Jambo Kenia

 

Masajowie

fot. Joanna Oleradzka

Wyruszając do Kenii, nie spodziewałam się, że przeżyję najwspanialszą i najciekawszą przygodę swojego życia. Jeden telefon z propozycją wyjazdu odmienił moje życie na dobre. Dwa dni później siedziałam w samolocie lecącym do Mombasy w Kenii i nie wiedziałam kompletnie co mnie tam zastanie. Podchodząc do lądowania już czekała na mnie pierwsza niespodzianka. Jak znane nam są wszystkim przepiękne panoramy miast nocą. Te światła oplatające całą okolicę... tego tu nie było. Przywitała nas ciemność, tylko nieliczne światełka było widać z oddali. Gdzie są ludzie, czy coś się stało? Nie, to po prostu ten wszechobecny brak elektryczności tak nieznany dla nas europejczyków...

HAKUNA MATATA, pierwsze słowa celnika wzbudziły we mnie śmiech. Przecież znam je z kreskówki. Nigdy nie sądziłam, że mogą one oznaczać pozdrowienia w języku Suahili. W 40 stopniowym upale wysiedliśmy z samolotu i od razu dało się odczuć nad wyraz wilgotne powietrze, które sprawiało, że nasze ubrania przyklejały się do ciała jakbyśmy się cali wysmarowali naprawdę dobrym klejem. Podróż do hotelu trwała wieczność ale w końcu dotarliśmy i od razu przestałam być zmęczona. Chciałam wszystko zwiedzić. Poszliśmy na plażę a tam ku naszemu zdziwieniu tylko wąska linia piasku i ogrom wody przed nami... co się oczywiście później okazało, przypływy tam są tak wielkie, że prawdziwie piaszczystą i przepiękną plażę udało mi się zobaczyć dopiero rano. Wtedy też po raz pierwszy skorzystałam z kąpieli morskiej w przepięknym Oceanie Indyjskim a w drodze powrotnej na leżaki odpędzałam się jak tylko mogłam od Kenijczyków, niektórych przebranych w masajskie stroje próbujących wcisnąć nam wszystko co tylko mieli za wygórowaną cenę. Po negocjacjach oczywiście było już tylko 50% ceny początkowej a na sam koniec oddawali za darmo a zapłatę kazali sobie przynieść później. Ciekawy marketing :-)

Tak nam mijały pierwsze dni, słodki wypoczynek, małpki biegające wokoło nas i stanowiące nie lada atrakcję dla turystów w hotelu. Oczywiście nie za darmo. Albo zabierały sobie chipsy i jedzenie, które leżało na balkonowym stoliku albo były też na tyle mądre żeby wejść nam do pokoju przez niedomknięte balkonowe drzwi, otworzyć lodówkę, zjeść owoce, które się tam znajdowały a nam zostawić skórki do posprzątania.

Pierwsza wycieczka odbyła się kilka dni po przyjeździe. Prom na który nas zabrano aby przedostać się do Mombasy zostawił w mojej pamięci ślad na zawsze. Tysiące ludzi tłumnie zmierzając na prom, który ma ich zabrać do Mombasy, miasta, w którym pracują lub chodzą do szkoły. Widok niezapomniany, przypomniała mi się lekcja historii ale zachowałam tę myśl dla siebie aby przypadkiem nikogo nie obrazić. Jak się okazało efekt „atrakcji turystycznej” był zarówno dla nas jak i dla nich. Wszyscy tubylcy się bacznie przyglądali, nam MZUNGU, co momentami wzbudzało mój niepokój. Chwilę potem byliśmy już w Mombasie, gdzie przesiedliśmy się w słynne MATATU i niebezpiecznie mknęliśmy po ulicach drugiego co do wielkości miasta Kenii. Miasto gdzie ścierają się światy przeróżnych kultur, czego efektem są przepiękne świątynie. Ponadto zobaczyć można Stare Miasto, czyli dzielnicę portową, gdzie można podziwiać mieszankę stylu arabskiego i hinduskiego, słynny Fort Jesus, który został wybudowany przez Portugalczyków a dziś stanowi muzeum miejskiego rękodzieła, fabrykę drewna, gdzie ręcznie wyrabiane są cudowne rzeźby, które mogą być nasze za dosłownie kilka szylingów kenijskich i wiele innych atrakcji, jak choćby zatłoczony targ warzyw i owoców, gdzie trzeba uważać żeby się nie zgubić. Jednak największe wrażenie mimo wszystko robią mieszkańcy miasta, którzy odpoczywają przed swoimi prymitywnie zbudowanymi sklepami z blach i starych szmat, gawędząc i czekając na nadejście zmroku, kiedy będą mogli już zamknąć swój interes i powrócić do lepianek zbudowanych z krowich odchodów, gdzie czeka na niego cała gromadka dzieci i żona.

