Piękny kraj biednych ludzi

Nasze marzenia

 

Egipt

fot. Fotolia.com

Z każdym nadchodzącym rokiem staram się, aby planowane podróże, które mamy szanse odbywać od niedawna, dostarczały mnie i mojej żonie czegoś więcej niż sztampowych wrażeń. Znajdzie się grono osób, które uznają Egipt za oklepany kierunek, kraj, który nie może niczym zaskoczyć, bo to tylko piramidy w Gizie, plaże Hurghady i Sharm el-Sheikh. Dla innych będą to natarczywi miejscowi usiłujący coś sprzedać turystom, brud i nędza prawdziwych mieszkańców tych ziem.

Osobiście odbieram Egipt w innym wymiarze. Oczywiście po wylądowaniu na lotnisku w Hurghadzie od razu poczuliśmy tę odmienność, widząc tragarzy niosących nasze bagaże czy tego chcemy czy nie i wyciągający ręce po dolary. Wrażenie obcości pogłębia wszechobecne wojsko i mężczyźni w galabijach pobierający opłaty przed wejściem do toalety. Z drugiej strony kraj faraonów to zabytki, których zwiedzanie mieliśmy przed sobą i które miały nas położyć na łopatki swoją monumentalnością, a biedni ludzie i zaniedbane ulice urzec swoim pięknem i kolorytem.

Na własne oczy

Zaczęliśmy do Luksoru i świątyni w Karnaku. Oboje byliśmy oszołomieni ogromem budowli. Przed wejściem, jak wszędzie wcześniej i potem, kontrola bagaży, prześwietlanie ich jak na lotnisku. Ulice Luksoru to prawdziwy szok kulturowy dla Europejczyka – ludzie sprzedający, co się da, biegające wszędzie dzieci, brud, bałagan i wrażenie jakbyśmy cofnęli się w czasie o 200 lat. W Luksorze również dowiedziałem się, że najkorzystniej jest wymienić część dolarów na pięciofuntówki egipskie, bo to znacznie ułatwia targowanie się. Egipscy kupcy traktowali 5 funtów egipskich jak 1 dolara, co akurat wychodziło korzystniej kursowo dla kupującego.

Kolejnym przystankiem była Dolina Królów, miejsce pochówku faraonów ukryte pośród skalistych wzgórz. Obowiązywał w tym miejscu całkowity zakaz fotografowania i filmowania. Było ekstremalnie gorąco, pomimo że był to wrzesień. Wewnątrz grobowców temperatura śmiało mogłaby rywalizować z tą w piekarniku. Mumie, które tu znaleziono znajdują się obecnie w Muzeum Kairskim. Podobnie się ma rzecz z najcenniejszymi przedmiotami z komór grobowych. Miejsce pomimo tego jest niesamowite.

Na południe

Rejs po Nilu to – mówiąc kolokwialnie – czysta poezja, to najlepsza część naszej wyprawy. Nil to życie, wszystko się kręci wokół rzeki. To zielona wstęga na ogromnej połaci ziemi wypalonej słońcem. Przy jego brzegach kąpały się dzieci, również pasło się i jednocześnie zażywało kąpieli bydło, pływały łodzie rybackie. Byli także handlarze w łodziach podpływający do statków wycieczkowych, starający się sprzedać miejscowe ubiory. Handel odbywał się przez podrzucanie ubrań na górny pokład wycieczkowców i targowaniu się w niespotykany w Europie sposób.

Podczas rejsu, o świcie, kiedy upał był najmniejszy i nie było tłumów, zwiedzaliśmy Świątynię Horusa. Było to przeżycie iście duchowe. Klimat ogromnych murów, hieroglifów i wrażenie że to, co dotąd oglądaliśmy na kanale National Geographic, stało się dla nas namacalne. Kolejnymi przystankami były Komo Ombo ze Świątynią Sobeka, Tama Asuańska i klejnot w koronie południowego Egiptu – Abu Simbel. Ten niesamowity kompleks świątynny został zbudowany przez Ramzesa II a potem przeniesiony kamień po kamieniu z terenu, który znalazł się pod wodą po wybudowaniu Tamy Asuańskiej. Widok obu świątyń wart jest każdego dolara wydanego na to, by je zobaczyć.

Na południu ludzie są jakby mniej natarczywi, mieliśmy też wrażenie większej pierwotności otoczenia. Gdy byliśmy w Asuanie, niespodziewanie spadł deszcz. Spowodowało to istny popłoch wśród sprzedawców na miejscowym bazarze. Ich misternie usypane kopczyki z przyprawami były mocno zagrożone. Ale na szczęście po 10 minutach było na powrót upalnie i sucho.