ograniczeniem jak zwykle może być tylko wyobraźnia.

 

Okolice Manali

fot. Aneta Mikosz

 

Okolice Manali

fot. Aneta Mikosz

 

Manali, gorące żródła

fot. Aneta Mikosz

Pójść na mecz krykieta na stadion w Dharamsali – nie od dziś wiadomo, że krykiet jest dla Hindusów niemalże drugą religią, a mistrzowie krykieta maja status półbogów, który znacznie się wzmocnił po 2011 roku, kiedy to drużyna indyjska wygrała mistrzostwa świata. Podczas mojego pobytu w Dharamsali niestety nie rozgrywał się żaden mecz, strasznie żałuje, bo obserwacje rozentuzjazmowanych Hindusów dopingujących swojej drużynie są bezcenne. Mimo to warto odwiedzić HPCA – Himachal Pradesh Cricket Association Stadium, przejść się po zielonej murawie (niby nie wolno, ale jak się uśmiechnie i się zagada…) i usiąść na jednym z 25 000 miejsc na widowni.

 

Himachal Pradesh Cricket Association Stadium, duma Hindusów

fot. Aneta Mikosz

Pójść na koncert muzyki klasycznej w Varanasi – bez cienia przesady można stwierdzić, że Hindusi sa mistrzami gry na tabli i sitarze (a Ravi Shankar jest arcymistrzem!) i jeśli ktoś zawita do Indii, i dajmy na to, przyjedzie do Varanasi, niech chociaż raz pójdzie na koncert muzyki klasycznej, siądzie wygodnie, zamknie oczy i da się ponieść muzycznej opowieści. Będąc w Varanasi trafiłam do Amrit Vinayak Ganesh Mandir, czyli takiej niewielkiej, ale prężnie działającej placówki kulturalnej, gdzie co tydzień odbywały się koncerty, głównie muzyków z Varanasi. Oczywiście trochę trwało, zanim trafiłam do budynku przy Ganesh Ghat – Varanasi topograficznie nie jest łatwym miastem i każdy kto choć raz zgubił się w jego krętych uliczkach wie, o czym pisze. Koncert są darmowe, odbywają się we wtorki (ale ta informacja wymaga aktualizacji) zwykle występuje kilku muzyków grających na tabli, tamburze, sarandze i sitarze. Ich ragi jeszcze długo brzmią w uszach, zapewniam Was :)

 

Gra na tabli, która, wierzcie lub nie, wydaje hipnotyzujące dżwięki

fot. Aneta Mikosz