Kair – to nie gryzie

 

Nasz kairski przewodnik Mohammed

fot. Paweł Klimowicz

Bardziej jednak niż muzeum zapadł mi w pamięć nasz przewodnik. Był mojego wzrostu, nosił grube okulary i tak jak połowa mężczyzn w kraju miał na imię Mohammed. Wraz z tatą trzymaliśmy się razem z nim na froncie grupy. Co chwila rzucał żarcikami i pytał: „Jak to możliwe, że ja mam 22 lata, jeśli mój ojciec 27?!”. To właśnie w Egipcie po raz pierwszy spotkałam się ze słynnym już na całym świecie podrywem Arabów. Zresztą przewodnik był tylko jednym z wielu ekscentrycznych facetów, których napotkaliśmy tego dnia.

Po kilku godzinach w muzeum, głównie spędzonych przy sarkofagach i mumiach, przeszliśmy się długim ogrodem z powrotem do autokaru. Przed wejściem do muzeum miasto było jeszcze zaspane, ale o 10 wszyscy stali już na nogach. Wstało także gorące, afrykańskie słońce i dawało się mocno we znaki. Oprócz uczestników wycieczki, Mohammeda i kierowcy, w autokarze jechało też dwóch wysokich, szerokich i bardzo cichych mężczyzn. Spod ich kurtki widoczne były dwa groźne i z pewnością załadowane kałasznikowy. Pomimo że Egipt zachęca piaszczystymi plażami, pogodą, luksusowymi kurortami i pięknymi zabytkami, nigdy nie był bezpiecznym miejscem, a obecność dwóch uzbrojonych goryli siedzących kilka metrów ode mnie tylko utwierdziła mnie w tym przekonaniu.

Z okien autobusu obserwowałam panujący na ulicach tłok. Pasy i światła są tutaj rzadkim widokiem, lecz ku mojemu zdziwieniu kierowcy samochodów wiedzą dokładnie, jak i gdzie mają jechać. Nikt nie przestrzega znaków i nie przepuszcza pieszych, a mimo to, przez całe 16 godzin, które spędziłam w Kairze nie widziałam wypadku. Dzięki bardzo niskiemu poziomowi wilgoci w kraju, samochody nie niszczą się tak jak w innych miejscach. Stare fiaty i mercedesy funkcjonują tu bez szwanku, ale najczęściej mijanym pojazdem był właśnie nasz rodowity polonez (!). Oprócz zwariowanego zgiełku i ruchu drogowego, w Kairze można także spotkać owce przymocowane linami do skuterów oraz podróżujących na dachach samochodów. Zauważyć można też przepełnione taksówki, które nie ograniczają się do przewiezienia jednego pasażera, lecz zabierają wszystkich, którzy są w stanie udowodnić – zwykle wymachując plikiem pieniędzy – że stać ich na przejazd.

Autokar zatrzymał się przed wejściem do ogromnego hotelu, gdzie czekało na nas późne śniadanie. (Niestety jako dwunastolatka nie byłam w stanie docenić egipskiej kuchni i pomimo ogromnego wyboru w bufecie zadowoliłam się bułką z masłem i zbyt słodkim kremem truskawkowym na deser). Recepcja, schody i sala balowa, w której jedliśmy, ociekały złotem, marmurem i kryształami. Poza tym egipskie hotele dekorowane są tak, aby podobały się najważniejszym klientom w kraju – Rosjanom. Centrum Kairu jest zapchane, przetłoczone i duszne. Większe hotele, szczególnie te z basenami położone są z dala od tego wszystkiego, na obrzeżach. Wielu turystów woli trzymać się dalej od mieszkańców, a bliżej piramid, co powoduje, że podczas sezonu hotele są przepełnione.

