Arizona Dream

Mieszkałam na przedmieściach, od terenów uczęszczanych przez zapalonych piechurów dzielił mnie dystans, który z łatwością można było pokonać w piętnaście minut. Aby tam dotrzeć najpierw musiałam przejść parę spokojnych uliczek, przy których stały długie, jednopiętrowe domki, świetnie wkomponowujące się w krajobraz, a przed nimi całe zastępy palm, nadających egzotycznego akcentu okolicy. Dopiero po ich minięciu wkraczałam na rozległe półpustynne stepy, do których typowej flory należą kaktusy i drzewa pustynne, takie jak np. Palo Verde, będące oficjalnym drzewem Arizony. Kiedy pewnego wieczoru poszłam na spacer ze stryjenką, w pewnym momencie usłyszałam: „Tylko wiesz, musisz uważać na skorpiony!”.

Łatwiej jednak niż skorpiona, można tu napotkać karalucha i to nie tylko we wnętrzach domów, ale również na zewnątrz. Mnie udało się zobaczyć taką całą rodzinkę robiącą trawers w poprzek drogi w centrum miasta. Te małe stworzonka nie były mi wcześniej znane, tutaj nauczyłam się, że nie można ich bagatelizować. Są całkiem sprytne. Kiedy leżą brzuszkiem do góry, nie oznacza to, że są martwe ─ po prostu udają. Niestety Phoenix będzie mi się z nimi kojarzyło jeszcze długo, ale nie tylko z nimi, bardziej z innymi rzeczami ─ np. z kolibrem, którego widziałam tu po raz pierwszy w życiu; z drzewami pomarańczy (hoduje je chyba każdy mieszkaniec posiadający własny ogródek); z oszczędzaniem wody przez mieszkańców – sprowadzana jest aż z Kalifornii; z średnią wieku mieszkańców – na starość przeprowadza się tutaj wiele osób, m.in. ze względu na klimat.

Miasto zwiedzałam razem z żoną mojego stryjka, panią, która mimo swego podeszłego wieku i problemów z jedną ręką, jedną noga i jedyną szyją, nadal miała pozwolenie na prowadzenie auta. Gdy wsiadałam do samochodu, zawsze słyszałam: „Aneta, przeżegnaj się, ruszamy”, po czym ruszałyśmy, troszkę nie bacząc na innych, przecinając linie na jezdni, parkując krzywo na parkingach. To właśnie z nią odwiedziłam jedne z ciekawszych muzeów w mieście – Heard Museum, w którym znajduje się kolekcja ponad 30 tyś. dzieł mieszkańców Południowego Zachodu, w tym kolekcja lalek, indiańskie wyroby ceramiczne, tkaniny oraz biżuteria.

To z nią udałam się do Camelback Mountain Echo Canyon Recreation Area, miejsca, które zostało stworzone, aby chronić pustynną przyrodę przed niszczycielską ręką człowieka, miejsca gdzie wznosi się góra, przypominająca swoim kształtem wielbłąda. Do jednych z ciekawszych miejsc w całej metropolii, gdzie również zawitałyśmy, należy stare miasto w Scottsdale, znane z dużej ilości butików uznanych projektantów, galerii, kawiarni, takie Fifth Avenue Dzikiego Zachodu, miejsce przypominające wyglądem miasteczko wyjęte ze starych kowbojskich filmów. Samo Scottsdale słynie również z zimowej pracowni Franka Lloyda Wrighta.

Przyszedł jednak czas opuścić Phoenix i wyruszyć na spotkanie z Parkiem Narodowym Wielkiego Kanionu. Droga wiodła najpierw przez półpustynny, a następnie bardziej zielony i bardziej wyżynny krajobraz, który zmienił się w wysokie góry, kiedy dojechałyśmy do miasteczka Flagstaff. Tutaj, wzorem przeciętnego Amerykanina, zatrzymałam się na szybki lunch w Macdonaldzie. Flagstaff położone jest na wysokości 2100 m n.p.m. u podnóża gór San Francisco, najwyższego łańcucha górskiego w całym stanie. Ze względu na ukształtowanie terenu i temperatury w zimie pada tu śnieg, co sprawia, że miasteczko przeradza się wtedy w mekkę narciarzy z całej Arizony i nie tylko.

