Lake Bunyoni i Rwanda

Dochodziło późne popołudnie. Leżałam na mostku po kąpieli w czystym jeziorze, grałam na skrzypcach i czułam się ponownie jak w raju. Spektakularne widoki oraz cisza sprawiły, że zupełnie wyłączyłam się z rzeczywistości, było mi błogo. Gdyby nie gryzące na potęgę komary, pewnie zasnęłabym na leżaku i spędziła tam noc. Ale jednak nie. Zasnęłam w swoim łóżku tak szybko, jak zgasł płomień zapachowej świecy.

Wyspa na jeziorze Bunyoni. Fot. Joanna Oleradzka

Następnego dnia rano obudził mnie potężny deszcz. Szaro-sine chmury przysłoniły niebo, sprawiając wrażenie rozgniewanych i gotowych do ataku. Po śniadaniu, położyłam się na podłodze w bibliotece i usnęłam podczas czytania książki. Na szczęście po południu wypogodziło się i wraz z nowo poznanymi znajomymi z Izraela poszliśmy popływać w ciepłym po deszczu jeziorze. Później dołączyli do nas moi „rodzice” i wspólnie śpiewaliśmy hebrajskie piosenki, zrobiliśmy piknik, spacerowaliśmy i rozmawialiśmy. Oczywiście dziewczyny przygotowały całą listę potraw, które miałam spróbować, kiedy odwiedzę je w Tel Awiw.

Rano, „tata” Fred obudził mnie i zaprosił na świąteczne śniadanie. Przygotował wspaniały stroik z zebranych kwiatów oraz gałązek, a do środka włożył trzy ugotowane jajka, byśmy mogli się wspólnie nimi podzielić. Złożyliśmy sobie życzenia i zasiedliśmy do posiłku – naleśniki, jajecznica i tosty zdecydowanie królowały podczas świątecznego śniadania. Później malowaliśmy pisanki, które rozdaliśmy w ramach skromnych prezentów od zająca i poszliśmy na spacer.

 

Esther i Fred

fot. Joanna Oleradzka

Wiedziałam, że moment rozstania z „rodzicami” nadchodził wielkimi krokami. Fred i Esther chcieli zostać trochę dłużej na wyspie, natomiast ja musiałam już wracać. Następnego dnia chciałam wyruszyć do Rwandy. „Rodzice” ostrzegli mnie o rzekomych problemach z wizą na granicy i obiecali, że będą trzymać kciuki za dalszą podróż. Obiecali również, że pozostaniemy w kontakcie i może nawet uda nam się spotkać gdzieś w Europie. Wyściskaliśmy się serdecznie, po czym wraz z grupą znajomych wsiadłam do canoe.

Droga minęła zaskakująco szybko, więc po przyjeździe mieliśmy jeszcze sporo czasu. Zjedliśmy dobry, lokalny lunch, za którym już dość mocno tęskniłam. Później poszliśmy na spacer, by sprawdzić rozkład jazdy autobusów, gdyż moi znajomi wyjeżdżali wieczorem do stolicy Ugandy. Podczas pożegnania czułam się dziwnie. Spędziłam z rodzicami więcej niż tydzień i było mi bez nich jakoś pusto i smutno. Do nowych przyjaciół też już zdążyłam się przyzwyczaić, a tu znowu trzeba się było rozstawać. Takie są uroki podróżowania – każdy może stać się twoją rodziną choćby na pięć minut. W drodze, ludzie łączą się wyjątkowo szybko i tak samo szybko się żegnają. Jednak intensywność relacji jest zdecydowanie inna od tej codziennej. Ludzie łączą się na chwilę, jednak to, co wspólnie przeżyli łączy ich w jakiś sposób na długie lata.

Pytając o rozkład jazdy autobusów dla moich znajomych próbowałam również dowiedzieć się czegoś na temat autobusu odjeżdżającego do Kigali – stolicy Rwandy. Nikt nie potrafił poinformować mnie o godzinie, miejscu i ewentualnej rezerwacji miejsc. Ktoś z przypadkowo poznanych osób powiedział mi, że autobus nie zatrzymuje się w tym mieście, i że można go zatrzymać, stojąc przy głównej drodze i machając wysoko rękoma. Nie mając innego wyjścia pomyślałam, że tak właśnie zrobię.

Wstałam wcześnie rano i zaraz po śniadaniu próbowałam znaleźć ową „główną drogę”. Jak dla mnie wszystkie wyglądały jednakowo. Chodziłam więc od ulicy do ulicy, pytając przechodniów o jakiekolwiek wskazówki. Nikt nie umiał mi pomóc. Bezradna i zrezygnowana usiadłam na krawężniku, czekając na nie wiadomo co. Magiczne skrzypce ponownie przyciągnęły garść okolicznych mieszkańców, którzy ostatecznie pomogli znaleźć mi właściwą drogę. Czekali później razem ze mną trzy godziny na odpowiedni transport. Oczywiście próbowali wyłudzić ode mnie pieniądze wołając głośno „GIF MI MANI, GIF MI MANI”, ale tym razem nie dałam wytrącić się z równowagi – rzuciłam stanowcze NIE, wsiadłam do autobusu i odjechałam.

