"Nie ten dużo umie, kto długo żyje, ale ten, kto wiele podróżuje". Wywiad z Jolantą Rudzką

M.S.:Czy potrafiłaby Pani dzisiaj żyć bez podróży?

 

Rumuni z Bukowiny, Rumunia

fot. J. Rudzka

J.R.: Zdecydowanie nie, bardzo źle czuje się gdy przez dłuższy czas nigdzie nie wyjeżdżam, a z drugiej strony – gdy już pojadę w miesięczna podróż (bo moje najdłuższe tyle trwały) to w drodze powrotnej dopada mnie przygnębienie.

M.S.: Czy są miejsca do których nie chce Pani wracać?

J.R.: Nawet jak mi było gdzieś nie najlepiej to chciałabym tam jeszcze raz wrócić.

M.S.: A z jakimś miejscem wiążą się złe doświadczenia?

J.R.: Myślę, że to było kiedy jechaliśmy autostopem z Mołdawii na Ukrainę, była zima, noc. Kierowcy samochodów zamiast się zatrzymywać, próbowali nas dla żartów przejechać, a jak już ktoś chciał nas podwieźć, to za opłatą. W rezultacie złapaliśmy autokar jadący do Odessy, za który oczywiście trzeba było zapłacić, okazało się również, że oszukano nas na kilka hrywien.

M.S.: Jak Pani poradziła sobie w tej sytuacji?

J.R.: Pamiętam że było mi tak bardzo zimno w stopy, że wyciągnęłam z plecaka kolejną parę skarpet i próbowałam je wcisnąć na kilka poprzednich warstw skarpet. Później miałam problem z włożeniem stóp z powrotem do butów i ich zawiązaniem. Bałam się bardzo łapać stopa w tym miejscu, było tam mnóstwo miejscowych autostopowiczów, którzy pewnie byli przygotowani na zapłatę za podwózkę. Najstraszniejsze były pędzące samochody w naszą stronę, pamiętam też, że z jednego samochodu poleciała w naszą stronę butelka, która na pewno była celowo wyrzucona. Kiedy zatrzymał się autokar do Odessy poczułam, że jesteśmy uratowani, niestety musieliśmy za to zapłacić.

M.S.: Mimo wszystko kryzys się skończył. Sytuacja nie zniechęciła Pani do podróży?

J.R.: Szczerze mówiąc boję się znowu jechać w to miejsce, ale niestety nie udało mi się poznać Mołdawii i mam nadzieję, że kiedyś tam pojadę w lepszą porę roku, spotkam wspaniałych ludzi i będę się raczyła mołdawskim winem.

M.S.: Pomówmy teraz o najmilszych podróżach, tudzież okolicznościach. Czy zdarzyło się Pani być w takim miejscu że pierwszą myślą, która pojawiła się w Pani głowie było – „Tutaj chciałabym zamieszkać!”

J.R.: Zawsze jak się zastanawiam, w jakim innym miejscu na świecie mogłabym żyć, to albo są to kraje o wysokich standardach, albo takie, gdzie są wspaniali i gościnni ludzie, którzy zawsze są skorzy do rozmowy przy herbacie i suto zastawiają swoje stoły, gdy kogoś goszczą. Cenię sobie miejsca proste i piękne z natury, gdzie idąc drogą, bądź lasem zerwę garść dzikich malin i po prostu je zjem.

M.S.: Powrót do pierwotności... hm... czy byłby możliwy?

J.R.: Obawiam się że nie, ale kto wie. To już jest taki mechanizm, po prostu zostałam tak wychowana, że dobry zarobek powinien zapewnić mi dobre życie, ale kiedy znajduję się w miejscu gdzie mam wrażenie, że natura może mi dać wszystko czego potrzebuje bez pośpiechu, stresu i nerwów, to wierzę, że ten powrót do "pierwotności" jest możliwy.

M.S.: Czy wobec tego podróż nie jest ucieczką od rzeczywistości?

J.R.: Podróż jest ucieczką od codzienności, zdaje się być rzeczywistością bardziej realną niż tą, którą mam na co dzień.

M.S.: Czy dobrą receptą na Pani życie byłaby wiecznie trwająca podróż?.

J.R.: Możliwe że tak, oczywiście trzeba mieć miejsce, do którego zawsze można wrócić, wówczas podróż nie byłaby podróżą tylko tułaczką bez wyboru.

M.S.: Proszę mi powiedzieć, jak reagują ludzie gdy słyszą o Pani wyjazdach. Uważają Panią za szaleńca, romantyka czy bohatera?

 

Kotor, Czarnogóra

fot. J. Rudzka

J.R.: Najczęściej to chyba mnie mają za szaleńca, ale mam wrażenie że jednocześnie są pełni podziwu.

M.S.: Dziękuję za wyczerpujące odpowiedzi. Życzę, by każda następna podróż była nieocenionym źródłem wiedzy. Jak to mawiają Gagauzi: "nie ten dużo umie, kto długo żyje, ale ten, kto wiele podróżuje".

Z Jolantą Rudzką rozmawiała Małgorzata Stekiel