Na wschód od miasteczka znajduje się krater stworzony przez meteoryt, tzw. „malowana pustynia” i skamieniały las, będący częścią Petrified Forest National Park. Ja niestety nie miałam czasu na eksplorację tych miejsc, po krótkiej przerwie zebrałam się i ruszyłam dalej. Im bliżej kanionu, tym krajobraz stawał się bardziej lesisty, wśród drzew dominowały gatunki iglaste. Pobocza drogi usiane były żółtymi i fioletowymi kwiatkami, co nadawało podróży niesamowitego kolorytu.

Grand Canyon National Park został utworzony w 1919 r., a w 1979 r. wpisano go na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Jest jednym z najstarszych parków w Stanach Zjednoczonych. Obejmuje Wielki Kanion Kolorado – przełom słynnej rzeki Kolorado, ale w zasadzie są to dwa kaniony, jeden w drugim. Miejsce to, odwiedzane przez 4,1 mln turystów rocznie, mające renomę jednego z najpiękniejszych na świecie, liczy sobie około 10 milionów lat, ma 394 km długości, w najgłębszym miejscu 2133 m głębokości, szerokość waha się zaś od 800 m do 29 km.

Do parku dostać się można dwoma wejściami: od północnej i południowej części kanionu. Jak większość zwiedzających wybrałam wjazd południową krawędzią kanionu, tzw. South Rim. Samochód zostawiłam na parkingu i ruszyłam przed siebie, mijając po drodze iglastą zieleń małych, karłowatych drzewek i skrywające się pośród nich liczne wiewiórki. Gdy dotarłam do pierwszego punktu widokowego, wprost oniemiałam. Gigantyzm i bezkresność tego miejsca zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Idąc wzdłuż ścieżki widokowej, od punktu do punktu, nie mogłam nadziwić się tej niesamowitej przestrzeni, tej „ogromnej dziurze w ziemi”, o niezwykłych kształtach, począwszy od stromych cypli skalnych, a skończywszy na wysuniętych wieżycach z piaskowca.

To miejsce sprawiło, że poczułam niesamowity spokój wewnętrzny, owładnęła mną też ogromna chęć zostania tu na cały dzień, miałam po prostu ochotę usiąść i wpatrywać się w kanion, aż do zachodu słońca. Po drodze minęłam grupę harleyowców, w ciszy kontemplujących na skalnym urwisku piękno roztaczające się przed nimi. Tego miejsca nie da się, moim zdaniem, wyrazić w słowach, ani nawet uwiecznić w obrazach. Tam trzeba po prostu być, by uzmysłowić sobie, jaki człowiek jest mały i słaby w przeciwieństwie do potężnej i wiecznej przyrody. Opuściłam to miejsce ze smutkiem i postanowieniem powrotu.

Do Phoenix wracałam inną trasą, która zaprowadziła mnie do Sedony, miasta, o którym mówi się, że „Bóg stworzył Wielki Kanion Kolorado, ale sam mieszka w Sedonie”. Nie wiem, czy sam Bóg tam mieszka, wiem za to, że spotkać tutaj można niektórych znanych i sławnych tego świata. Swoje domy mają tu Madonna, Nick Cage, Johny Deep, Bob Dylan, Oprah Winfrey, Nick Nolte i Martha Stewart. O uroku miasteczka, położonego niedaleko Red Rock Country i Kanionu Oak Creek, stanowi piękny krajobraz, który tworzą monumentalne formacje czerwonych skał, tzw. Red Rocks o dziwnych kształtach i nierealnych wręcz kolorach.

Miasteczko swego czasu zostało uznane przez gazetę „USA Today” najpiękniejszym miejscem w Stanach Zjednoczonych. Warto również wspomnieć, że Sedona jest jednym z popularniejszych miejsc kultu New Age. Zapewne ma to coś wspólnego ze znajdującymi się tu „Vortexami”, tzw. miejscami o dużej koncentracji uzdrawiającej energii z wnętrza ziemi. Podobne miejsce, według znawców tematu, znajduje się na Zamku Królewskim w Krakowie. Piękno okolicy przyciągnęło do miasteczka wielu malarzy, rzeźbiarzy, złotników, którzy osiedlili tu się na stałe, stąd jego artystyczna atmosfera.

Wyjeżdżałam z miasteczka po zachodzie słońca, obserwując jak czerwone skały przybierają tajemniczą, nocną barwę. Droga wiodła mnie przez ogrom przestrzeni, już bardziej płaskiej, ciągnącej się po kres nieba, usianej skalnymi wytworami przyrody. W górze firmament nieba rozświetlało tysiące małych gwiezdnych punkcików. Przygoda z północą się skończyła, przygoda z południem dopiero się miała zacząć.

