Republika Angoli – kraj społecznych kontrastów

Kto by się spodziewał, że życie w Luandzie, stolicy Angoli, o której „przeciętny Polak” słyszał niewiele albo wcale, jest ekonomicznie porównywalne, a nawet droższe od życia w Tokio? Z ekonomicznego punktu widzenia jest to kraj rozwijający się wyjątkowo, jak na Afrykę, szybko. Główne bogactwa naturalne Angoli to diamenty oraz ropa naftowa (w 2008 r. Angola prześcignęła Nigerię w wydobyciu ropy naftowej), a ich eksploatacją zajęły się już międzynarodowe koncerny, wzbogacając tym samym rząd angolski. Od kilku lat, głównym partnerem Angoli w handlu ropą naftową są Chiny, które w ciągu ostatniej dekady udzieliły rządowi Angoli kilku ponad dwumiliardowych pożyczek.

Sukcesy gospodarcze nie przekładają się jednak na codzienne życie „zwykłych śmiertelników” żyjących na skraju ubóstwa. Koszt życia w stolicy przyprawiłby o zawrót głowy niejednego Europejczyka. Otóż, gwoli porównania, doba w przeciętnym, dwugwiazdkowym hotelu w Luandzie kosztuje jedną osobę średnio 170 dolarów, natomiast za niezbyt wykwintny posiłek trzeba zapłacić około 50 dolarów! Zatem, miejscowi, mniej uprzywilejowani Angolczycy mają ogromny problem z utrzymaniem się na godnym poziomie życia. Kilka lat temu oszacowano, że dwie trzecie społeczeństwa żyje poniżej granicy ubóstwa, a 27 proc. tych osób musi utrzymać się za nie więcej niż 70 centów dziennie.

Angola jest krajem ogromnych kontrastów społecznych. Luanda przyciąga z interioru rzesze ludności w poszukiwaniu pracy, jednak nie jest jej im wszystkim w stanie zapewnić. Tworzą się zatem w stolicy ogromne musseques, których mieszkańcy walczą o przeżycie, niejednokrotnie nielegalnie. To właśnie w jednym z podobnych slumsów Luandy powstał w ostatnich latach popularny już na świecie gatunek muzyczny kuduro, wzbogacając tym samym kulturę Angoli.

Zarówno twórczość muzyczna, jak i literacka Angoli została niejednokrotnie uznana na arenie międzynarodowej i nadal zyskuje sobie zwolenników. Przede wszystkim kizomba oraz wspomniane kuduro, ale również semba, rebita, kabetula, marimba czy kazukuta – tradycyjne tańce angolskie – zdobywają coraz większe zainteresowanie w Europie (również w Polsce).

Również na polu literackim Angola poszczycić się może suckesami. Agostinho Neto, pierwszy prezydent niepodległej Angoli, oraz Pepetela są pisarzami światowej sławy, a ich książki przetłumaczone zostały na wiele języków, w tym na język polski.

 

Rybacy na jednej z angolskich plaż

fot. By Paulo César Santos (Paulo César Santos) [CC0], via Wikimedia Commons

Niewątpliwie najbardziej przyciągającą atrakcją turystyczną Angoli jest jej wybrzeże wraz z szerokimi, nadatlantyckimi, piaszczystymi plażami. Wybrzeże rozciąga się na długości niemal 1700 kilometrów, tworząc liczne zatoczki, laguny, półwyspy, wyspy i wysepki. Wiele niemalże dziewiczych plaż tworzy idealne warunki do wypoczynku i absolutnego relaksu. W okolicach Luandy najpopularniejsze plaże to Corimba, Ilha do Cabo, Palmeirinhas oraz Santiago natomiast nieopodal Bengueli, polecane miejsca nadmorskiego wypoczynku to plaże Caóta, Morena, Restinga, Caotina, Baia Azul i Baia Farta. Pomimo że są one atrakcją turystyczną, plaże te pozostają czyste, puste, wręcz rajskie. Zamiast tłumów turystów, spotkać można tam jedynie przypadkowych rybaków wyruszających po zapasy jedzenia.

Nieco więcej niż tylko plaża, wyspa Mussulo położona w okolicach Luandy jest miejscem wyjątkowym. Jest to 50-kilometrowy wąski pas lądu porośnięty palmami kokosowymi, gdzie całkiem rozbudowana jest już infrastruktura, tak więc zatrzymać się można tam w hotelu, bez potrzeby codziennego dopływania na wyspę. Wiele możliwości rozrywki zapewniają wypożyczalnie sprzętu przeznaczonego do sportów wodnych. Wakacje na wyspie Mussulo z pewnością nie są najtańszym rozwiązaniem, jednak sceneria i warunki są wyjątkowe.

Jak większość atrakcji turystycznych Angoli, wodospad Kalandula, oraz dwa Parki Narodowe – Kissama i Iona są dziełem matki natury. Wodospad Kalandula jest trzecim pod względem wielkości wodospadem w Afryce. Ten zapierający dech w piersiach wodospad o wysokości 105 metrów, położony jest w interiorze, w prowincji Malanje, 85 kilometrów od stolicy prowincji o tej samej nazwie.

Park Narodowy Iona jest najstarszym a zarazem najobszerniejszym parkiem narodowym Angoli. Położony w południowo-zachodnim rogu prowincji Namibe na granicy z Namibią, znany jest ze wspaniałej, dzikiej przyrody oraz zwierząt żyjących na jego terenach, takich jak antylopa Kudu, struś afrykański, antylopa Oryx, gazela czy gepard.

Park Narodowy Kissama, mimo że mniejszy od Iona, jest równie bogaty w dziką przyrodę, choć jego charakter jest nieco inny. Można powiedzieć, że jest on bardziej skomercjalizowany, gdyż organizuje się na jego terenie wiele wycieczek – safari śladami afrykańskich słoni i innych zwierząt charakterystycznych dla fauny tego kontynentu.

Angola posiada doskonałe warunki, zarówno naturalne jak i gospodarcze, aby stać się afrykańskim rajem turystycznym, niczym Kenia czy RPA. Jednakże nie zapowiada się, aby polityka prezydenta José Eduardo dos Santos, rządzącego od 1979 r., zmieniła się w tym kierunku. Jego działania nie wydają się prowadzić do rozwoju Angoli pod względem turystycznym, a szkoda, ponieważ przyczyniłoby się to do rozwoju społeczeństwa na szczeblach lokalnych.