Kamerun – c'est la vie!

Festiwal w Kumbo, Kamerun. Fot. Katarzyna Koput

Następnie dzieci tych rodziców dojrzewają i stają się same rodzicami albo też i nie dojrzewają ale również mają dzieci z mniejszego przypadku lub większego zaskoczenia. Oni również wysyłają swoje dzieci na kolonie podczas, których mają czas by penetrować owe odległe ustronie, w które niegdyś zawitali dziadkowie ich dzieci.

I tak historia się zapętla. Kowalscy i Nowakowie wysyłają swoje dzieci nad Bałtyk, sami wyjeżdżają pod miasto na ogródki działkowe by móc spędzić urlop na relaksacyjnym wyrywaniu chwastów ze skalniaka, a po powrocie w swoje „dwa pokoje z kuchnią” w eleganckim bloku z płyty chwalą się na klatce schodowej między sobą, że zwiedzili w tym roku kawał świata.

Inność popłaca

Tak. Ja też byłam na koloniach nad morzem ale całe szczęście nie mam zielonego pojęcia co robili wtedy moi rodzice. Poza tym szybko wyrosłam z kupowania butelek wypełnionych piaskiem bo odkryłam pewnego lata substancje o innym stanie skupienia niż stały, które nie dość że lepiej wyglądały będąc cieczą i zachęcająco przelewając się w tych butelkach to i zdecydowanie lepiej smakowały od piasku.

 

Festiwal w Kumbo, Kamerun

fot. Katarzyna Koput

Dwa lata temu moi rodzice postanowili pojechać do Ciechocinka. Osobno oczywiście, bo akurat tam pary mogą jechać razem jedynie po rozwód.

Ja z kolei mając do wyboru wakacje nad Bałtykiem ze znajomymi i spacerowanie po molo w lipcu w polarze,trzymając w ręku butelkę niewypełnioną piaskiem oraz pewną niewielką sumkę pieniędzy na bliżej nieokreślony cel podróży bez tych nadmorskich znajomych i nieodłącznym od nich elementem jakim są właśnie butelki, wybrałam to drugie.

Ciężkie dla żołądka początki

Wraz ze studentami jednego z lubelskich uniwersytetów, pod czujnym okiem wszystkowidzącego profesora etnologii, wybrałam się w podróż swojego życia, które o mały włos podczas tej podróży nie straciłam. Włos ten co prawda nie był mały, czarny, krótki i kręcony, ale równie wstydliwy jest to temat co i miejsce występowania tego typu owłosienia.

Moje problemy żołądkowe, które chciały mi wbić ostatni gwóźdź do trumny zaczęły się już kilka godzin po wylądowaniu na międzynarodowym lotnisku w odległości 20 km od Jaunde niedaleko Nsimalen.

 

Niby jadalne ryby serwowane w Nsimalen

fot. Katarzyna Koput

Po przybyciu do Kamerunu- bo właśnie o nim w końcu co nieco Wam powiem, od razu namierzyłam swoim sokolim wzrokiem pewną przyjaźnie wyglądającą restauracyjkę z tamtejszym żarciem. Od razu złożyłam swój cały ekwipunek na krześle obok i płynnie rozmawiając po francusku z kelnerem zamówiłam trzy jadalne ryby, które później ku mojemu zaskoczeniu jadalne były tylko z nazwy.

Nie chcę nikogo odstraszać od tych smakowicie wyglądających rybek dlatego też daruję tu swoje historie dotyczące mojej fizjologii po ich spożyciu, ale pozwolę sobie w tym miejscu dać wszystkim podróżnikom zapuszczającym się w te niemalże dziewicze pod względem masowej turystyki tereny południowej Afryki radę, która mówi o tym, że Nasza flora bakteryjna jelit a ta Kameruńczyków jest nieco inna dlatego też należy unikać przez pierwsze dni miejscowych specjałów serwowanych przez przydrożne bary i restauracje pokryte daszkiem z bambusa, w których jesteśmy jedynymi białymi gośćmi bo może się to odbić na naszych relacjach z żołądkiem.

Jeśli już koniecznie chcemy pierwszego dnia uszczknąć sobie smaków Kamerunu to podarujmy swoim kubkom smakowym kawę, która jest zbierana ręcznie i palona przez miejscowych rolników. Pod koniec naszego pobytu kiedy to już nasze brzuszki będą uśmiechnięte, a nasze pyszczki wciąż otwarte to możemy sobie pozwolić na pyszne mięsko ze szczura leśnego, które jest bezwzględnie przysmakiem co drugiego Kameruńczyka. Jeśli jednak są pośród przyszłych penetratorów Kamerunu znajdą się wegetarianie to polecam tamtejsze bułeczki z masłem, polane kameruńską czekoladą zwaną Chococam.

