Opowieści z pobocza

 

Po niektórych podróżach trzeba odetchnąć...

fot. Zofia Bedyńska

Chudy Wowka

Ten „gospodarz” jechał za szybko. Chyba nawet zbyt szybko.
Miałem w zwyczaju nazywać kierowców, którzy ochotniczo zabierali mnie z pobocza, „gospodarzami”, ale nigdy nie miałem w zwyczaju oceniać ich stylu jazdy.

Byłem w końcu ich „gościem” i twierdziłem, że bardzo niegrzeczne lub nawet nieroztropne jest komentowanie stylu jazdy mojego – bądź co bądź – dobroczyńcy.

Zawsze gdy już wsiadałem do autostopu nie martwiłem się stylem jazdy, ani spalaniem benzyny i mandatami. Była to jedna z przyczyn dla których autostop był dla mnie rezerwatem podróżniczej beztroski. Zagłębiałem się więc w fotel (lub „budę” z narzędziami jak to nieraz w robotniczych busach bywało) i zaczynałem oglądać spektakl ruchomych krajobrazów przesuwających się za szybą. Gadulstwo też nie było według mnie wskazane – jak kierowca chce gadać – sam zacznie, jak nie – nie ma co go ciągać za język i lepiej ograniczyć się do zdawkowej wymianie informacji jak, na przykład, cel i plany podróży.

Tym razem kierowca był, nie dość że nadpobudliwy, to jeszcze intrygował nerwowym stylem jazdy. Przedstawił się jako Wowa i od razu wysypał z siebie tuzin urywanych, szarpanych, gorączkowych monologów. Był Białorusinem i chciał załatwić jakieś „niewyraźne” interesy gdzieś między Krasnymstawem a Zamościem. Moja rola w samochodzie ograniczyła się do zadeklarowania, że rozumiem po rosyjsku i wtrącania półsłówek po jego retorycznych pytaniach.

Wkrótce zorientowałem się, że stan techniczny jego forda escorta jest tak samo podejrzany jak jego styl jazdy i znajomość przepisów. Gdybym miał ze sobą jakąś kamerkę to bez trudu sprzedał bym to nagranie do każdego ośrodku ruchu drogowego jako filmik instruktażowy „jak zdobyć dowolną liczbę punktów karnych na odcinku 10 km”. Ale kamery nie miałem, toteż pozostała wspólna, utrzymana w miłym tonie pogawędka i rozważania na temat różnicy cen na stacjach benzynowych, w której to dyskusji Wowa popisywał się swoją kulawą demagogią zadowalając się moim kretyńskim, odruchowym potakiwaniem.

Po szóstej z kolei próbie wyprzedzania nie na trzeciego, a na czwartego zdradził mi powód jazdy w stylu, w którym nie powstydziłby się najbardziej beztroski gruziński kierowca z Kaukazu (a ci też byli nieźli) – otóż jechał on z kumplem na dwa samochody i za wszelką cenę musi trzymać się blisko owego kumpla. W tym momencie pokazał mi białego transita, który 20 metrów przed nami właśnie wpychał się pod tira nadjeżdżającego z naprzeciwka, a Wowa zamiast kląć na kumpla… beztrosko zjechał na lewy pas w ślad za kolegą, który zdążył się już „schować” na swój pas, a mi pozostawił nader spektakularny widok maski dwudziestotonowej ciężarówki zbliżającej się w tempie 90 km/h razy dwa….. No i tu cwaniactwo Wowy się skończyło, a jego humor nadspodziewanie szybko przerodził się w panikę. Szarpnął kierownicą w lewo, mijając rozpędzonego dziesięciokołowca z prawej strony i już gładko sunęliśmy na osobówkę, która jechała poboczem. Ot, kolejny dzień pracy dla strudzonego Wowy, kolejne szarpnięcie kierownicą, tym razem w prawo, ryk kilku klaksonów i już miękko toczyliśmy się po trawniku z prawej strony szosy. „Gospodarz” spojrzał na mnie i wysapał: „Cigaret u tjebja jest?” (dla niewtajemniczonych w tajniki języków wschodnioeuropejskich – zapytał mnie po prostu o papierosa). A ja głupi niepalący. Wowa zaklął – jak przystało na Słowianina i ruszył dalej, informując mnie, że musimy przecież zjechać i kupić fajki. „Koniecznie!” – rzuciłem myśląc jak się stąd wydostać.

Dwie minuty później ściskałem już rękę mojego szofera i życzyłem szerokiej drogi, a on zawiedzionym głosem uskarżał się, że jeszcze tyle kilometrów do przejechania, a on zostanie sam. Sam jak kierowca formuły jeden w swym bolidzie lub manekin z crash-testów szarżujący na betonową ścianę. „A co ja Ci poradzę Wowka? Takie życie, taka droga!”.

I już machałem mojemu bohaterowi co to mnie od śmierci wybawił i tym razem ja zakląłem piękną słowiańszczyzną – gdzie jest mój plecak?! „Woooowaaa!” – ryknąłem z całej siły i ruszyłem biegiem za samochodem. A świeżo zapoznany mistrz kierownicy jak gdyby nigdy nic zahamował z piskiem opon na środku drogi znów narażając swojego leciwego transita na wizytę u blacharza (jeśli nie na szrocie). Znów odezwały się klaksony, zapiszczały opony, pędzące auta omijały beztroskiego Wowę, który już wyłaził do mnie z uśmiechem wypisanym na twarzy i ze śmiechem zagadnął: „Aaaa… jednak jedziesz dalej? Wiedziałem, że żartujesz!”, „Nie Wowka oddaj mi plecak i jedź z bogiem.”

I usiadłem na łące. Byłem już ze sto metrów od szosy. Teraz oglądałem cielska ciężarówek sunące w stronę ukraińskiej granicy z daleka. Rozciągnąłem się na trawie i pomyślałem: „marnie byłoby skończyć tak normalnie, zwyczajnie, gdzieś pod Hrubieszowem i jeszcze nie mieć zapalić…”. „Dobra dobra” powiedziałem do siebie na głos, wchodząc w dialog ze swoimi myślami – „nie czas płakać Roztocze na mnie czeka!” i ruszyłem przez łąkę nie mając chęci oglądać mapy. Zwierzyniec jest przecież gdzieś na południe...