Księżyc nad jeziorem Malawi

 

Malawi

fot. Paweł Geremek

Nie jest łatwo dostać się do Malawi. O wizę trzeba postarać się przed dotarciem na granicę.

Chociaż akurat centrum Lusaki w nocy wyglądało zaskakująco czysto i przyjemnie. Natomiast dworzec autobusowy to afrykański standard, mnóstwo koczujących na ziemi ludzi, naciągacze, złodzieje próbujący coś od nas przechwycić. O 2. w nocy szybkim, pewnym krokiem przemierzyliśmy drogę od autobusu do autobusu.

Po drodze ktoś zdążył wyciąć mi w plecaku ładną okrągłą dziurę, nie dał jednak rady niczego ukraść. I udało się, siedzieliśmy w autobusie, który jechał bezpośrednio do Lilongwe, stolicy Malawi.

No i właśnie, ta wiza. Na granicy kłopot, nie chcą nas przepuścić, sugerują powrót do Lusaki. Co ciekawe, podróżujące tym samym autobusem turystki z Czech, nie mają żadnych problemów, Czesi jak i większość państw europejskich podpisali umowę z Malawi, nie potrzebują więc wiz.

Na szczęście celnicy zaprosili nas na indywidualną rozmowę w zaciszu gabinetu na tyłach budynku. Negocjacje trwały godzinę, z początkowych 70 dolarów od osoby udało nam się zejść do 20 dolarów za osobę za 3-dniową przepustkę. W stolicy mieliśmy na podstawie tej przepustki wykupić wizę za 70 dolarów. Jesteśmy w Malawi, jeszcze tylko 2 godziny i dojeżdżamy do stolicy.

Stolica... Szybko znajdujemy nocleg w przydworcowym hotelu, za 5 dolarów, czysto i pusto. Spotkany w autobusie Egipcjanin mieszkający w Lilongwe, pomaga nam wymienić pieniądze, możemy więc śmiało wyruszyć w miasto.

Oczywiście przewodnik „Lonely Planet” odradza spacerowanie w okolicach dworca, ale co zrobić, skoro tu mieszkamy. Miasto nie robi dobrego wrażenia, ale wypite piwo i zjedzone frytki z chudym kurczakiem w małej knajpce zdecydowanie poprawiają nastrój.

 

Pomysłowość dzieciaków pod każdą szerokością geograficzną nie zna granic

fot. Paweł Geremek

Nazajutrz musimy zmierzyć się z załatwieniem wizy, co okazuje się całkiem proste: po około 2 godzinach, wizycie w 3 różnych okienkach, 1 pokoju i zapłaceniu 70 dolarów, mamy wizę.
Czas wyruszyć w stronę jeziora Malawi. Szybko udaje nam się znaleźć bus, który nas tam zawiezie. Dzwonimy jeszcze do miejsca, w którym chcemy spędzić następnych kilka dni, żeby po nas wyjechali
i ruszamy w drogę. Wszystkie busy w Afryce są przepełnione, ale ten był wyjątkowy. 5 godzin podróży z możliwością poruszania stopą, bo nogą już nie, jednocześnie podtrzymując ręką osuwające się bagaże.

W końcu wysiadamy z autobusu w czarnej nicości, jest noc, nie ma niczego, jesteśmy w umówionym miejscu, czekamy z lekkim niepokojem, czy przyjadą po nas, przygotowując scenariusz na wypadek gdyby jednak się nie pojawili.

I oto jest Land Rover, pakujemy się na pakę i już jest pięknie. Jedziemy 5 km po bezdrożach
i docieramy nad sam brzeg jeziora.

To, co widzimy, wystarczy jako nagroda za wszystkie dotychczasowe niedogodności, wschodzący wielki księżyc w pełni nad jeziorem, wprowadza nas w prawdziwą euforię. Wskakujemy do jeziora. Oczywiście w jeziorze Malawi występuje podstępna bilharcjoza, ale otrzymujemy zapewnienie od miejscowych, że w tym miejscu jej nie ma, do tego wzburzone wody w tej okolicy upewniają nas, że jest bezpiecznie. A potem już tylko piwo i wpatrywanie się w ten obłędny księżyc, nic więcej nie trzeba.

