Opowieść o dziewczynie, która żadnej pracy się nie boi

 

Przejrzyste wody Norwegii i... Ania.

fot. Wojtek Skulski

Katarzyna Chojecka: Kiedy pierwszy raz pracowałaś zagranicą?

Anna Kurska: Przełomowy okazał się rok 2010. Wtedy pierwszy raz pojechałam zagranicę, żeby pracować. Wybór padł zupełnie nieoczekiwanie na Norwegię. Z racji planów dotyczących wyjazdu na wolontariat do Meksyku (wyjazd miał odbywać się w sierpniu), wizja spontanicznej przygody i mocnego zastrzyku gotówki były wystarczającym impulsem, żeby tam pojechać. Znalazłam bardzo tanie bilety lotnicze w 2 strony, namówiłam przyjaciółkę na akcję „survival pod namiotem” (w dosłownym tego słowa znaczeniu) i... zaledwie kilka tygodni później byłyśmy już w drodze do Norwegii, spakowane w jeden bagaż nadany, zamieniając każdy ciuch na dodatkową puszkę pasztetu i ponadczasowy keczup.

Ile czasu spędziłaś w Norwegii?

Dokładnie miesiąc. Wystarczająco długo by zarobić pieniądze, zachwycić się niesamowicie piękną Norwegią, poznać naprawdę bardzo gościnnych, pomocnych ludzi i z pewnością na tyle długo, by docenić… cztery ściany, dach nad głową, suchą pościel i jedzenie bardziej urozmaicone niż chleb z pasztetem.

Czy to było tak, że konkretnie pojechałaś do pracy, czy praca wyniknęła sama z siebie?

W tym przypadku zdecydowanie moim celem numer jeden był zarobek.

Jak długo szukałaś pracy? Było trudno?

To jest zabawna historia. Pierwsze słowa, jakie wypowiedział mój kolega jeżdżący rokrocznie do tej samej miejscowości za zarobkiem, to: „musisz się nastawić, że 3 tygodnie to minimum zanim znajdziesz pracę”. Trzy tygodnie?! Ja przecież na dokładnie tyle czasu tam poleciałam! Jak się później okazało, nie ma rzeczy niemożliwych. Głęboko wierząc w nasze szczęście, autentycznie je do siebie przyciągnęłyśmy! Wykupiłyśmy norweski numer telefonu, załatwiłyśmy formalności, odręcznie wypisałyśmy ogłoszenia i tak rozpoczęłyśmy nasze poszukiwania.
Malowanie domów, płotów, sprzątanie, opieka nad dziećmi – jednym słowem pełen serwis. To My.

Znalazłyśmy pracę w pierwszym dniu. Trzy godziny sprzątania w domu starszej babci. Pierwsza wypłata i nie miałyśmy wątpliwości. Złapałyśmy byka za rogi.

To była ciężka praca?

Wręcz przeciwnie, praca była bardzo przyjemna. Poza tym każde z naszych zajęć różniło się, nie miałyśmy więc czasu na nudę. Co ciekawe, często same uczyłyśmy się, jak ją wykonywać już w trakcie jej trwania. Malowałyśmy ganek, płoty, ściany domu, sprzątałyśmy mieszkanie, samochód. Trudne w tego typu pracach na świeżym powietrzu są warunki pogodowe. Zwłaszcza w Norwegii, gdzie dość często nawet w lipcu, pada deszcz. Pracowałyśmy więc na tyle, na ile pogoda nam dopisywała, chyba, że trafiając na niesamowicie życzliwych i otwartych ludzi miałyśmy pracę porządkowe w domu.

A teraz Barcelona. Jak to się stało, że się tam znalazłaś?

