Nowa Zelandia – raj na końcu świata

 

Spotkanie Morza Tasmana z Oceanem Spokojnym

fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Miejsce to szczególne również dla Maorysów. W ich mitologii jest to punkt, z którego dusze zmarłych wyruszają w powrotną drogę do ojczyzny Hawaiki. Na zachodnim brzegu zaś rozciąga się Ninety Mile Beach. Chętni mogą ją pokonać specjalnymi autobusami czy terenówkami. A pas wydm jest tak szeroki, że można poczuć się jak na najprawdziwszej pustyni.

Kolejny przystanek – Waipoa Forest – leśny rezerwat, świetnie przygotowany dla turystów pragnących poznać endemiczne drzewa kauri, imponujące ze względu na wiek (ponad 2 tys. lat), wysokość (nawet 50 m) oraz obwód (14 m).

 

Drzewo kauri

fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Coraz bliżej piekła, czyli od jaskiń po zapach siarki

Po krajobrazach nadziemnych przyszedł czas na podziemne. Trafiamy do Waitamo, kryjącego w swych podziemiach jaskinie pełne stalaktytów i stalagmitów oraz… milionów świetlików. Ponieważ dawno nie było sportów ekstremalnych, tym razem podróż odbędziemy z pupą usadzoną w wielkiej oponie. Woda jest makabrycznie zimna, na szczęście adrenalina pozwala o tym zapomnieć. W niektórych miejscach woda ma kilkanaście metrów głębokości, niekiedy trzeba skoczyć z wodospadu, ale rzeczywiście „niebo” usiane gwiazdeczkami świetlików czy „cieknące” nad głową skały warto zobaczyć.

Po tym mokrym, zimnym i stresującym poranku wizyta na spalonej słońcem farmie, która „zagrała” Hobbiton we „Władcy Pierścieni”, to czysta przyjemność. Dojeżdżamy tam przez rozległe pastwiska dla owiec.

 

Czy pamiętacie ten kadr? Hobbiton w naturze.

fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Tutaj łatwo uwierzyć w dane statystyczne, które mówią, że owiec jest w Nowej Zelandii ok. 10 razy więcej niż ludzi. Puste i wyschnięte zdawałoby się wzgórza usiane są sympatycznymi zwierzętami, które zdają się wcale nie przejmować turystami wkraczającymi na ich terytorium. Sam plan filmu wygląda uroczo, choć na pierwszy rzut oka widać, że niemałą część obrazu końcowego wyczarowali graficy komputerowi.

Następny punkt programu pachnie… siarką, czyli jesteśmy w piekle, bardzo malowniczym, trzeba dodać.

 

Siarkowe jezioro w Rotorua

fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Pod ziemią Rotorua wrze, dzięki czemu w wielu miejscach można obejrzeć kolorowe jeziora z unoszącą się mgłą, kipiące błota, a w parku geotermalnym eksplodujące gejzery.

 

Pohutu, czyli wystrzałowy gorący prysznic; Rotorua

fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Jeśli ktoś zgłodnieje, czekając na kolejne wybuchy, może posmakować kukurydzę, której kolby uśmiechnięta Maoryska gotuje w „studni”.

Przez pustkowia do wulkanów

Z ciepłego i barwnego Rotorua ruszamy dalej na południe. Krajobraz będzie powoli mroczniał. Wjeżdżamy do Tongariro National Park.

Mroczne wulkany Tongariro. Fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Ponad 7,5 tys km kwadratowych, majaczące na horyzoncie trzy wulkaniczne wzgórza, a dookoła puuustka! Przez dziesiątki kilometrów nie spotkamy żadnego samochodu, żadnego domostwa, nawet żadnego zauważalnego zwierzęcia, poza tym kiwi, co szusuje na nartach ;-)

Uwaga na szusujące kiwi! Tongariro. Fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Klimat grozy (a wulkany są aktywne) wzbogaca pochmurna pogoda. Zimą (czyli w polskie lato) zbocza najwyższego z wulkanów (Mount Ruapehu – 2796 m n.p.m.) to raj dla narciarzy. Niestety majestatyczne chmury przyniosły ulewę w nocy i następnego dnia mgła była tak gęsta, że musieliśmy zrezygnować z trekkingu niezwykłą ponoć 16-kilometrową Tongariro Crossing, gdzie można podziwiać lodowce, pozostałości po wybuchach wulkanów czy szmaragdowe jeziora.

