Aneta Mościcka

 

Aneta Mościcka

fot. Archiwum Anety Mościckiej

Przez resztę czasu podróżuję w myślach. W Polsce jednym z moich ulubionych zakątków jest niedoceniany Magurski Park Narodowy. Do zobaczenia zostało jednak dużo, zarówno w ojczyźnie, jak i poza nią. Moim poza ojczyźnianym wielkim marzeniem jest kilkumiesięczna podróż po Nowej Zelandii – raju na ziemi, do którego nie każdy z nas trafia. W zasadzie ciągnie mnie tam, gdzie przyroda ma dużo do zaoferowania, ale również tam, gdzie miejscowi żyją na wolniejszych obrotach.

W Polsce jednym z moich ulubionych zakątków jest niedoceniany Magurski Park Narodowy. Do zobaczenia zostało jednak dużo, zarówno w ojczyźnie, jak i poza nią. Moim poza ojczyźnianym wielkim marzeniem jest kilkumiesięczna podróż po Nowej Zelandii – raju na ziemi, do którego nie każdy z nas trafia. W zasadzie ciągnie mnie tam, gdzie przyroda ma dużo do zaoferowania, ale również tam, gdzie miejscowi żyją na wolniejszych obrotach.

Jedną z moich pasji jest wspinaczka. Wspinam się – na góry mniejsze i większe, po skale, lodzie bądź śniegu. W górach odnajduję spokój i szczęście. Przyznam się, że ciągnie mnie w nie wręcz jak ćmę do światła, a odkąd zobaczyłam hipnotyzująco piękną sylwetkę Annapurny żyję w myślowym transie o przeprowadzce do Nepalu. W swoim życiu wędrowałam już z północy na południe, z południa na północ, z Podlasia, skąd pochodzę do Olsztyna, z Olsztyna do Krakowa, z Krakowa do Warszawy, a teraz nadszedł czas na relację – z Warszawy do Zakopanego.

Wieczorami karmię nienasyconą wyobraźnie książkami podróżniczymi w stylu „Wszystko za Everest” autorstwa J. Krakauera, upajam się dźwiękami etnicznej muzyki, bowiem taka przemawia do mnie najbardziej, a na zwieńczenie dnia pochłaniam ogromne ilości filmów, spośród których za najlepszy uważam „Przełamując fale” – film, który zostaje w pamięci na zawsze. Co drugi dzień biegiem pokonuję 8-kilometrowe dystanse, a w wybrane wolne dni wyruszam w teren z aparatem fotograficznym, rejestrując wszystko, co przyciągnie moją uwagę. Poza tym cały czas szukam swojego miejsca na ziemi i staram się doceniać życie jak bohaterowie mojej ulubionej powieści „W drodze”, autorstwa J. Keroucka.