 

Malawi

fot. Paweł Geremek

Przez najbliższych kilka dni mieszkamy nad samym jeziorem niedaleko Nkhotakota, czysty relaks, spacery, walking safari w pobliskim parku, w którym obiecywano nam zobaczenie słoni i rzeczywiście byliśmy o krok. W pewnym momencie nasz przewodnik zatrzymał się i powiedział: „czuję zapach słonia”.

Zamiast słoni napadły nas podłe mrówki. Gdy przewodnik krzyknął „biegniemy!” i zaczął uciekać, nie od razu zareagowałem. To był błąd, sekunda zawahania wystarczyła, by chodziło po moich nogach kilkanaście mocno kąsających owadów.

 

Malawi

fot. Paweł Geremek

Wielką frajdą okazało się w Malawi bieganie. Jako że lubię biegać, postanowiłem przebiec się po okolicy. Wzbudziło to sporą sensację wśród dzieci, które biegły za mną, śmiały się, pozdrawiały
i dziwiły, że oto jakiś biały wbiega do ich wioski. W Afryce nikt tak bez sensu nie biega. Biega się do szkoły w sąsiedniej wiosce, czasem do pracy, ale nie tak po prostu, bez celu.

Po kilku dniach przenieśliśmy się do Nkhata Bay. To taki malawijski „Sopot” jedno z bardziej turystycznych miejsc w Malawi, w którym przebywało w tym czasie pewnie kilkunastu innych białych.

I znowu jest pięknie, to samo jezioro, ale tym razem wokół wzgórza, zmienia się klimat z gorącego
i suchego na gorący i wilgotny.

Zwiedzamy okolicę. Trafiamy na małą szkolę dla sierot, którą prowadzi miejscowy lekarz po dwuletnim kursie medycznym w Lilongwe.

Umawiamy się z lekarzem, że oprowadzi nas po okolicy i następnego dnia razem chodzimy po pobliskich wzgórzach, w zamian dajemy mu trochę dolarów.

W Nkhata Bay przy głównej ulicy znajduje się więzienie, przechodziliśmy obok kilka razy i tak kusiło, żeby zapytać strażnika przed bramą, czy może nie moglibyśmy zajrzeć do środka.

W końcu odważyliśmy się, strażnik poszedł zapytać przełożonego i oto niespodziewanie jest zgoda, możemy wejść, oczywiście żadnych zdjęć.

Więzienie malawijskie to błotnisty dziedziniec otoczony celami, po którym spacerują, siedzą, leżą apatyczni więźniowie. W celach po kilkanaście osób, niestety samych cel nie mogliśmy zobaczyć.

A niedaleko więzienia tablica z napisem African Doctor i strzałka w kierunku domu doktora. Nie można nie zajrzeć, każdy na coś jest przecież chory, może afrykańskie metody będą skuteczniejsze. Wyznaczyliśmy jedną osobę chętną do poddania się działaniom doktora.

 

Malawi

fot. Paweł Geremek

Doktor obejrzał delikwenta, rozpalił kadzidła, przygotował mikstury do wcierania i picia, wziął 5 dolarów, ale kolegi nie wyleczył, może dlatego, że nie był on na tyle odważny, żeby stosować się do wszystkich zaleceń afrykańskiego medyka.

Wieczór w Nkhata Bay, paczka fajek za 1 dolara, malawijski koniak 0,75 litra za 3 dolary, dla bardziej odważnych lokalne piwo chibuku w kolorze mleka, z pływającym maniokiem, litr za dolara.

Kupuję chibuku i w gratisie mam szacunek wśród miejscowych. No i wieczorny handel, wymieniam krótkie spodenki za maskę z hebanu, następnego dnia spotykam miejscowego chłopaka w długich spodniach, tych moich krótkich.

Krótki to był pobyt w Malawi, wyruszamy z Nkhata Bay w stronę granicy z Tanzanią. Przed przejściem granicznym poznaliśmy dwie pary z Australii i USA, obie pary zostają okradzione na granicznym moście. Na afrykańskich granicach trzeba zachować wyjątkową ostrożność, nam się udało, ale to chyba genetyczne przystosowanie.