 

Las deszczowy, Whanganui

fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Ruszamy do maleńkiego Pipiriki, z którego jet boat'em wybraliśmy się w rejs po rzece Whanganui, otoczonej zalesionymi wzgórzami parku narodowego o tej samej nazwie.

Gęsty las sprawia wrażenie kryjącego liczne tajemnice. Jedną z nich odkryjemy. Cumujemy łódź i ruszamy na spacer przez… las deszczowy do…Mostu Donikąd. Kamienny most zawieszony w środku dżungli tak wysoko nad niewielkim strumieniem, że płynące w nim liście paproci srebrnej (jednego z symboli Nowej Zelandii) wydają się podobne do naszych znajomych paprociowych liści, podczas, gdy są dziesięciokrotnie większe.

Jeszcze tylko pokonamy 64 km zakrętów samochodem i będziemy w Wanganui, gdzie rzeka kończy swój bieg.

Trasa na pewno wymaga od kierowcy nieustającej uwagi, a pasażerom oferuje niezapomniane widoki i odrobinę adrenaliny, czy aby na pewno ta dziwna droga, jest tą właściwą. Dzień kończymy spacerem po czarnej plaży.

Foki, delfiny i wieloryby, czyli witamy na Południu

Z Wellington, stolicy kraju, ruszamy promem przez Cieśninę Cooka na Wyspę Południową. Przynajmniej część rejsu warto spędzić na pokładzie widokowym, bo Fiordy Królowej Charlotty, w każdym razie przy pochmurnej pogodzie, która nam towarzyszyła, ujęły mnie bardziej niż osławiony Milford Sound.

Fiordy Królowej Charlotty. Fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Wyspa Południowa zaskakuje zupełną odmiennością krajobrazu. Jedziemy ponad 160 km wschodnim wybrzeżem do Kaikury. Trasa prowadzi skalistym wybrzeżem.

Po lewej zimne morze, na kamieniach wylegują się foki, po prawej mroczne, niedostępne góry. Kiedyś mieszkańcy Kaikury żyli z zabijania wielorybów, teraz zarabiają na pokazywaniu ich turystom.

Spektakl jednego aktora – Kaikura. Fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Ta krótka chwila, gdy wielkie cielsko wynurza się, by nabrać powietrza i ponownie kryje się w głębinie kończąc majestatycznym uderzeniem wielkiego ogona w taflę wody, rzeczywiście robi wrażenie. A gratis są całe ławice delfinów, które zdają się doskonale bawić towarzystwem łodzi pełnych turystów.

Nie wiadomo, kto ma więcej radości – delfiny czy turyści. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Błyskawiczne zmiany klimatyczne

Ze wschodu na zachód Wyspy Południowej przedostajemy się Arthur’s Pass, jedną z najpiękniejszych tras widokowych.

 

Arthur's Pass

fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Zaczyna się niewinnie od zielonych wzgórz, jeszcze skąpanych w słońcu. Wspinamy się wyżej, pojawiają się mgły, zaczyna kropić deszcz, wiatr jest zimny i nieprzyjemny. Tu strome zbocze, tam wodospad, jeszcze gdzie indziej wyschnięte koryto rzeki. Jesteśmy w Alpach Południowych, mamy tu 17 trzytysięczników i 360 lodowców. Z bliska przyjrzymy się dwóm największym: Tasmana i Fox Glacier.

Spotkanie z lodowcem Fox Glacier. Fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Do czoła lodowca Fox Glacier idziemy na spacer. Jeśli spacerem można nazwać uważne stąpanie z kamienia na kamień. Chętni mogą polecieć helikopterem na spacer po samym lodowcu, my wolimy spacer po lesie wokół polodowcowego jeziora Matheson, zwanego lustrzanym. Przy dobrej pogodzie bowiem w tafli jeziora odbijają się najwyższe szczyty Alp Południowych. Nie mamy tyle szczęścia, ale zróżnicowana roślinność lasu, w tym liczne gatunki paproci, nam to wynagradzają.

Szalone papugi, strachliwe kiwi i inne sporty ekstremalne

W drodze do Queenstown podziwiamy jeziora Waneka i Hawea. Jak już pokonamy serpentyny i dotrzemy do miasteczka w dolinie, możemy odpocząć, korzystając z szerokiej oferty.

Queenstown podglądane z toru saneczkowego. Fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Każdy znajdzie tu coś dla siebie: lodowy bar, dobre restauracje, liczne sklepy, tor saneczkowy z panoramą miasta, okolicznych wzgórz i jeziora, plażowanie czy rejs prawdziwym parowcem. Tym, którym ciągle mało adrenaliny miasto oferuje: skok na bungee z platformy zawieszonej wysoko nad miastem albo kawałek od miasta, nad rzeką Kawarau z 43 m mostu, w pierwszym ośrodku założonym przez „ojca” bungy jumpingu AJ Hacketta. Kto woli bliższy kontakt z wodą ma do wyboru shotover jet, czyli szaleńczą jazdę motorówka przez kaniony rzeki Shotover albo rafting.

