Polska – nie ma jak w domu

Szlak tatarski już na nas czekał. Najedzone i szczęśliwe przemierzałyśmy polne drogi krańca Polski (od Białoruskiej granicy dzieliło nas 15 km). Klekot bocianów, śpiew słowików i rechot żab w pobliskich stawach wyznaczały rytm marszu… i choć świeżość tego miejsca unosiła się wszędzie postanowiłyśmy w dalszą drogę wyruszyć samochodem.

Tak dotarłyśmy do Kruszynian, gdzie znajduje się pierwszy meczet, później do drugiego – w Bohonikach. Przewodnikiem był mężczyzna o tatarskiej urodzie, z melodyjnym, wschodnim akcentem. Opowiadał niezwykle ciekawe historie o dziejach Tatarów na ziemiach Polskich.

 

Meczet w Kruszynianach, jeden z czterech istniejących w Polsce

fot. Katarzyna Stolarek

Na Mazury!

Widoki wschodnich ziem naszego kraju przypominają kadry z filmów fantasy. Nie bez przyczyny twórcy „Opowieści z Narnii” wybrali do kręcenia kilku scen właśnie to miejsce.

Oprócz magicznych widoków miałyśmy również przyjemność poznania magicznych ludzi. To chyba największy urok podróży autostopem. Każdy poznany człowiek wnosi do naszego życia coś nowego. Historie, które przekazujemy dalej, pozwalając im żyć wiecznie we wspomnieniach. Możemy robić rzeczy, które na co dzień są nam obce. My mogłyśmy przez kilka godzin wcielić się w dostawców karmy dla zwierząt. Tak powitała nas Warmia, kolejny zielony region Polski. Już tylko rzut beretem dzielił nas od Mazur. Po drodze urokliwy Augustów i dalej przed siebie prosto do Giżycka – miejsca pełnego turystów, pachnącego frytkami, popcornem i watą cukrową. Rozbrzmiewającego krzykiem dzieci na karuzelach w sezonowym wesołym miasteczku. Jezioro Niegocin przywitało nas zimną wodą, nic jednak nie przeszkodziłoby nam w zamoczeniu nóg w jednym z największych mazurskich jezior.

Giżycko na pewno nie jest miejscem dla osób szukających odpoczynku od gwaru i zgiełku. Szybko więc złapałyśmy kolejnego stopa i wylądowałyśmy w Wilkasach. Przemiły kierowca objechał z nami wszystkie pola namiotowe przy brzegu jeziora szukając takiego, które będzie spełniało nasze wymagania. Jednym słowem – będzie najtańsze. Tak znaleźliśmy ośrodek Akademickiego Związku Sportowego, który oferował najlepsze studenckie zniżki. Zupełnie przypadkiem trafiłyśmy również na Turniej Strażacki. Nie była to co prawda ucieczka od zgiełku i hałasu (strażacy przygotowując się do porannych rozgrywek całą noc trenowali, prześcigając się w ilości wypitego alkoholu), jednak pierwsza noc w namiocie, wieczór przy ognisku w towarzystwie kabanosów, bułki i pasztetu wszystko nam wynagrodził.

Wszystkie drogi prowadzą do Mrągowa

Każde miejsce czaruje czymś innym nawet, jeżeli wszystkie wydają się takie same. Mikołajki, Orzysz, Pisz, Ruciane Nida. Jeżdżąc autostopem można dojechać wszędzie i zobaczyć wszystko. Postanowiłyśmy jednak uciec jeszcze dalej od cywilizacji. Rozbiłyśmy namiot nad samym brzegiem Jeziora Śniardwy i tam spędziłyśmy kolejne dwie noce. Raj dla miłośników spadających gwiazd. Udręka dla wszystkich uczulonych na komary.

Nad Śniardwami można poczuć się jak nad morzem. Przez to największe polskie jezioro prowadzi szlak żeglugi morskiej. Wieczorami wszędzie rozbrzmiewają szanty, a w powietrzu unosi się zapach ryb wędzonych na ogniskach. To miejsce, gdzie oddycha się pełną piersią.

