Inna Uganda

Trochę błądziłyśmy, szukając noclegu, ale w końcu nam się udało. Drzwi do pokoju zamykało się na kłódkę, nawet gdy przebywało się wewnątrz, a do dyspozycji miałam tylko zimną wodę. Ale nie było tak źle – po raz pierwszy od dłuższego czasu pokój i moskitiera były tylko dla mnie. Abby pomogła mi wypakować najpotrzebniejsze rzeczy, porozmawiałyśmy chwilę, poszłyśmy na zakupy i kolację z całą rodziną.

To strasznie miłe uczucie, kiedy niczego się nie spodziewając, poznajesz na swej drodze osoby, które nie tylko zabierają cię „gdzieś”, ale również otwierają na chwilę serca, przygarniając cię pod swoje skrzydła. I sprawiają, że już nie czujesz się obco, że jest przez chwilę jak w domu.

Spałam dobrze – długo i twardo. Rankiem zeszłam na skromne śniadanie. Dziwne było, że nawet w hotelu naprawdę podrzędnej kategorii pracowali kelnerzy. Mnie obsługiwał jeden, wyjątkowo irytujący. Przysiadł się do mnie i jak zwykle usłyszałam historię o ciężkim życiu afrykańskiego chłopca. Nie to, że zabrakło mi wrażliwości. Po prostu tam, w Afryce, codziennie spotykałam kilka osób, które prosząc mnie o pomoc, nie rozumiały, że ja nie byłam w stanie jej udzielić. Nie licząc faktu, że wielu z nich najzwyczajniej kłamie, by zyskać łatwy zarobek. Ale Francis – owy kelner – poprosił mnie tylko o jedną przysługę, a mianowicie, chciał, bym założyła mu adres e-mail. Tyle mogę zrobić – pomyślałam. Niestety w mieście nie było prądu, więc poszliśmy razem na kilkugodzinny spacer po okolicy.

Najpierw odwiedziliśmy pałac króla, który przygotowywał się do swoich osiemnastych urodzin. Następnie oglądaliśmy pobliskie wioski, a nawet pub. Pod koniec zawędrowaliśmy do lokalnej szkoły podstawowej. Wszyscy nauczyciele przywitali mnie radośnie, a dzieci podchodziły do mnie, by dotknąć moich europejskich włosów. Trafiłam na lekcję matematyki, ale zupełnie tego nieświadoma, nie omieszkałam powiedzieć dzieciom, jak bardzo nie lubiłam tego przedmiotu w szkole. Patrick – nauczyciel – spojrzał na mnie srogo, a wszystkie dzieci (w liczbie 97) wybuchły śmiechem. Porozmawiałam z dyrektorem o tamtejszym szkolnictwie, metodach nauczania i opłatach.

Szkoła w Fort Portal. Fot. Joanna Oleradzka

Większość dzieci kończy edukację na poziomie podstawowym, gdyż rodzice nie mają pieniędzy na dalszą naukę. Czasem, jeśli los im sprzyja, wracają po kilku latach do szkoły. Francis był w podobnej sytuacji – zabrakło mu pieniędzy w ostatniej klasie gimnazjum. Wystarczyło 50 dolarów, by mógł skończyć edukację. Musiał przerwać naukę i podjąć pracę w hotelu. Postanowiłam mu pomóc, ale o tym później.

Wracając ze spaceru przechodziliśmy obok szpitala. Słysząc płacz dzieci i widząc wszechogarniającą biedę, serce ścisnęło mi się ponownie. Dotarłam do miasta, odpoczęłam chwilę, po czym udałam się do sklepu, gdzie zakupiłam: balony, kredki, bloki, zeszyty, ołówki, kolorowe kalendarze, i wróciłam do szpitala. Czekałam na pielęgniarza ponad trzydzieści minut, a to, co zobaczyłam w międzyczasie, nie mieściło mi się w głowie. Chore, zaniedbane dzieci, cierpiące w naprawdę okropnych warunkach. Gdy pielęgniarz podszedł do mnie, pytając w jakim celu przyszłam, rozpłakałam się jak dziecko. On też był wzruszony. Zaprowadził mnie do sali chorych. Niestety nie mogłam spędzić czasu z dziećmi, gdyż część spała, a część była po prostu wyczerpana. Przywitałam się tylko grzecznie, a Patrick wytłumaczył rodzicom, kim jestem i co tu robię. Wszyscy dorośli podziękowali mi oklaskami, a ja znowu się popłakałam.

