Naturalne piękno Argentyny

Pewnego zimowego wieczoru, gdy za oknem szaruga, a mróz zostawiał bajeczne wzory na oknach z rozrzewnieniem uciekłam w marzenia o gorących letnich dni. I przypomniałam sobie, że w tym samym okresie na drugiej półkuli mieszkańcy własnie wygrzewają się w słońcu. Kręcąc od niechcenia globusem, niczym dziecko, zatrzymywałam go placem na poszczególnych kontynentach i krajach. W końcu mój palec wylądował na Argentynie. „Czemu nie Argentyna?”. Szybkie sprawdzenie cen biletów, wielka radość z trwającej właśnie promocji na bilety lotnicze i mogłam już planować trasę.

Argentyna jest krajem, w którym każdy znajdzie coś dla siebie. Drugi co do wielkości kraj w Ameryce Południowej, graniczący z Chile, Brazylią, Paragwajem, Boliwią, Urugwajem oraz Archipelagiem Falklandów, które są pod administracją Wielkiej Brytanii. Od wschodu Ocean Atlantycki, na zachodzie Andy, od północy lasy deszczowe, a południe usłane lodowcami – taka właśnie jest Argentyna. Ale od początku.

Buenos Aires

 

Argentyna

fot. Paulina Ożarowska

Po niemal 20 godzinach lotu wylądowałam w Buenos Aires. W przewodnikach i na stronach internetowych roiło się od obrazowych informacji dotyczących napadów na biednych, bogu ducha winnych turystów, którzy chcąc wydostać się z oddalonego od centrum miasta lotniska brali taksówki. My, nauczeni doświadczeniem, postanowiliśmy skorzystać z transportu publicznego: taniej, bezpieczniej i jest czas na ochłonięcie po przylocie. Na lotnisku jest bowiem specjalna linia autobusowa, której autokary dowożą podróżnych bezpośrednio do ścisłego centrum miasta. Dojazd trwa ok. 1 godziny (poza szczytem komunikacyjnym) i odbywa się autostradami.

Jadąc o poranku autobusem byłam pod ogromnym wrażeniem ogromu tego miasta: rozległego i różnorodnego, co biorąc pod uwagę liczbę ludności (13 mln tzw. Wielkiego Buenos), jest w pełni uzasadnione. W granicach administracyjnych Buenos Aires znajduje się bowiem 48 (!!!) dzielnic. Nie trudno więc o różnorodność w tak dużej metropolii. Czas więc je zwiedzić.

Ze względu na architekturę Buenos Aires często nazywane jest Paryżem Ameryki Południowej. Budynki różnych wysokości, z wieżyczkami i ornamentami stoją obok bardziej klasycznych konstrukcji. Mogłyby być częścią Paryża, Wiednia lub innego europejskiego miasta.


Miejscem centralnym jest Plaza de Mayo, które było miejscem wielu istotnych wydarzeń historycznych. To właśnie tam odbywały się wszelkie demonstracje.

 

Argentyna

fot. Paulina Ożarowska

Nie można przegapić wizyty w Cementerio de Recoleta. Początki jego historii sięgają 1822 roku. Początkowo przeznaczony jedynie dla katolików dopiero w 1863 roku dzięki Prezydentowi Mitre otwarto cmentarz także dla wyznawców innych religii. Cechą charakterystyczną tego cmentarza są specyficzne grobowce przypominające małe domki z nagrobkami. Przechadzając się pomiędzy nimi ma się wrażenie, jakby spacerowało się uliczkami małego i bardzo spokojnego miasta. Leży tam wiele znanych osób, w tym Eva Peron.

Całkowitym przeciwieństwem tego spokojnego miejsca jest Avenida de 9 Julio (Aleja 9 lipca) - jedna z najszerszych na świecie ulic (7 pasów w jedną stronę). Jej nazwa jest uświetnieniem święta narodowego na cześć uzyskania niepodległości 9 lipca 1816 r. Liczy sobie 1 km, a w jej centralnym miejscu znajduje się charakterystyczny obelisk.