Z polskich dróg szydzicie a kameruńskich nie znacie

 

Pan Taksówka w stolicy Kamerunu – Jaunde

fot. Katarzyna Koput

Po tej wizycie w restauracji i jeszcze po kilku innych do hostelu, w którym mieszkaliśmy dowoził nas i nasze wypełnione po brzegi brzuchy pan taksówkarz, który mimo że pewnie nie był ten sam cały czas to ze względu na to, że wszystkie taksówki w Kamerunie są niewiarygodnie małe jak dla europejskiego turysty o nieco ponad przeciętnym wzroście to nie dało się mu spojrzeć w twarz siedząc na tylnym siedzeniu, bo było to wyczynem iście akrobatycznym. Po powrocie do Polski wynikła najmniej oczekiwana przeze mnie zaleta pobytu w tym kraju. Otóż w Kamerunie jedynie 10% dróg jest utwardzonych co sprawia, że nasze poczciwe i wysłużone polskie asfalty urastają do rangi błogosławieństwa dla rozklekotanego tam kręgosłupa.

Pierwsze wrażenie to zły doradca

Odmienność kulturowa Kameruńczyków od naszej była widoczna najlepiej podczas tamtejszego festiwalu kiedy to bliżej nie zidentyfikowane postacie krążyły wokół mnie w płóciennych torbach pozakładanych na głowy, które – jak mnie od dziecka uczono w Europie – nie mają nic wspólnego z kulturą. Dopiero kiedy moi współtowarzysze zobaczyli, że daje im znaki do ucieczki, śmiejąc się w wniebogłosy wytłumaczyli mi że to integralna część ich święta takiego jakim u nas są przykładowo Juwenalia.

Praca, praca i jeszcze raz die Arbeit

 

Pasterz dumnie prowadzący swoje stado

fot. Katarzyna Koput

Ciekawą sprawą jest też stosunek do pracy Kameruńczyków zakorzeniony przez niemieckich kolonizatorów już w 1884 roku. Otóż mottem państwowym jest „ Paix - Travail - Patrie „, czyli „ Pokój - Praca - Ojczyzna ”. Przyznam nimalże obiektywnie, że obcy mi tam był widok pracownika fizycznego, który migał się od powierzonego mu zadania tak jak ma się to w Polsce podczas sławnych modernizacji dróg i autostrad. Każdy jest tam świadomy swojej roli w społeczeństwie i nikt się nie buntuje przeciwko temu, że nie jest przykładowo pracownikiem umysłowym. Ludzie współpracują ze sobą, bo wiedzą że właśnie od tej współpracy w dużej mierze zależy sytuacja życiowa osób na niższym szczeblu a w efekcie sukces ich przedstawicieli na wyższym szczeblu drabiny społecznej, których decyzje bezpośrednio wpływają na tych niżej.

Natura naturalnie doceniona

 

Rezerwat przyrody w Dja, Kamerun

fot. Katarzyna Koput

Kolejnym zaskoczeniem, które odcisnęło piętno na mojej refleksyjnej psychice była podróż do tamtejszego rezerwatu fauny Dja, położonym w południowej części Kamerunu Niby w Polsce również mamy parki narodowe i niby znajdują się w naszym kraju obiekty wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO, ale osobliwość tego miejsca jest zupełnie odległa od wyobrażeń Europejczyka, który tam jeszcze nie był. Dzieje się tak dlatego, że prócz zwierząt takich jak : słonie leśne czy goryle nizinne, żyją tam również ludzie- Pigmeje. Dzięki przemyślanym działaniom osób zarządzających tymi 5260km kwadratowymi, zachował się tam największy na świecie las tropikalny. Rezerwat zwierząt ( i ludzi ) w Dja jest powodem do dumy dla Kamerunu i przykładem dla reszty świata na to, że jeśli się żyje w zgodzie z przyrodą to ona potrafi dawać życie zgodne z oczekiwaniami ludzi ją zamieszkujących.

Łezka się w oku kręci

To co już napisałam, to tylko mały wyimek z niewyobrażalnie zaskakującego świata jaki znalazłam w Kamerunie. I nie żałuje, że wybrałam to zamiast Bałtyku ze znajomymi i tych butelek niewypełnionych piaskiem, które już pewnie urosły do miana żenującego żartu prowadzącego.