Po śniadaniu ruszyliśmy właśnie w stronę najczęściej odwiedzanego przez turystów miejsca w Kairze. Piramid w Egipcie jest kilka, o czym może nie wszyscy wiedzą. Te najbliżej Kairu nie są ani największymi, ani najładniejszymi, ani nawet najciekawszymi w kraju. Mimo to są najczęściej odwiedzane. Przed opuszczeniem autokaru Mohammed ostrzegł nas przed widocznymi z okien wielbłądami i pseudoprzewodnikami, którzy stali obok nich. Ponoć proponują oni turystom przejażdżki na zwierzętach, po czym proszą o absurdalnie wysokie sumy za swoje usługi. Jeśli odmówimy zapłaty, zostajemy wywiezieni na pustynię i zostawieni w panującej tam suszy i żarze lejącym się z nieba. Tak przynajmniej twierdził Mohammed. Po wyjściu z autobusu nie popatrzyłam nawet w stronę wielbłądów. Dostaliśmy godzinę na eksplorację terenu. Razem ze sporą grupą ludzi władowaliśmy się do środka większej piramidy, nastawieni na spektakularne atrakcje. Niestety w środku śmierdziało, a zwiedzić dało się jedynie trzy niewielkie pomieszczenia, w których dekady temu odkryto szczątki faraonów, a jeszcze wcześniej solidnie je złupiono.

Piramidy w pobliżu Kairu. Fot. Paweł Klimowicz

Wychowałam się na „Alladynie”, „Asterixie i Obelixie”, grach komputerowych „Różowej Pantery”. Piramidy co chwila pojawiały się w tych czy innych bajkach oraz kolorowych książkach. Zobaczenie ich było moim marzeniem. Jak to często bywa z wieloma atrakcjami wyolbrzymionymi przez popkulturę – weźmy chociażby Wieże Eiffla – piramidy, które w końcu udało mi się dojrzeć na własne oczy bardziej mnie zawiodły, niż zachwyciły. Już nawet nie ten smród, nie to, że piramidy na pierwszy rzut oka wydawały się rozczarowująco małe. To ci wszyscy sprzedawcy i inni specjaliści od wszelkich usług byli najgorsi, bo najbardziej natarczywi, namolni, nachalni i długo by jeszcze wymieniać niepochlebne epitety.

Najmłodsi – 10-latkowie, zachęcają do obejrzenia minireplik piramid i kiedy w końcu zgodzimy się na zakup, proponują „niepowtarzalne okazje” typu 9 piramidek za 10 euro. Sprzedawcy potrafią być tak natrętni, że naprawdę nie sposób odejść bez garści upominków. Inni podchodzą z uśmiechem, chwaląc się swoimi umiejętnościami i proponując zrobienia zdjęcia, za co oczywiście po fakcie żądają pieniędzy. A jeszcze inni, ubrani w turbany i szaty za 3 euro pozują do zdjęć, a za 5 euro są gotowi podzielić się tym turbanem. Ojciec śmiał się, że na szczęście nie ma włosów, więc wszy nie będą miały odpowiednich warunków do rozmnażania się, kiedy niespodziewanie jego głowa została odziana w brudny, niebieski zwój materiału.

Wszyscy w autokarze zajęci byli rozmową o piramidach, kiedy dojechaliśmy kilka kilometrów dalej, aby zobaczyć Sfinksa. Rzeczywiście nie ma on nosa (a dlaczego dobrze wiedzą ci, którzy tak jak ja oglądali „Asterixa i Obelixa”), ale podobnie jak wcześniej oglądane piramidy okazał się mniejszy niż go sobie wyobrażałam. Ale obowiązkowe, pamiątkowe fotki zostały zrobione. Pomimo że byłam nieco zawiedziona, uważam, że piramidy i Sfinksa warto zobaczyć, chociażby po to, by samodzielnie ocenić nie tylko budowle, ale też otoczkę wokół nich.