Usiadłam obok Jill – wspaniałej, mądrej i oczytanej nauczycielki z Nairobi. Przegadałyśmy pół drogi. Liceum, w którym uczy Jill znajduje się w samym centrum slumsów. Mówiła, jak ciężko i niebezpiecznie jest być wykładowcą w takim miejscu, z jakimi problemami boryka się na co dzień, o swoim stażu, który odbyła w Indiach oraz o chłopaku, który wspiera ją, jak tylko może. Poprosiła, bym odwiedziła jej szkołę po powrocie do Nairobi, a ja z przyjemnością się zgodziłam.

Po czterech godzinach dotarliśmy do granicy. Trochę obawiałam się odmowy przyznania mi wizy i pozostawienia bagażu w autobusie podczas „rutynowej kontroli”. Przez dwadzieścia minut stałam w kolejce po wizę. Nadeszła moja kolej. Wypełniłam niezbędne formularze, przygotowałam sześćdziesiąt dolarów i podsunęłam wszystko celnikowi przez okienko. Ten, przyglądając się moim papierom, mrucząc coś pod nosem od czasu do czasu, po chwili zastanowienia, odmówił mi wydania wizy. Tłumaczył, że obecnie panują nowe procedury – muszę wrócić do Kabale, wypełnić formularz on-line, poczekać kilka dni i z pewnością wiza zostanie mi przydzielona. Słyszałam już wcześniej o wielu podobnych sytuacjach – ludzie wracali, wysyłali wszystkie papiery przez Internet i nigdy nie dostali odpowiedzi.

Postanowiłam, że nie dam się zbyć tak łatwo. Najpierw próbowałam wytłumaczyć, że jest mi to nie na rękę, że nie mam na to czasu. Gdy to nie przyniosło oczekiwanego skutku, zwilżyłam oczy, ułożyłam usta w podkówkę i próbowałam wziąć go na litość. Niestety. Mężczyzna okazał się, być twardy jak skała i stał nade mną w milczeniu. Wreszcie, prawie krzycząc wydusiłam: Proszę mi tego nie robić, ja naprawdę nie mam na to czasu. Nie zamierzam zostać długo w Rwandzie. Chcę zobaczyć twój kraj, a później o nim napisać. Celnik popatrzył na mnie srogo, po czym zapytał: Jaki jest twój zawód? W tym momencie pojawiło się światełko nadziei, które postanowiłam wykorzystać: Jestem dziennikarką – odpowiedziałam.

Mężczyzna po raz kolejny spojrzał na mnie spode łba, wziął mój paszport, po czym wyszedł na wyjątkowo długie pięć minut. Stałam tak w osłupieniu, strasznie zdenerwowana, gdyż autobus szykował się już do odjazdu, a ja wiedziałam, że z pewnością na mnie nie zaczeka. Liczyłam tylko na zmyślność Jill, która mogła poprosić kierowcę, by poczekał na mnie jeszcze chwilę. Celnik wreszcie wrócił. Z groźną miną, do której już zaczęłam się przyzwyczajać zaproponował mi trzydniową wizę. Prawie wyśmiałam go prosto w twarz. Przecież nie prosiłam o wizę tranzytową, ale o pobytową. Czego on do cholery ode mnie chce? Na wszelki wypadek rzuciłam jeszcze kilka błagalnych spojrzeń i o dziwo, tym razem poskutkowały. Dostałam wizę na piętnaście dni.

Zabrałam paszport i pognałam przed siebie w poszukiwaniu autobusu. Znalazłam go pięćset metrów dalej, wciąż w trakcie kontroli bagażu. Z wrażenia zrobiło mi się gorąco i słabo. Chciałam kupić wodę, ale sprzedawca, widząc naiwną mzungu, zażądał czterokrotnie wyższej ceny. Myślałam, że oszaleję i zaczęłam krzyczeć. Jeśli chcą mnie naciągać, proszę bardzo, ale niech przynajmniej robią to w taki sposób, bym się nie zorientowała. Wrzeszcząc na sprzedawcę resztkami sił, nagle zauważyłam, że młody mężczyzna kupił od niego wodę i zupełnie niespodziewanie podarował mi ją. Chciałam oddać mu pieniądze, ale zdecydowanie odmówił. Na chwilę utracona wiara w dobroć ludzką powróciła. Na szczęście, gdyż przede mną jeszcze cała Rwanda.