Cidade Maravilhosa

Copacabana vs Ipanema

Napawając się każdą minutą, docieram do końca plaży. Mijam posto 6- wieżę ratowniczą nr 6 (wieże są punktami charakterystycznymi na plażach). Dalej znajduje się Twierdza Copacabana- mały fort, za którym znajdują się kolejne dzielnice: Ipanema i Leblon. W zasadzie jest to jedna i ta sama dzielnica, oddzielona po środku kanałem. Początkowo dziwię się opinii miejscowych o wyższości Ipanemy nad Copacabaną. W końcu czym mogą się różnić dwie tak bliskie plaże? Jednak przekonuję się, że coś w tym jest. Ocean jest bardziej oddalony od ulicy, jest spokojniej, fale są dużo większe, co z kolei przyciąga miłośników surfingu, nawet piasek jest inny. Natomiast wieczorem warto usiąść na skałach Arpoadoru, z butelką wina, z widokiem na całą plażę. Rozkoszując się zachodzących za górkami słońcem, połyskującymi światełkami w favelach (tutejsze slumsy), porastających wzgórza Rio de Janeiro i wsłuchując się w dźwięk rozbijanych o skały fal. Z radością często tu wracam.

 

Zachód słońca na Ipanemie

fot. Przemysław Witkowski

Dużo miłości każdego rodzaju

Ipanema nie tylko słynie z idealnych warunków do surfingu.

 

Flaga w kolorach tęczy powiewająca na wietrze

fot. s.t.a.r.k./http://www.flickr.com/photos/estark/36922091/ (CC BY)

Jest także nazywana… "plażą gejów". W pobliżu posto 9 (wieży ratowniczej nr 9) można zauważyć powiewającą na wietrze flagę w kolorach tęczy- znak rozpoznawalny homoseksualistów. Co prawda nie ma w Brazylii możliwości zalegalizowania związków dwóch osób tej samej płci, ale kraj ten jest przyjazny homoseksualistom. Niczym nadzwyczajnym jest widok tańczących ze sobą lub całujących się mężczyzn. Tak samo jak liczni transwestyci, szczególnie nocą…

Lapa, bijące życiem Rio de Janeiro

A gdy zbliża się noc, szykuję się do wyjścia i ruszam do centrum. Arcos da Lapa, znane również jako Akwedukt Cariocas, są jednym z najbardziej rozpoznawalnych punktów w mieście. To tutaj zazwyczaj spotykają się ludzie, którzy kochają nocne życie. Na ulicach w pobliżu wiaduktu można spotkać tłumy grające na bębnach, tańczące, cieszące się. A czym jest głośniej- tym lepiej! W wielu miejscach można kupić caipirinha’e- narodowy koktajl na bazie alkoholu z trzciny cukrowej, zwanej cachaça. Trzeba natomiast uważać na kieszonkowców. Tłumy podpitych ludzi są łatwym łupem dla złodziei. Prócz niekończącej się fiesty na ulicach, znajduje się tu mnóstwo dyskotek i barów z muzyka na żywo. Odbywają się także liczne koncerty, jak na przykład cotygodniowy koncert jazzowy w pobliżu placu Tiradentes, który gromadzi mnóstwo fanów tego gatunku muzyki.

 

Arcos da Lapa

fot. Małgorzata Waliczek

Nie tylko samba

Muzyka i taniec są wszechobecne w bogatej kulturze Brazylii, ciężko opisać ich bogatą różnorodność. Spod Arcos wędruję ze znajomymi do miejsca, gdzie wszyscy tańczą forró. Jest to grupa tańców wywodzących się z regionu Nordeste, zyskujący coraz to większą popularność nie tylko w Brazylii, ale również w innych krajach- także w Polsce! Forró jest obecna przede wszystkim na Festas juninas, czyli zabawach, które odbywają się w czerwcu na cześć wielu popularnych świętych. Pierwsze wrażenie- wygląda niesamowicie, a Brazylijczycy chyba mają te ruchy we krwi. Jeden ze znajomych, który wiele lat tańczył forró w akademii tańca, pokazuje mi podstawowe kroki, a dalej daję się prowadzić. Tańczę całą noc, nie czuję nóg, od tego momentu jest to mój ulubiony taniec.

