Gorące piękno Afaru

Tym razem zapraszam was do jednego z najbardziej nieprzyjaznych człowiekowi, najgorętszych, ale też chyba najpiękniejszych rejonów naszego globu – do Kotliny Danakilskiej (inne nazwy to: Afar, Danakil, Dallol).

Danakil leży na północnym wschodzie Etiopii i graniczy z Erytreą. Większość tego ogromnego obszaru leży poniżej poziomu morza. Największa depresja w tym rejonie wynosi -116 m p.p.m., znajduje się w Dallol, niedaleko jeziora Asalie i stanowi najniżej położony punkt w rejonie kontynentu afrykańskiego. Jednocześnie jest to jeden z najsuchszych i najbardziej aktywnych tektonicznie obszarów na Ziemi. Dolina Danakilska została oficjalnie wpisana na listę najgorętszych miejsc świata, gdzie średnia temperatura sięga 35 stopni Celsjusza, ale zdarzają się okresy, w których dochodzi nawet do 50 st.

Aby dostać się w to niegościnne miejsce należy się dobrze przygotować gdyż od sprawnego samochodu oraz wystarczającej ilości wody, żywności i zapasowych baków paliwa będzie zależało nasze życie przez najbliższe 4-5 dni. Można dołączyć do większej grupy i wtedy obniżyć koszty wyprawy do ok. 500 $ na osobę. W wyprawie bierze udział również przewodnik, kucharz oraz dwóch skautów dla ochrony przed…no właśnie? Przed kim?

Powiedziano nam, że Danakil to rejon niebezpieczny ze względu na bliską granicę z Erytreą, z którą Etiopia w latach 1998-2000 toczyła wojnę. Ale powiedziano nam też, że również sam koczowniczy lud Afarów, żyjący na tym terenie stanowi duże zagrożenie dla turystów. Ciągnie się za nimi zła reputacja, gdyż jeszcze w czasach włoskiej okupacji mieli oni nietypowy zwyczaj witania obcych przybyszy, obcinając im jądra. Dlatego teraz wyprawom, takim jak nasza, towarzyszą policjanci afarscy (sic!) z karabinami znanej marki AK.

 

Tylko terenowe samochody są w stanie pokonać niektóre z afrykańskich dróg

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

Niezawodne samochody na afrykańskie drogi to terenowe Toyoty Land Cruiser. Sprawna klimatyzacja w aucie to podstawa! Tu nie tylko chodzi o wysoką temperaturę, przed którą jesteśmy chronieni, ale również o wciskający się wszędzie kurz. Jadąc do Afryki należy zabrać ze sobą krople do oczu – będą bardzo przydatne, gdy wyschną nam spojówki od temperatury i kurzu.

 

Terenowa Toyota Land Cruiser, niezawodna na afrykańskich drogach

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

Pierwszy cel naszej wyprawy to wulkan Erta Ale, który należy do najaktywniejszych w Afryce. Od ponad 120 lat można tu zaobserwować stale utrzymujące się jezioro lawy, a poza tym od 1967 roku znajduje się on w ciągłej erupcji. Nowy cykl aktywności rozpoczął się w 2005 roku, kiedy to w depresji Afaru powstała nagle 60-kilometrowa szczelina i od tego czasu wypłynęło około 3,5 km sześciennych magmy – ilość, która wystarczyłaby na pokrycie całego obszaru Londynu warstwą o grubości równej wzrostowi przeciętnego człowieka.

 

W kraterze wulkanu Etra Ale znajduje się jedyne na świecie stałe jezioro lawy o wymiarach 100m x 60m

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

Kilkugodzinny nocny trekking na wulkan wzmaga ciekawość, a napięcie rośnie z każdym krokiem. Widok, który ukazuje się naszym oczom zapiera dech w piersiach i wart jest absolutnie każdego wysiłku.

 

Wulkan Erta Ale położony w północnej Etiopii, w regionie Afar należy do najbardziej aktywnych w całym kraju.

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

Głęboki na 60 metrów krater wypełniony jest przelewającą się gorącą lawą, która huczy, jęczy, grzmi, grozi, pryska w górę na kilkanaście metrów tworząc zygzaki, bąble, graficzne wzory. Gorąc bije po twarzy, a wyziewy siarkowe nie pozwalają oddychać inaczej niż przez maseczki. Wszyscy jak jeden mąż milczymy powaleni potęgą natury i przerażeni jej groźną mocą. Nie ma żadnych barierek, a wokół panują egipskie ciemności. Poczułam się tam jakbym stanęła u wrót piekieł, ale równocześnie byłam zachwycona! Otóż nasza kochana Ziemia uchyliła rąbka swojej tajemnicy i pokazała na co ją stać. To było mistyczne doznanie.

 

Dallol, czyli pole siarkowych źródeł, wyglądających surrealistycznie a zarazem przepięknie

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

 

Dallol to również dziwne formacje skalne

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

Kolejny punkt wycieczki to Dallol. Główną atrakcją tego regionu jest surrealistyczne, wielokolorowe pole siarkowych gorących źródeł z dymiącymi stożkowatymi otworami termicznymi, dziwacznymi pomarszczonymi formacjami skalnymi posypanymi raczej lepkim, chropowatym, pomarańczowym osadem przypominającym cukier puder.