W podziękowaniu za miło spędzony czas zaprosiłam Francis’a na kolację, kupiłam ma kilka koszulek w sklepie mamy Abby oraz kartę do telefonu. Oczywiście następnego dnia założyłam mu konto internetowe i pokazałam, jak je obsługiwać. Chłopak z wdzięczności znów postanowił oprowadzić mnie po mieście. Tym razem poszliśmy do kościoła i kolejnej szkoły podstawowej, gdzie poznałam dyrektora oraz księdza. Duchowny opowiedział mi o swoich zamiarach – planował przyjazd do Niemiec i odwiedzenie sąsiednich krajów. Zaproponowałam, by zawitał do Polski (konkretnie do Poznania) i pozwolił mi ugościć go w należyty sposób. Powiedział, że tak się stanie, i że napisze do mnie maila, gdy będzie już znał dokładną datę wylotu.

Francis. Fot. Joanna Oleradzka

Wieczorem wróciłam do znajomego baru, by zjeść kolację z rodziną Abby. W Fort Portal czułam się jak w domu. Od samego początku zostałam mile przyjęta, szybko znalazłam znajomych i poznałam miasto. Żadna uliczka nie była mi obca, miałam już swoje ulubione miejsca i sklepy. Niestety nadszedł czas, by ruszyć dalej. Postanowiłam odwiedzić Crater Lakes. Chciałam zobaczyć tę dziką naturę i przyrodę, o której wiele mówi się w przewodnikach. Spakowałam plecak, nie żegnałam nikogo, gdyż wiedziałam, że za kilka dni wrócę do Fort Portal.

W nocy nie mogłam spać, bo po podłodze żwawo grasowała sobie mysz. Od czasu do czasu próbowała wspiąć się na moją moskitierę. Nie mogłam jej przegonić, ponieważ chowała się sprytnie. Nie mogłam też zwrócić się z problemem do obsługi hotelowej, gdyż wiedziałam, że po prostu zabiją maleństwo. Nasypałam jej więc okruszków na podłogę, mając nadzieję, że zje i sobie pójdzie. Tak też się stało.

Po śniadaniu wyruszyłam do Nkabrura Lake. Czekając trzy godziny, aż lokalne taxi zapełni się, poznałam uroczą parę sześćdziesięciolatków ze Szwajcarii – Esther i Freda. Dwadzieścia lat temu przeprowadzili się do Ugandy wraz z dwójką małych dzieci, by przeżyć przygodę swojego życie i pomóc innym. Po kilku latach ich ugandyjskiego życia na świat przyszło kolejne dziecko. Esther rodziła w domu, bez prądu i bieżącej wody. Za to cała lokalna społeczność uczestniczyła w tym wydarzeniu. Po latach odwiedzają te same wioski, rodziny, przyjaciół, miejsca pracy, podróżując jak na prawdziwych backpackerów przystało. Od razu złapaliśmy świetny kontakt, a ludzie dookoła brali nas za rodzinę. Wiedziałam, że nie będę się z nimi nudzić.

Gdy dotarliśmy nad jezioro, zrozumiałam, dlaczego każdy z kim rozmawiałam, zachwycał się tak bardzo tym miejscem. Nie było tam prądu, bieżącej wody i hałasu. Za to stada małp grasowały po dachach małych domków, w których mieliśmy spać, hasały po drzewach i podgryzały się wzajemnie. Sama natura. Pomyślałam, że wreszcie będę mogła odpocząć. Po trudnej Ugandzie dobrze było nabrać trochę dystansu, pobyć w naprawdę spokojnym miejscu, wrócić do równowagi i zebrać siły na stawianie czoła następnym przygodom.