Zdobyć Kilimandżaro

Fauna i flora

Kilimandżaro posiada 5 stref ekologicznych. Park Narodowy zajmuje 756 km kwadratowych, a w jego skład wchodzi równikowy las deszczowy, wrzosowiska i łąki alpejskie, pustynia alpejska oraz szczyty górskie. Park zamieszkiwany jest także przez wiele zwierząt: różne gatunki antylop i małp, napotkać możemy też nosorożce, bawoły i lamparty. Jest tam także dużo orłów. Ze względu na liczne polowania miejscowej ludności, zwierzyna zamieszkująca Kilimandżaro nie jest już tak obfita jak wcześniej, nadal jednak można natknąć się na interesujące gatunki. Dużą różnorodnością cieszy się szczególnie świat ptaków. W zależności od strony i wysokości góry, Kilimandżaro porośnięte jest figowcami, paprociami, palmami. Wyróżnia się także strefę wielkich wrzosów. Gdy weźmie się pod uwagę faunę i florę, trekking może obfitować w liczne doznania estetyczne, szczególnie wśród wielbicieli dzikiej przyrody.

Potrzebny sprzęt

Wyprawa na najwyższy szczyt Afryki wymaga niemałego przygotowania. Musimy zabrać ze sobą plecak wraz z nieprzemakalnym ochraniaczem, jak najlepszej jakości, gdyż najczęściej będzie niósł go tragarz, który raczej nie dba o nie swoją własność. W razie uszkodzenia plecaka, na odszkodowanie liczyć nie można, a krótkie sorry niewiele pomoże. Potrzebny okaże się na pewno śpiwór, najlepiej puchowy. Temperatury w schronach powyżej 4000 m n.p.m. spadają bowiem poniżej 0 stopni Celsjusza. Spodnie oraz kurtka – nieprzemakalne, ale oddychające, wykonane z materiałów goretex, HiTech lub podobnych.

Do najważniejszych elementów wyposażenia należą buty. Te także powinny być oddychające i chociaż w teorii nieprzemakalne. Zaleca się, by w całości wykonane były z powłoki skóroodpornej, bez szmacianych wstawek. Cholewka koniecznie musi wykraczać nad kostkę. Buty warto wcześniej rozchodzić. Każdy wspinający się turysta nie powinien zapomnieć o apteczce, w której znajdą się plastry na rany i otarcia stóp, bandaż, woda utleniona i środki przeciwbólowe oraz aspiryna. Konieczne są też okulary z filtrem 100% UV, gdyż powyżej 4000 m n.p.m działanie słońca może doprowadzić nawet do częściowej ślepoty.

Góra dla każdego?

No, prawie. Z pewnością nie trzeba być alpinistą, aby zdobyć szczyt Kilimandżaro, dla amatora może stanowić jednak nie lada wyzwanie. Pnąc się na prawie 6 tysięcy m n.p.m., trudno uniknąć dolegliwości związanych z chorobą wysokościową. Dlatego wyprawę najlepiej dokładnie zaplanować wcześniej – zostawić odpowiednią ilość czasu na aklimatyzację, walkę z bólem głowy i własnymi słabościami. Rocznie na Kili wyrusza około 13 000 osób, z czego jedynie 25 procent może poszczycić się zdobyciem dachu Afryki Uhuru Peak. Trzeba też przygotować się na liczne niedogodności na trasie. Kiepskie warunki higieniczne oraz sanitarne – brak pryszniców, ciepłej wody i porządnych toalet czy pchły na materacach są normą. Gdy doda się do tego potężny wysiłek, często niesmaczne jedzenie oraz trudne warunki pogodowe, trekking na Kilimandżaro nie wydaje się już tak łatwy.

Komu w drogę, temu poradnik!

• Organizacja wyjazdu

  Decydując się na wyprawę na Kilimandżaro, najłatwiej skorzystać z usług jednego z wielu biur podróży, organizujących tego typu wyjazdy. Nie ma większego znaczenia, czy będzie to biuro polskie, czy agencje z siedzibami w Aruszy i Moshi w Tanzanii. Ze względu na fakt, iż Kilimandżaro jest prawdziwą maszynką do robienia pieniędzy, władze pilnują, aby wszystko odbywało się oficjalnie, dlatego też organizacja wyprawy na własną rękę może okazać się bardzo trudna.

• Trasa

  Osoby zdeterminowane, aby zdobyć główny szczyt Uhuru Peak, powinny realistycznie rozplanować trekking – w zależności od trasy najlepiej rozłożyć wspinaczkę na 6 – 7 dni. Wcześniej warto popracować nad kondycją. Dla lepszej aklimatyzacji niektórzy decydują się na wcześniejszy trekking na pobliską górę Mt. Meru, co znacznie zwiększa szanse zdobycia Kilimandżaro.

• Zdrowie

  Przed wjazdem do Kenii czy Tanzanii obowiązkowo należy się zaszczepić. Wymagane jest szczepienie przeciw żółtej febrze, zalecane – przeciw żółtaczce zakaźnej. Warto też rozważyć szczepienia przeciw tężcowi, błonicy i durowi brzusznemu oraz zakupić leki przeciwko malarii. Przydatna może okazać się moskitiera oraz repelenty przeciw komarom. Obowiązkowo używać należy jedynie przegotowanej wody, lepiej unikać warzyw i owoców oraz soków oferowanych w podrzędnych restauracjach i przez ulicznych sprzedawców.

• Wiza i ubezpieczenie

  Aby wjechać do Tanzanii czy Kenii, trzeba posiadać wizę, a paszport musi być ważny co najmniej przez 3 miesiące od planowanego opuszczenia państwa. Wiza tanzańska kosztuje 50$, za wjazd do Kenii należy zapłacić 20$. Na miejscu nie są honorowane zagraniczne polisy zdrowotne ani komunikacyjne. Warto jednak zdecydować się na ich zakup, aby łatwiej było później dochodzić zwrotów wydatków za leczenie czy ewentualną opiekę lekarską w drodze do kraju. Szpitale wymagają pokrycia kosztów leczenia przez pacjenta lub jego rodzinę.