W kolejną wycieczkę wybraliśmy się do TSAVO NATIONAL EAST PARK, w skrócie po prostu dwudniowe SAFARI. Przepiękny park krajobrazowy, gdzie można zobaczyć dzikie zwierzęta w swoim naturalnym środowisku. Lwy oraz lwice z małymi, tygrysy, słonie, żyrafy, zebry, antylopy o których gatunkach nie miałam pojęcia i wiele przeróżnych ptaków, to widok naturalny tutaj. Mogliśmy spełnić nasze dziecięce marzenia i wybrać się w podróż śladami Stasia i Nel. Oczywiście zamiast stasiowej broni użyliśmy aparaty cyfrowe i kamery ale dzięki temu zostaje w nas pamiątka do końca życia a nie tylko świeże mięsko na kolację :-) Po pierwszym pełnym wrażeń dniu, gdzie zobaczyliśmy większość zwierząt występujących w Tsavo i po wysłuchaniu ciekawej opowieści o życiu w Kenii, bez prądu, bez ciepłej wody, bez Internetu i światła, w prymitywnych lepiankach z krowich odchodów i ogólnym bezrobociu, wróciliśmy do naszego hotelu, przepięknych okrągłych budynkach postawionych na palach, gdzie można było spróbować miejscowych smaków i wypić drinka przy widoku dzikich zwierząt zmierzających do wodopoju. Niezapomniane chwile.

WIOSKA MASAJSKA, tą opowieść zostawiam na koniec, gdyż właśnie ta wycieczka wzbudziła we mnie największe emocje. Droga, którą przebyliśmy do wioski to istny tor przeszkód. Przyrzekłam sobie nigdy więcej nie narzekać na nasze polskie drogi. Jadąc po „kenijskich ulicach”, gdzie droga asfaltowa to rzadkość, za to wyboje to atrakcja występująca co chwila, nie można narzekać na nudę . Na pewno nie jest to droga dla ludzi z chorobą lokomocyjną, bo już po kilku minutach jazdy taka osoba musi wysiąść. Kenijskie dzieci biegły za samochodem, machając i krzycząc do nas radośnie, jakbyśmy byli co najmniej ważnymi osobistościami w kraju. Dotarliśmy wreszcie do wioski Masajów. Spodziewałam się komercyjnego widoku nastawionego na tzw.” Pod publiczkę”. Jednak co innego tam zastałam. Moja uczucia mieszały się. Nie wiedziałam jak się zachować, ich barwne stroje i wymalowane twarze wzbudzały we mnie podziw natomiast ich przedziwny śpiew i jeszcze dziwniejszy taniec... ogromny śmiech, którego nie mogłam powstrzymać. Wtedy właśnie przeżyłam największy szok kulturowy w życiu. Przechadzając się po wiosce poznaliśmy ich zwyczaje, sposób życia i mieszkania. Zobaczyłam „szkołę” a właściwie prymitywną lepiankę, w której znajdowały się jedynie ławki dla uczniów, którzy łamanym angielskim próbowali policzyć do 10. Po skończonej wycieczce każdy z turystów był przygotowany w kilka długopisów i słodyczy dla dzieci... tego tam naprawdę brakuje. Dzieci podbiegły do nas i mało się nie pobiły o zwykły pisak za 60gr.

Nie do wiary, że postęp cywilizacyjny nie dociera wszędzie z taką samą siłą. To co dla nas jest normą, standardem bez którego nie wyobrażamy sobie już życia, dla ludzi w Kenii jest nie rzadko luksusem na który sobie nie mogą pozwolić. Warto odwiedzić ten kraj choćby po to żeby na chwilę zwolnić tempo życia, zastanowić się co jest naprawdę ważne i wprowadzić w swoim życiu kilka zmian. Polecam !!! Kenia to swojego rodzaju szkoła życia.