Zakupoholicy odnajdą szczęście na ulicy Florida, gdzie mogą oddać się szaleństwu zakupowemu. Znajdują się tam zarówno małe sklepy, jak i centra handlowe, w tym jedno zrobione w starej kamienicy. A na ulicy kwitnie handel uliczny. Jak zwykle w takich miejscach trzeba uważać na kieszonkowców.

Będąc w Buenos Aires nie można pominąć istotnego miejsca, które niemal wszyscy kojarzą z tym miastem - kolorowej dzielnicy La Boca. Gdy w hotelu zapytałam jak można się tam dostać, doradzono mi pozostawienie wszystkich wartościowych rzeczy w pokoju oraz poruszanie się jedynie wyznaczonymi „szlakami”. Na forach dyskusyjnych roi się od opowieści o napadniętych i obrabowanych turystach, którzy niemal codziennie stają się łatwym łupem dla lokalnych. Tak więc wsiadając do autobusu nr 152 miałam lekkie obawy co mnie tam spotka. Żeby dotrzeć na El Camino (centralną ulicę La Boca), trzeba jechać do samego końca. Nie proponuję wysiadać na wcześniejszych przystankach, żeby zakosztować kolorytu tej dzielnicy, bo po prostu może się to dla was źle skończyć. Samo El Camino, rzeczywiście zachwyca kolorami, jednak obecnie jest to miejsce w 100% przeznaczone do ruchu turystycznego. Na ulicy pary tańczą tango, licząc na napiwki, kelnerzy zapraszają do swoich knajpek, a ty przeciskasz się między innymi podekscytowanymi i odrobinę przestraszonymi turystami. Powrót do centrum proponuję tą samą trasą.



Chcąc się zrelaksować po pobycie w Boce, postanowiłam zaczerpnąć świeżego powietrza poznając Puerto Madero. Jest to nowoczesna dzielnica zlokalizowana nad samym morzem, pełna ekskluzywnych hoteli, drapaczy chmur, licznych restauracji oraz spacerujących pasażami turystów. A za nimi park, w którym „portenos” (mieszkańcy Buenos Aires) uprawiają sport i odpoczywają od miejskiego zgiełku.

Ale Buenos Aires to nie tylko piękne budynki i rozwój gospodarczy. Obok głównego dworca autobusowego znajduje się Villa 31 w dzielnicy Retiro – dzielnicy biedy, przestępczości. W Ameryce Południowej takie dzielnice nazywane są favelami. Mimo, że jest to dzielnica zlokalizowana tuż przy samym centrum miasta, mieszkańcy nie mają w domach bieżącej wody.

Ushuaia



Po kilku dniach w Buenos zapragnęłam odpoczynku od miasta. 3,5 godziny lotu na południe i znalazłam się w zupełnie innym świecie. Ushuaia, najbardziej wysunięte na południe miasto na świecie (obecnie również Chilijskie miasto Puerto Williams ubiega się o to miano), stolica terytorium federalnego Ziemi Ognistej, Antarktydy i Wyspy Południowego Atlantyku Patagonii. Średnia roczna temperatura wynosi tam 5,7°C. Nazwa Ushuaia pochodzi z języka Indian Yamana i oznacza „zatoka u krańca”. Oficjalnie założono je 1884 r. jednak teren ten był zamieszkiwany przez Indian od 12 000 lat. W XIX w. wyspę traktowano jako kolonia karna, która z racji swojego położenia miała uniemożliwić ucieczkę więźniom. Obecnie jest to prężnie działające turystyczne miasteczko, które oferuje: zwiedzanie Parku Narodowego Ziemi Ognistej, rejs po Kanale Beagle oraz możliwość wycieczki w celu obserwowania uchatek patagońskich. Z portu w Ushuaia można również popłynąć specjalnymi statkami na 3 tygodniowy lub miesięczny rejs na Antarktydę. Sama miejscowość jest idealnym miejscem dla turystów lubiących spokój, ciszę i przyrodę.