Po krótkim przestoju w Phoenix, gdzie zdążyłam poszaleć w lokalnym kasynie, potańczyć na festiwalu muzyki meksykańskiej, udałam się do miasta Tucson, jednak tym razem autobusem. Gdy podróżuje się autobusem, widzi się inną Amerykę, tą biedniejszą. Stany Zjednoczone większości z nas kojarzą się z bogactwem i blichtrem, owszem, mieszka tu bardzo dużo bogatych ludzi, ale mieszka tu też liczna rzesza biednych, o których się nie mówi, których się nie pokazuje. To jest inna twarz tego kraju, ludzi nie zawsze uśmiechniętych, nie zawsze odpowiadających „I am good” na grzecznościowe pytanie „How are you”. Na dworcu w Phoenix, mimo że miałam jechać znaną mi (m.in. z punktualności) linią autobusową Greyhound, okazało się, że czas odmierza się tu inną miarką. Zarówno przy wyjeździe, jak i powrocie, sytuacja się powtórzyła. Wyjechałam z półgodzinnym opóźnieniem, wróciłam z godzinnym. Może to kwestia bliskości granicy meksykańskiej, nie wiem.

Tucson jest drugim, pod względem wielkości, miastem w Arizonie, leży na południe od Phoenix, blisko pustyni Sonora, gdzie żyją takie zwierzątka jak pająki ptaszniki, skorpiony, grzechotniki, kojoty, jadowite jaszczurki, ponadto miasto otoczone jest pięcioma pasmami górskimi. Stąd już niedaleko do granicy z Meksykiem.

Moje pierwsze kroki skierowałam do centrum informacji turystycznej, bo nie czułam się gruntownie przygotowana do zwiedzania. Wiedziałam jedynie, że chcę odwiedzić Sabino Canyon, znany z pustynnych krajobrazów, widowiskowych wodospadów i dzikiej zwierzyny. Panie w centrum uświadomiły mi, że bez własnego samochodu będzie mi bardzo trudno się tam dostać. Za ich radą najpierw udałam się na zwiedzanie zabytkowej części miasta, gdzie mieszczą się dzielnice Barrio i El Presidente, a następnie małym shuttle bus pojechałam do bardzo ładnego kościoła, założonego przez hiszpańskich misjonarzy w XVI wieku, położonego piętnaście minut drogi za miastem.

Kierowca busa okazał się sympatycznym, starszym panem, który od wielu lat jeździ tą samą trasę. Jak sam wyznał, prowadzenie busa sprawia mu przyjemność i pozwala na codzienne kontakty z lokalnymi ludźmi. Tu nie każdy ma samochód, a przejażdżka takim busem kosztuje jedyne pięćdziesiąt centów. W tym busie spotkałam australijskie małżeństwo, które po przejściu na emeryturę postanowiło skorzystać z czasu wolnego i ruszyć w podróż dookoła świata. Wrócili właśnie z Meksyku. Trochę byli zdziwieni, że choć podróżuję sama, to jednak nie boję się.

Na miejscu okazało się, że kościółek jest częściowo w remoncie. Mimo tego nie mieliśmy problemów, by wejść do środka. Wnętrze kościoła jest przyozdobione licznymi kolorowymi rzeźbami, bajecznie wykończonymi zresztą. W środku zdumiewa przepych i rozbudowany kult św. Franciszka, którego mieniące się barwami podobizny stoją w każdym kącie kościoła. Nie bez przyczyny zresztą: przy kościele znajduje się zakon franciszkanów. Kompleks otaczają półpustynne obszary, usiane przeróżnymi odmianami kaktusów, porośnięte gdzie niegdzie zielonymi krzewami. Tym samym busem, po 2 godzinach zwiedzania i kręcenia się po okolicy, wróciłam do miasta.

Gdy wracałam autobusem z powrotem do Phoenix, było już ciemno. W pewnym momencie, ku mojej uciesze, kierowca włożył kasetę wideo i uruchomił mały telewizorek. Puścił nam amerykański film, z hiszpańskim podkładem… Trochę byłam zaskoczona, ale z drugiej strony przypomniałam sobie statystyki, które mówią, że Latynosi stanowią 30,8% populacji stanu Arizona.

Na Tucson skończyła się moja przygoda z Arizoną, której, mam nadzieję, kiedyś nastąpi ciąg dalszy. Tymczasem musiałam opuścić tę krainę wiecznego słońca i wracać do miejskiego zgiełku Nowego Jorku.