 

Odrobina luksusu – restauracja tuż nad Nilem

fot. Paweł Klimowicz

Następnie Mohammed zabrał nas nad Nil, kolejną ikonę Kairu, całego Egiptu nawet. Tam czekała na nas łódka, a na niej obiad. Niestety tutejszy przysmak –kanapka z zimnym kurczakiem także mi nie zasmakował i kontynuowałam wycieczkę z pustym żołądkiem. Na pokładzie gości zabawiała muzyka na żywo i tancerka brzucha, której brzuch niestety nie był stworzony do tańca. Z Nilu obserwowałam domy po obu brzegach. Mijaliśmy szpital i kilka budynków rządowych.

Architektura afrykańskich miast zawsze mnie interesowała i rzeczywiście niektóre kairskie budowle prezentują się bardzo dumnie. Ich orientalny sznyt – białe ściany, małe zaokrąglone okienka i kolorowe drzwi – robi wrażenie. Wiele z budynków mieszkalnych jest jednak niedokończonych albo mocno zniszczonych. W Egipcie nie trzeba płacić podatków za domy, które są w trakcie budowy, dlatego wiele z nich wygląda jakby nadal powstawały, choć w rzeczywistości są zamieszkiwane od lat. Nieotynkowane ściany widać już z daleka, druty wystające z dachów służą do suszenia ubrań, a rury leżące na niewielkich podwórkach zastępują dzieciom place zabaw. Z jednej strony bieda miasta przeraża, z drugiej ta inność fascynuje.

Po parogodzinnej wycieczce łódką wróciliśmy na brzeg i podążaliśmy pieszo do pobliskich sklepów z najsławniejszymi, egipskimi wyrobami – papirusami i złotem. Pomimo że na ulicach i przy piramidach można kupić papirusy, w sklepach są one znacznie lepszej jakości i na miejscu można poprosić o dowolny napis w hieroglifach na słynnym papierze. Nieopodal, w sklepie jubilerskim oprócz naszej wycieczki byli oczywiście turyści z Rosji. Oni także jako jedyni wyszli z niego z zakupami.

Wieczorem, kiedy słońce zaczęło już zachodzić, autokar zabrał nas na największy w mieście targ. Można tutaj kupić meble, ubrania, egipskie, jedwabne szale, klasyczne gry, obrazy i masę jedzenia. Przy kilku stoiskach można także zapalić fajkę wodną i napić się miejscowej herbaty. Pomimo że podobne targi da się znaleźć już praktycznie w każdym kraju, a te w Egipcie nie różnią się znacznie od tureckich czy marokańskich, uwielbiam przechadzać się zatłoczonymi uliczkami i kupować zbędne pamiątki. Widok stosów przeróżnych przypraw w wysokich miskach za każdym razem jest jeszcze bardziej magiczny, orientalny. Na wyjazd wzięliśmy z ojcem 50 euro. Pod koniec dnia nie zostało nam w rękach nic, oprócz kilku torebek wypełnionych małymi piramidkami, ceramicznymi sfinksami, stosu papirusów, biżuterii i tradycyjnych ciasteczek.

Na Krecie wylądowaliśmy po 1 w nocy. Oboje z tatą zasypialiśmy na stojąco. On twierdzi, że to był jego pierwszy i ostatni pobyt w Egipcie. Ja jestem jeszcze ciekawa Doliny Królów oraz afrykańskiego życia nocnego. Wyjazd nie zniechęcił mnie do wycieczek fakultatywnych. Chociaż korzystam z nich rzadko, wynika to bardziej z tego, że często jesteśmy w stanie wypożyczyć auto i zwiedzać samodzielnie, niż z niechęci do nich. W Kairze byłam 7 lat temu, jednak pamiętam każdy szczegół pobytu, jakby zdarzyło się to wczoraj. Pewnie, Egipt jest brudny, zapchany i gorący, jest też niesamowicie fascynujący i inny od każdego miejsca, jakie wcześniej zwiedziłam. Podsumowując, pozornie nudne wycieczki fakultatywne mogą przemienić się w nieprawdopodobne przygody i czasami warto wyjść z basenu i wybrać się w zaskakująca podróż.