Chcąc poczuć specyfikę Patagonii warto również odwiedzić El Calafate, które oferuje niesamowite widoki na Patagońskie lodowce. Jest to niewielka miejscowość, położona przy Parku Narodowym Los Glaciares.

Aconcagua

Na zachodzie kraju, w górskich rejonach Argentyńskich And znajduje się najwyższy szczyt Ameryki Południowej – Aconcagua. Licząca sobie 6962 m.n.p.m jest celem wypraw zarówno doświadczonych wspinaczy (należy bowiem do Korony Ziemi) i mniej doświadczonych alpinistów, którzy chcą poczuć dreszcz emocji związany ze zdobyciem najwyższego szczytu Ameryki Południowej, ale również przygotować się do wejścia na Mont Everest. Najbliżej położoną miejscowością jest Mendoza.

Bariloche



Chcąc zakosztować odrobiny odpoczynku postanowiłam odwiedzić San Carlos de Bariloche, miejscowość u podnóża Andów założona przez imigrantów z Austrii i Niemiec, obecni liczy ok. 102 tys. Mieszkańców. Zlokalizowane w rejonie jezior górskich i gór z jest doskonałą alternatywą dla turystów lubiących aktywny wypoczynek. Z racji położenia geograficznego jest to kierunek zarówno narciarzy, miłośników alpinizmu, jak i raftingu. Centrum miasta, z racji drewnianych elewacji, przypomina małe szwajcarskie miasteczko. Atrakcję turystyczną stanowią również bernardyny. Ale architektura rynku i psy “ratownicze” to nie jedyne elementy przypominające o Szwajcarii. Bariloche słynie bowiem z wszelkiego rodzaju czekolad i czekoladek. Centrum miasta niemal tonie w sklepach z tymi smakołykami, a w każdym z nich można zakosztować setki smaków.



Peninsula Valdes

Jeśli nadal jesteś spragniony piękna natury twoim kolejnym celem powinno być Puerto Madryn. Sama miejscowość nie ma nic szczególnego do zaoferowania, jednak nieopodal miasta znajduje się Półwysep Valdes, gdzie w naturalnych warunkach można zobaczyć lwy morskie, foki, krowy morskie oraz orki. Czasem sceny rozgrywające się plaży nie należą do najprzyjemniejszych (np. gdy orki z impetem wpływają na plaże i pożerają foki), ale taka jest natura w całej swojej okazałości.

La Pampa



Udając się w stronę Buenos Aires nie mogłam pominąć La Pampy. Te bezkresne pejzaże krainy położonej w samym centrum Argentyny, są w głównej mierze wykorzystywane na cele rolnicze. To właśnie tam znajdują się największe hodowle słynnej na cały świat „argentyńskiej wołowiny”. Powierzchnia La Pampy wynosi niemal 143,5 tys. km2, a jej stolicą jest Santa Rosa. To właśnie tutaj można zobaczyć życie prawdziwych „gaucho” tj. Argentyńskich kowbojów. Ale poza gaucho, wołowiną, rolnictwem i bezkresnymi krajobrazami, region ten ma również miejsca warto to odwiedzenia przez turystów: Park Luro oraz Park Lihue Calel.

Park Narodowy Iguazu

Po zimnych rejonach Patagonii oraz górskich terenach Bariloche, na koniec wyprawy warto udać się do kompletnie odmiennych klimatycznie rejonów Argentyny. Na północy kraju na granicy z Brazylią leży Park Narodowy Iguazu, wpisany na listę dziedzictwa narodowego UNESCO. Miejsce w którym można zobaczyć lasy deszczowe, otaczające ogromny wodospad składający się z 270 kaskad o łącznej szerokości 2,5 km. Dla tych co pragną dodatkowych atrakcji poza podziwianiem spektakularnych widoków, mają możliwość uczestniczenia w wycieczkach po dżungli i poszukiwania śladów jaguara, ocelota, kapibarów lub pumy.

I tak nasza wyprawa dotarła do końca. Pełna nowych wrażeń, naładowana pięknem otaczającej mnie natury wracam do Polski. Jednak Argentyńskie widoki zostaną w mojej pamięci na zawsze.