 

Własnoręcznie wykonany przez dziewczyny anioł (wykonany z przedmiotów znalezionych na ulicy lub w ich plecakach) dla LIV- kobiety, dla której pracowały.

fot. Anna Kurska

Aplikowałam na początku 2013 roku na praktyki zawodowe. Dokładnie wiedziałam, w jakim państwie chcę je odbyć. Hiszpania, a tym bardziej Barcelona z racji słońca, pięknych gór, palm, ukochanego języka hiszpańskiego i otwartych ludzi, była dla mnie na tamten moment wyborem oczywistym. Perspektywa zdobycia cennego doświadczenia zawodowego, rozwijania swoich pasji i szkolenia języka metodą migowo – komunikatywną – kusiły. Po kilku miesiącach bezowocnych mailingów do zagranicznych firm, z zapytaniem, kto chciałby przyjąć mnie jako praktykantkę w swoje szeregi, udało się! Otrzymałam super ofertę, od jak się później okazało rewelacyjnej organizacji i równie rewelacyjnych ludzi. Przez kilka miesięcy pracowałam nad koordynacją międzynarodowej wystawy. Ogromne doświadczenie. Samorozwój. I przede wszystkim pasja. Wszystko co robisz, rób z pasją. To było piękne, że dla ludzi tam pracujących design, sztuka nowoczesna, wystawy, konferencje, międzynarodowe kontakty – to coś zdecydowanie więcej niż praca. To styl życia.

A jak żyło Ci się w Barcelonie?

Niestety życie w Barcelonie nie należy do najtańszych, także szybko podjęłam się próby znalezienia dodatkowego źródła utrzymania. 56-procentowa stopa bezrobocia, według relacji Katalończyków – miała ogromny wpływ na proces rekrutacji na różne stanowiska, nawet na te, które wydawałoby się są najmniej wymagające. Praca sezonowa w tamtym czasie, z komunikatywną, lecz nie biegłą znajomością hiszpańskiego była naprawdę trudna do zdobycia. W rezultacie nawet rozdawanie ulotek okazało się zarezerwowane tylko dla Hiszpanów. Pierwszy raz doznałam uczucia, iż nieważne kim jesteś, ile skończyłeś kierunków i jakie masz doświadczenie, w tym wypadku liczyło się tylko jedno – język. W akcie desperacji pozostawało mi promowanie imprez na plaży, praca w upale, bez gwarancji zarobku za godzinę pracy, ale z gwarancją złocistobrązowej opalenizny. Też jest jakiś plus.

A co z tą pracą, o której wspominałaś wcześniej? Jak ją znalazłaś?

No właśnie, jako że nie ma rzeczy niemożliwych – ta cała historia ma hollywoodzki happy end. Po raz kolejny, determinacja i pozytywna energia się opłaciły. Życiowe szczęście zatriumfowało. Dostałam rewelacyjną pracę, właściwie przez zupełny przypadek. Znalazłam się w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie. Po raz kolejny spotykając na mojej drodze właściwych, dobrych ludzi. Choć, wierzę głęboko, że to nie przypadek – tak musiało się stać.

 

Park Labiryntów w Barcelonie

fot. Marta Lech

Do końca mojego pobytu – pracowałam w jednej z najlepszych designerskich galerii w Barcelonie, mającej na swoim koncie choćby sesje zdjęciowe i artykuły w VOUGE. Okazało się, że chcieć, to móc. Ilość zapisanych karteczek z nowymi słówkami do zapamiętania – przekraczała 50 na dzień. Jedynie determinacja i ciągła chęć uczenia się – sprawiły, iż dostałam tam stanowisko pracy. Każdy dzień był szaleństwem. Zaczynał się od poleceń, których nie rozumiałam, od nowych słówek, których nie znałam, od robienia rzeczy, za które zabierałam się naprawdę pierwszy raz w życiu – to mnie jednak najbardziej motywowało. Chłonęłam każdą nową informację, podejmowałam się różnych zadań na przekór rozsądkowi. Na efekty ciężkiej pracy nie musiałam długo czekać. Jedna z bardzo bliskich mi osób, zawsze powtarza „jeśli życie ofiarowuje Ci cytryny, zrób z nich lemoniadę”. Ja swoją zrobiłam. Rozsmakowałam się i uważam, że naprawdę warto. Warto wierzyć, próbować swoich sił, bo nigdy nie wiemy, kiedy dana chwila stanie się początkiem czegoś naprawdę wyjątkowego.