Turystyka wspinaczkowa - Na "Dachu Afryki"

Kilimandżaro, wierzchołek Uhuru

Obecnie na Kilimandżaro prowadzi kilka dobrze oznakowanych szlaków. Żaden z nich nie wymaga umiejętności alpinistycznych, niemniej jednak są to szlaki trudne i połowa tych, którzy wyruszają na zdobycie Kilimandżaro, zawraca przed dotarciem do szczytu. Z sześciu oficjalnych szlaków, największym powodzeniem cieszą się:
Marangu Route – wybiera go ponad 80% wspinaczy. Na szlaku znajdują się trzy schroniska. Ma długość 64 km. Na jego przejście potrzeba co najmniej 5-6 dni, co pozwala na lepszą aklimatyzację.
Umbwe Route – najbardziej stromy szlak, zakończony widowiskowym podejściem na szczyt od Western Breach (Zachodniego Wyłomu). Wspinaczka trwa min. 4 dni. Szlak jest zalecany tylko dla doświadczonych wspinaczy. Konieczność rozbicia obozu. Noclegi w namiotach.
Machame Route – na jego przejście potrzeba co najmniej 6 dni. Noclegi jedynie w namiotach. Szlak ma długość 61 km i obfituje w przepiękne widoki. Stopniowo wchodzi na płaskowyż Shira, by od zachodu podejść do szczytu.

Na Kilimandżaro można wchodzić jedynie w towarzystwie odpowiednio przeszkolonego przewodnika. Większość ekwipunku noszą tragarze, ale każdy wspinacz musi mieć plecak podręczny. Renomowane firmy trekkingowi zapewniają smaczny i obfity wikt. Trzeba być w dobrej formie fizycznej i znać skutki przebywania na dużych wysokościach. Wierzchołek Kilimandżaro leży 500 m wyżej niż obóz bazowy na Mount Everest w Nepalu, do którego większość wspinaczy podchodzi przez dwa tygodnie. Choć wielu wchodzi na szczyt największej góry Afryki, to spora część wcale tam nie dociera. Przyczyną jest tzw. choroba wysokościowa. Przed wspinaczką dobrze zapoznać się z jej objawami i wiedzieć jak jej zapobiegać. Ostry stan zwykle występuje powyżej 3000 metrów. Objawia się silnymi bólami głowy, utratą apetytu, mdłościami, bezsennością i wyczerpaniem. Zlekceważenie choroby może doprowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Niedotlenienie powodujące obrzęk płuc i mózgu nieraz kończy się śmiercią. Aby uniknąć choroby wysokościowej należy przestrzegać kilku prostych zasad, które pomogą organizmowi się aklimatyzować. Oto one: wchodzić powoli, spędzić dodatkową noc na wysokości między 3000 a 4000 m, unikać alkoholu, jeść posiłku bogate w węglowodany i nie dopuszczać do odwodnienia organizmu.

Na szlaku

Pierwszy odcinek szlaku porośnięty jest przez gęsty las z mnóstwem mchów i lian, w którym można spotkać gatunki nie występujące w żadnym innym miejscu na Ziemi, jak dzwonowate kwiaty Impatiens kilimanjari. Leśne zwierzęta raczej rzadko zbliżają się ludzi, liczyć więc można najwyżej na widok grupy koczkodanów hałasujących w koronach drzew. Jedną z najdziwniejszych roślin, jaką można tu napotkać, jest drzewiasty starzec (Senecio keniodendron) . Osiąga on wysokość 5 m, a jego zdrewniały pień wieńczy korona dużych, grubych liści. Uschnięte liście zwieszają się wzdłuż pnia, tworząc ochronną otoczkę.

Wyższe partie gór przechodzą w krzaczaste połoniny, następnie w czerwoną pustynię pyłów wulkanicznych oraz czarne, żwirowe podłoże krateru, skąd można podziwiać jeden z najpiękniejszych wschodów Słońca.

Chociaż wspinaczka jest możliwa cały rok, najlepiej przyjechać w porze suchej między końcem czerwca a początkiem października lub pomiędzy końcem grudnia a początkiem marca. W porach deszczowych szlaki w lesie są śliskie, a odcinek pod samym szczytem może być zasypany śniegiem. O każdej porze można spodziewać się deszczu. Temperatura waha się od 15 do 20°C na niższych stokach, do 5°C i mniej na wysokościach powyżej 4000 m n.p.m. Lodowaty wiatr często obniża temperaturę poniżej zera.

Jak dotrzeć?

Większość wpinaczy zazwyczaj wyrusza z Arushy, Moshi albo Marangu. Jeżeli ktoś przylatuje na międzynarodowe lotnisko Kilimandżaro, leżące pomiędzy Moshi a Arushą, może skorzystać z autobusu linii Air Tanzania do Moshi. Przejazd taksówką kosztuje zazwyczaj dziesięciokrotnie więcej. Reglarnie przylatują tu samoloty z Nairobi, Ungaja, Mombasy i Dar es Salam. Między Arushą a Moshi oraz Marangu kursują kilka razy dziennie minibusy. Początek szlaku Marangu Route leży 5 km za wioską Marangu.
Kilimandżaro stanowi tak wielką atrakcję, że często przesłania inne wspinaczkowe możliwości Tanzanii. Zalicza się do nich na przykład Mount Meru, drugi najwyższy szczyt kraju (4566 m n.p.m.), który leży w Parku Narodowym Arusha. Na zdobycie nie mniej malowniczego szczytu potrzeba ok. 4 dni.