Można też wybrać się do licznych w okolicy winnic lub odwiedzić Kiwi Birdlife Park, w którym można zobaczyć mieszkające tylko w Nowej Zelandii i uchodzące za symbol narodowy ptaki kiwi. Są to wyjątkowo płochliwe zwierzęta, prowadzące nocny tryb życia. Mieszkają więc w zaciemnionym pomieszczeniu i wszystko co możemy dostrzec, to sylwetka szybko się poruszającego sporego (ok. 30-50 cm) ptaka z długim dziobem. Park jednak pokazuje też inne gatunki nowozelandzkich ptaków, w tym endemiczne papugi kea, z którymi za chwilę poznamy się bliżej w ich naturalnym środowisku. Najłatwiej bowiem je spotkać w okolicach Mount Cook, czyli najwyższego (3754 m n.p.m.) szczytu Alp Południowych.

Nocleg w miasteczku (czy kilka niewielkich budynków można tak nazwać?) u stóp góry dostarcza niezwykłych wrażeń. Wszechogarniająca cisza gór, błyskawicznie zachodzące słońce za ośnieżonym szczytem Aoraki (maoryska nazwa Mt Cook), a przy stoliku obok wielka (ok. 40 cm) kea dojada resztki po turystach.

Oko w oko z papugą kea. Fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Ewidentnie się nie boi, przeciwnie, budzi strach, szczególnie, że chwilę wcześniej jej kolegów widzieliśmy szarpiących za antenę autobusu, buszujących w skrzynkach na zapleczu restauracji i wrzeszczące na kierowcę samochodu, którego dach akurat sobie upodobały.

A gdyby tak zobaczyć góry od góry? Wsiadamy w helikopter i przelatujemy nad ośnieżonymi szczytami. Żeby nie zapomnieć, że w ojczyźnie zima, lądujemy na lodowcu na krótki spacer po śniegu. Widoki fantastyczne, dominujący Mt Cook tuż obok, a w dali zachwycające Jezioro Pukaki.

Turkusowe Jezioro i Wielki Wodospad na pożegnanie

Jezioro Pukaki, to ono mnie najbardziej pociągało w Nowej Zelandii. I nie rozczarowałam się.

Intensywnie turkusowa tafla wody z malowniczymi ośnieżonymi szczytami w tle. Trudno było ruszyć dalej i zostawić ten krajobraz za sobą. Kolejne jezioro, Tekapo, nie robi już takiego wrażenia, choć niewątpliwie jest bardzo urokliwe z samotnym kamiennym kościółkiem na brzegu.

 
To jednak nie fotoszop :-) Jezioro Pukaki. Fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Czas na Fiordland National Park. Trasa do Milford Sound wciśnięta miedzy górskie urwiska robi wrażenie. W końcu rozpościera się przed nami Mitre Peak (1692 m n.p.m.), jeden z najbardziej znanych krajobrazów Nowej Zelandii.

Statek wycieczkowy zabiera nas w rejs po fiordzie, którego sławę wzmocnił Peter Jackson, Nowozelandczyk, pokazując go we „Władcy Pierścieni”. Płyniemy niespiesznie, podziwiamy piętrzące się wokół góry, foki wygrzewają się na łatwiej dostępnych fragmentach skał, dopływamy do brzegów wyspy. Dalej już tylko ocean a za nim Antarktyda. W powrotnej drodze zbliżamy się do wodospadu Lady Bowen. Woda spada tu wąskim strumieniem z wysokości 162 m. Zewsząd otacza nas mgiełka drobnych kropelek.

 

Jak w bajce – wodospad Lady Bowen

fot. Joanna Ferlian-Tchórzewska

Nasz ostatni przystanek to Christchurch, stolica Wyspy Południowej. Kupujemy pamiątki i odpoczywamy, wszak przed nami kolejne 30 godzin podróży powrotnej.

Pozostaje niedosyt. Tyle jeszcze można by zobaczyć, w tylu miejscach chciałoby się zostać na dłużej. Nie mówiąc o tych, w których chciało by się zostać na zawsze. Gdzieś ciągle tli się nadzieja, że to nie był ostatni raz w ojczyźnie kiwi.