Wszystko co dobre musi jednak kiedyś się skończyć. Obrałyśmy więc kierunek na Mrągowo. W czasie każdej podróży w końcu dociera się do miejsca, które bardzo szybko chce się opuścić. Mrągowo było pierwszym z dwóch takich miejsc w czasie tej wyprawy. Poza amfiteatrem i wioską Mrągville nie ma tam nic ciekawego. Oczywiście wszystko zmienia się w czasie Pikniku Country. Wtedy, z całą pewnością, jest to miejsce, które nie tylko warto, ale trzeba odwiedzić!

Kolejna noc w namiocie, tym razem nie na polu a na terenie parku linowego. Między budami psów, tuż obok lodowatego strumyku. Żyć nie umierać! Przed nami mapa i zarys trasy na następny dzień.

Dziewczyny, a byłyście we Fromborku?

W czasie podróży, w której trasa jest tylko zamysłem i w każdej chwili może się zmienić mile widziane są wszelkie propozycje miejsc wartych odwiedzenia. Tak dotarłyśmy do Fromborka, mijając po drodze piękny Olsztyn. Wybrałyśmy boczne drogi, gdzie samochód pojawiał się raz na pół godziny. Hasło: „My nie damy rady?!” pomagało nam nie tracić nadziei. Szukałyśmy pozytywów we wszystkim, co mijałyśmy, maszerując pustą ulicą.

W końcu dopisało nam szczęście – do Fromborka zawiózł nas pan, który w trakcie rozmowy okazał się… przemytnikiem paliwa (stopa łapałyśmy kilkanaście kilometrów od granicy z Rosją). Po tej podróży została z nami pamiątka, która przez następne kilka dni w żaden sposób nie chciała nas opuścić. Był to zapach paliwa na ubraniach i plecakach, a przy okazji strach, że możemy wywołać pożar!

Frombork powitał nas ulewą, która skutecznie odwiodła widmo pożaru. Z wielkim trudem znalazłyśmy miejsce do spania. Przewodniki mylnie informują o schronisku młodzieżowym, a kwatery prywatne były za drogie. Po wizycie w zabytkowym kościele, gdzie spoczywa Mikołaj Kopernik oraz na wieży Kopernika, z której rozciąga się widok na miasto, udało nam się trafić na trop pola namiotowego. Ola powiedziała, że następnym razem zabierzemy ze sobą szczura. One zawsze znajdą jakieś fajne miejsce do spania. Na szczęście pole odnalazłyśmy bez niczyjej pomocy. Doskonałe warunki za dogodną cenę.

Podróży nadszedł kres

Droga powrotna przeciągnęła się na kolejne kilka dni. Postój w Malborku przy robiącym piorunujące wrażenie Zamku Krzyżaków. Kierunek Toruń, w którym Wisła wydaje mi się najpiękniejsza. W Toruniu każdy się zakocha. Spacerując pomału przez Stary Rynek, obserwując malarzy, którzy przelewają na płótna mijające wśród urokliwych kamienic chwile. To miasto, obok którego nie można przejechać obojętnie.

Ale następnego ranka wyruszyłyśmy w dalszą drogę. Tym razem celem była wieś mniej więcej w samym środku Polski. W końcu trzeba było odwiedzić babcię! To ostatnia noc z dala od cywilizacji.

 

Do Katowic!

fot. Katarzyna Stolarek

Do Łodzi przyjechałyśmy tylko po pamiątkowe zdjęcie z ulicy Piotrkowskiej. To nieodłączny element każdej naszej wyprawy po Polsce. Dalsza droga jest już zupełnie prosta, za prosta. Krajową drogą numer 1 do Katowic z głową pełną wspomnień, widoków i zapachów. Z plecakiem, który pewnego dnia po prostu przestał być ciężki, z kieszeniami wypchanymi pamiątkami w postaci biletów komunikacji miejskiej każdego z miast mijanych po drodze.

Niecałe 2000 km w 10 dni. Wydane 50 złotych.
Chcąc poczuć wiatr we włosach, dreszczyk emocji i dotyk wolności nie trzeba daleko szukać. Wystarczy się rozejrzeć, aby odkryć piękno tego, co nas otacza. Otworzyć oczy, spakować plecak i wyruszyć w wyprawę po własnym kraju. Jak wielkie może być zdziwienie przy odkrywaniu niezwykłości, jakie kryje to miejsce. Dlaczego więc nie zacząć ich szukać?