Trudna Afryka

Po drodze odwiedziłyśmy szkołę podstawową – z kilkoma drewnianymi ławkami, dwoma tablicami i z dachem. Nic więcej. Dzieciaki przywitały mnie ciepło. Odrabialiśmy razem lekcje, śpiewaliśmy, biegaliśmy, robiliśmy zdjęcia, tańczyliśmy… Wspaniałe przeżycie. Dzieci były niesamowicie przyjazne, otwarte, grzeczne i wesołe. Dużą frajdę sprawiło im wzajemne fotografowanie się. Mimo że spędziliśmy wspólnie fajne chwile, przyznam, że byłam wykończona. Szczególnie upał dawał mi się we znaki. [/align]

Dzieci ze szkoły w slumsach. Fot. Joanna Oleradzka

[align="left"]Po wizycie w szkole miałyśmy jechać na targ, ponieważ chciałam kupić kilka nowych ubrań dla Jimmiego – syna sąsiadów, którego poznałam poprzedniego dnia. Niestety Sanyu, wykorzystując fakt, że płacę za nasz transport, postanowiła odwiedzić swojego byłego chłopaka Osmana. I oczywiście od słowa do słowa, jak to bywa w Afryce, mężczyzna zabrał nas samochodem do swojego domu. Temperatura w samochodzie sięgała chyba stu stopni, a ja miałam wrażenie, że rozpływam się w lepką maź.

Dojechaliśmy. Ale trzeba było przejść jeszcze jakiś kilometr. Po drodze mijaliśmy dzieci, krzyczące z całych sił: „Haj mzungu, baj mzungu!”. Zastanawiałam się, po co właściwie idziemy do domu Osmana, przecież miałyśmy jechać na targ! Ale pomyślałam, że zawsze fajnie jest zobaczyć, jak żyją inni. Weszliśmy do malutkiego pomieszczenia, usiedliśmy na łóżku. – Salam alejkum – powiedział Osman. – Alejkum salam – odpowiedziałam. I wyszliśmy. To czysty obłęd! Tyle się „namęczyłam” żeby usiąść na 15 sekund? Nieważne, na szczęście Osman obiecał, że zawiezie nas na targ.

Oczywiście nigdy tam nie dotarłam. Po drodze mieliśmy małą stłuczkę i spędziłam czterdzieści minut w samochodzie, w palącym upale, z trzeszczącym radiem rozkręconym na pełen regulator. Myślałam, że to jakiś koszmar, że to się nigdy nie skończy… Po kilkudziesięciu minutach, Sanyu stwierdziła, że nie będziemy dłużej czekać i złapiemy taksówkę do centrum. Przy czym tutejsze taksówki to nic innego, jak przeładowane busy, w których siedząc, kolana ma się właściwie pod brodą. To z pewnością nie miejsce dla osób cierpiących na klaustrofobię.

Wkrótce dojechałyśmy do centrum. San Joy zaprosiła mnie na obiad, za który ja oczywiście musiałam zapłacić. Następnie, moja towarzyszka koniecznie chciała iść do fryzjera, przy czym zapewniała mnie, że zajmie jej to najwyżej trzydzieści minut. Jej włosy mają długość zapałki, więc byłam pewna, że tym razem nie będę musiała długo czekać. Czekałam ponad dwie godziny. Koleżanka, postanowiła doczepić sobie sztuczne włosy, wyregulować brwi i nałożyć maseczkę na twarz. Po raz kolejny tego dnia myślałam, że oszaleję. Nie chciałam być niewdzięczna, więc czekałam na opiekunkę potulnie.

Afrykańskie fryzjerki postanowiły w zamian „wyczarować” coś na moich europejskich włosach. Efektem były dwa piękne warkocze, których przygotowanie przypominało prawdziwą drogę przez mękę. Otyła fryzjerka szarpała mnie niemiłosiernie, potrząsała moją głową jak kukłą i ściskała jak zdenerwowany pisarz klawiaturę.

U fryzjera. Fot. Joanna Oleradzka

Zaczęłam źle się czuć – miałam problemy z pęcherzem. Wprawdzie zaczęłam już brać antybiotyk, ale brud i zarazki dookoła z pewnością nie pomagały. Powiedziałam Sanyu, że nie chcę już iść na żaden targ. Chciałam złapać boda-boda i jechać prostu do hostelu. Dziewczyna była przerażona – opowiadała, że mototaksówka to niebezpieczny środek transportu po zmroku, że jej mąż pracuje za rogiem, możemy się z nim spotkać i odwiezie mnie do hostelu. Zgodziłam się, biorąc pod uwagę europejskie „za rogiem”. Chciałam iść na piechotę, ale kobieta uparła się, by złapać taxi. No i utknęłyśmy w potężnym korku na sześćdziesiąt minut, nie ruszając się nawet o milimetr. Po raz kolejny myślałam, że to żart. Pęcherz bolał, było mi ciasno i duszno. Czułam, że za chwilę dostanę ataku paniki.

Po godzinie taxi ruszyło się z miejsca i wtedy, z całym impetem trzasnął w nas motor – boda-boda. Nikomu nic się nie stało, ale zatrzymaliśmy i tak, stojący już ruch. Po jakiś osiemdziesięciu minutach dotarłyśmy do zakładu samochodowego męża Sanyu. Ledwo doszłam do toalety (pęcherz naprawdę mi dokuczał), a dowiedziałam się, że moi opiekunowie chcą zabrać mnie na piwo. Zaprotestowałam uprzejmie, ale przypominało to raczej rzucanie grochem o ścianę. Udawali, że nie słyszą albo nie rozumieją. Byłam nieustępliwa, więc odwieźli mnie do hostelu.

Myślałam, że to już koniec fatalnych przygód. Napiłam się piwa z koleżanką z Niemiec, zjadłam pyszną kolację, wzięłam zimny prysznic i po raz pierwszy tego dnia poczułam się zrelaksowana. Położyłam się na łóżku, zabezpieczyłam moskitierę i zasnęłam. Obudziła mnie czyjaś ręką na mojej nodze. Przerażona, próbowałam dostrzec przez moskitierę, kto to był i czego chciał. To Kevin – brytyjski kolega z hostelu. Prosił, bym wpuściła go do łóżka, a robił to w naprawdę irytujący sposób. Skomlał i błagał przez długi czas, po czym wychodził, wypijał piwo i wracał z tą samą kwestią. Sytuacja trwała do białego rana, aż chłopak zmęczony prośbami lub poziomem alkoholu we krwi zasnął w końcu jak dziecko. Szkoda tylko, że ja nie spałam całą noc, a jego chrapanie przeszkadzało mi w drzemce przez cały dzień.

Czasem bywa naprawdę trudno, kiedy podróżuje się samotnie. Szczególnie, kiedy jest się kobietą.