 

Kolory Dallol mogą przyprawić o zawrót głowy

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

 

Dallol

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

Warto dotrzeć tu wcześnie rano, kiedy oświetlenie jest fantastyczne a temperatura całkiem znośna. Koloryt tego pejzażu przyprawiłby niejednego artystę malarza o zawrót głowy. Intensywna zieleń, cytrynowa żółć, rdzawa czerwień, głęboki turkus oraz groźny granat nieba tworzą przepiękną, harmonijną, kompozycyjną całość. Siarka i algi zamieniają źródła termalne w bajeczne zbiorniki. Można tu spacerować godzinami i co chwilę odkrywa się nowe, jeszcze ciekawsze od poprzedniego miejsce. Po prostu kosmos!

 

Solne góry, położone niedaleko Dallol

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

W odległości 15 minut jazdy samochodem od siarkowych formacji leżą niezwykłe solne góry, które tworzą formy przypominające opustoszałe, wielkie miasto w ruinie po Apokalipsie. Wewnątrz gór są solne jaskinie, w których wytyczono turystyczną trasę prowadzącą do uroczego solnego, kryształowo czystego jeziorka. Wędrując po solnych skałach aż trudno powstrzymać się od posmakowania i sprawdzenia czy aby na pewno…? A jednak na pewno są z soli… Próbowałam.

 

Rejon Afaru to przede wszystkim sól, "białe złoto" jest głównym źródłem dochodów mieszkańców regionu

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

 

Mężczyzna z wioski Hamed Ela

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

Rejon Afaru to sól, sól i raz jeszcze sól. Z powodu swego niskiego położenia Kotlina Danakilska zalewana była wielokrotnie przez Morze Czerwone. Po każdym zatopieniu woda morska wyparowywała pozostawiając na ziemi warstwę soli. To „białe złoto” stanowi jedno z głównych źródeł dochodu Afarów, którzy pozostają wierni swojej ziemi mimo panujących tu ekstremalnych warunków.

Jezioro solne Asala to prawdziwy skarb zamieszkującego ten teren ludu i główne miejsce wydobycia soli. Karawany wielbłądów wyruszają z Mekkele w tygodniową trasę do Afaru. Tam kupują sól i z towarem kolejny tydzień wracają do Mekkele.

 

Karawana wielbłądów objuczona solą wyrusza w kierunku Mekkele, gdzie surowiec jest sprzedawany

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

 

Jezioro Asala to główne miejsce wydobycia soli, tutaj mężczyzna w plemienia Afarów w trakcie pracy

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

Mężczyźni kruszą słoną skorupę na prostokątne kawałki o rozmiarach 30 x 40 cm. Jeden kawałek na miejscu kosztuje 3,6 ETB, ale w Mekkele można go sprzedać za 36 ETB lub jeszcze drożej w odległych obszarach Wyżyny Abisyńskiej. Każda sztabka waży 6,5 kg, jeden wielbłąd może unieść nawet 200 kg, czyli ok. 30 sztabek. W zależności od tego jak długa jest karawana tak duży jest zarobek… Jeden dolar amerykański to 17 ETB.

 

Mieszkanka wioski Hamed Ela

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

 

Mieszkanka wioski Hamed Ela

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

Afarowie to lud wędrowców. Mężczyźni pracują przy wydobyciu soli, kobiety zajmują się domem i dziećmi w wioskach. Największą i jedyną gdzie można zatrzymać się na nocleg jest Hamed Ela.

Hamed Ela to wioska zupełnie „nieturystyczna”, bez prądu, bez internetu, bez zasięgu telefonicznego, bez łazienek, bez toalet, bez wody do mycia, bez sklepików. Jedyną „cywilizowaną” atrakcją jest wojskowe kasyno, w którym można obejrzeć TV lub zamówić delikatnie schłodzone piwo, jako że wojsko dysponuje agregatem prądotwórczym. I piwo wypite wieczorkiem, na środku pustyni, nawet tylko delikatnie schłodzone po tych wszystkich „piekielnych” atrakcjach stanowi największą nagrodę...
.

Kalendarz „Twarze Etiopii”

Autorski kalendarz Agnieszki Meissner, znanej poznańskiej fotograf, to dzieło sztuki samo w sobie. Nie tylko urzekają zdjęcia plemiennej Etiopii, ale przede wszystkim pomysł na ich zaprezentowanie. Postarzenie zdjęć to zabieg celowy mający widzowi uświadomić jak niewiele zmieniła się Afryka przez stulecia. Prezentowane fotografie przypominają te wykonywane przez pierwszych globtroterów odwiedzających kontynent afrykański. Etiopskie plemiona Doliny Omo żyją tak samo jak przed wiekami kultywując obyczaje i tradycje swoich przodków. Ich stroje, fryzury, skaryfikacje na ciele, a głównie, gliniane płytki w ustach kobiet z plemienia Mursich wprawiają w zdumienie przybyszów z innych krajów. Wyprawa do Doliny Omo to jak wyprawa do innej galaktyki. Agnieszka Meissner jest zapalonym podróżnikiem i zdjęcia, które przywozi ze swoich wypraw prezentuje na wystawach, podczas projekcji multimedialnych, publikuje w prasie oraz wydaje autorskie kalendarze.

Więcej informacji dotyczących kalendarza a także podróży i fotografii można znaleźć na stronie internetowej Agnieszki Meissner:

http://agma-studio.pl/

oraz na Facebooku:

Kalendarz „Twarze Etiopii”

 

„Twarze Etiopii”

fot. gnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

 

„Twarze Etiopii”

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

 

„Twarze Etiopii”

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

 

„Twarze Etiopii”

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

 

„Twarze Etiopii”

fot. Agnieszka Meissner (http://agma-studio.pl/)

 

„Twarze Etiopii”

fot. Agnieszka Meissner