Bondinho, czyli jedyny tramwaj w mieście

Na wielu pocztówkach obecny jest bondinho, czyli tramwaj z otwartymi po bokach wagonami. Można było nim dostać się z centrum, przejeżdżając po Arcos da Lapa, aż do malowniczej dzielnicy, zwanej Santa Teresa.

 

Bondinho na trwale wpisał się w obraz Rio de Janeiro

fot. Małgorzata Waliczek

Można było, ponieważ obecnie bondinho nie działa. Po wypadku, w którym niestety były ofiary śmiertelne, ten środek transportu przestał funkcjonować. A szkoda, bo była to jedna z kluczowych atrakcji miasta. Warto jednak przespacerować się trasą, którą podążał bondinho. Santa Teresa to dzielnica znajdująca się na szczycie o tej samej nazwie, która słynie z licznych krętych, wąskich uliczek w stylu barokowym. Jest bogata w architektoniczne niespodzianki, bujną roślinność i piękne widoki śródmieścia, szczególnie wieczorami, a ludzie tam mieszkający, prowadzą żywot z dala od zgiełku miasta.

Wszystkie schody prowadzą do…

Santa Teresy. Można się nimi dostać do położonych niżej dzielnic. Te prowadzące do Lapy są godne szczególnej uwagi. Są to tak zwane schody Selarón’a, artysty urodzonego w Chile, który swoje dzieło przedstawił jako: „hołd dla narodu brazylijskiego”. Zaczęło się niewinnie, od naprawy schodów płytkami w kolorach flagi brazylijskiej. Obecnie jest to 250 schodków, pokrytych ponad 2000 elementami płytek zebranych z ponad 60 krajów świata. Gdy po raz pierwszy przybywam na miejsce, dech zapiera mi w piersiach. Uwielbiam te żywe kolory, szczegółowość przedstawionych obrazków. Nie potrzebuję też dużo czasu, żeby znaleźć tam polski akcent, czyli wizerunek Jana Pawła II. Kolejnym razem mam niesamowite szczęście- spotykam osobiście autora tego dzieła!

 

Escadaria Selarón

fot. Małgorzata Waliczek

Barwna Saara

Będąc już w centrum, kieruję się do najbardziej dynamicznej komercyjnej części Rio. Dowiaduję się o niej dosyć późno, bezskutecznie szukam jakichkolwiek informacji w przewodniku turystycznym. A szkoda, bo warto tutaj zajrzeć.

 

Ręcznie wykonana biżuteria

fot. Małgorzata Waliczek

Saara, gdyż o niej mowa, to skupisko uliczek z ponad 600 sklepikami. Można tu znaleźć ubrania, pamiątki, wszystko w zadowalających cenach. Nawet stroje karnawałowe można kupić przez cały rok. To stąd pochodzą produkty oferowane na plażach. Przy zakupie hurtem kupcy dostają dodatkowe zniżki, potem sprzedają je z wielką nadwyżką turystom. Cieszę się, że tu dotarłam, cała paleta barw atakuje mnie z każdej strony. Tak właśnie wyobrażałam sobie ten kraj.

CDN. ?

Brazylia jest także rajem dla osób lubiących sporty, wędrówki i dobre jedzenie, ale to temat na przyszłe tygodnie. Co dalej? Moja przygoda nadal trwa! Staram się w obowiązki wplatać przyjemności. Nie ma możliwości nudzić się w Rio, a każdy dzień zaskakuje mnie czymś zupełnie nowym. Z racji tej, że przebywam tu jako tymczasowy mieszkaniec, mam okazję poznawać życie codzienne od podszewki. Dwie główne atrakcje, czyli pomnik Jezusa Odkupiciela i charakterystyczną górkę zwaną Głową Cukru (braz. Pão de Açucar), zostawiłam sobie na koniec pobytu. Tymczasem szykuję się do podróży w głąb lądu. Bez wątpienia mogę już teraz podpisać się pod słowami Selarón’a „Brasil, eu te amo”.