Ameryki dwie – Ekwador

Baños

 

Swojskie Baños

fot. Joanna Lisowska

Aktywne dni w Baños nie miały końca. Z pełną parą ruszyliśmy na podbój słynnego, aktywnego wulkanu Tungurahua (5016 m n.p.m.). Do bram wejściowych na szlak prowadziły strome uliczki Baños, więc nim do niego dotarliśmy, już zdążyliśmy opaść z sił. Z trasy wiodącej wyżłobionym torem, wśród egzotycznej roślinności, wyłaniało się miasteczko, jakby z lotu ptaka. Stroma trasa nie była na nasze siły – to na pewno. Zresztą dotarcie do szczytu bez odpowiedniej adaptacji do wysokości nie wchodziło w grę. Mimo to kilkugodzinna przeprawa dała nam w kość, więc idealnym uwieńczeniem dnia okazały się naturalne gorące źródła. Baños słynęło z aquas calientes a miasto oferowało wiele sztucznie utworzonych kąpielisk. My trafiliśmy do El Salado. Lekko obskurne warunki, przymusowa bliskość cielesna z tubylcami w mętnych wodach basenów oraz równie szarawa i zimna woda lecąca z koedukacyjnych pryszniców pozwoliły poczuć klimat Ekwadoru.

W drodze powrotnej do hostelu przystanęliśmy przy dziwnym stoisku na degustację słynnego w okolicy jugo de caña – soku z trzciny cukrowej. Podłużne badyle, które na każdym kroku wyciskano w ogromnych maszynach, przypominały bambus. Poza sokiem sprzedawanym w naturalnej postaci bądź z domieszką pomarańczy, robiono z niego również przedziwne słodycze. Niejadalnie wyglądający napój okazał się pysznym rarytasem.

W Ekwadorze podobnie jak Peru można było skosztować cuy (świnki morskiej) przygotowywanej na różne sposoby. A że zasmakowaliśmy w tym daniu już w Peru, w Baños prawie codziennie raczyliśmy się kurczakiem z rusztu.

Spróbujesz świnki morskiej? Fot. Joanna Lisowska

Agencje, od których się tu roiło, oferowały najdziwniejsze opcje spędzenia wolnego czasu. Kolejny dzień przeznaczyliśmy na 60-kilometrowy szlak rowerowy do Puyo. Trasa fundowała niezapomniane pejzaże: zielone wzgórza, wszechobecne wodospady i parę ciekawostek na drodze. Pomysł rowerowego szaleństwa zakładał długi bezwysiłkowy zjazd do Puyo. Na mecie mieliśmy rzucić rowery na dach autobusu wracającego do Baños. Traumatyczny przejazd nieoświetlonym tunelem przy odgłosach zbliżających się aut zwiększał adrenalinę. Na jednym z mostów, nad głębokim urwiskiem, tubylcy proponowali skok na bungee, na który ostatecznie się nie zdecydowaliśmy. Niestety nie mogłam odmówić sobie przeprawy kolejką linową zawieszoną pośrodku ogromnego wąwozu. Surowa, metalowa skrzynka bez żadnych zabezpieczeń, przewoziła chętnych nad przepaścią w kierunku wysokiego wodospadu. Po drugiej stronie wąwozu czekał nas spacer do miradoru na wodne widowisko, a w pobliskiej knajpce młode Ekwadorki sprzedawały kulinarne nowości. Nietypowym był duży zapiekany i nieobrany banan z serem kozim, na kształt hot-doga, oraz świeżo wyciskany sok z mandarynek.

Innym razem postanowiliśmy zdobyć niewielki szlak zwany Bellavista Mirador, jako że zawsze uwielbialiśmy górskie wyprawy. Przy dobrej widoczności można było dojrzeć wulkan Tungurahua. Szczyt zdobyliśmy na dwa sposoby. Pierwszy sposób – o własnych silach, drugi – na quadach. Z wypożyczalni sprzętu wzięliśmy dwa okazy. Agencje oferowały pojazdy jednoosobowe, dwuosobowe oraz motory. Miłośnicy takich wrażeń byliby tu przeszczęśliwi, dokładając fakt, że atrakcja była niesamowicie tania. Pouczeni w obsłudze sprzętu i możliwych kierunkach podróży, ruszyliśmy znowu w kierunku Puyo a potem do punktu widokowego na wulkan. Podjeżdżaliśmy do Bellavista Mirador od innej strony. Na quadach bawiliśmy się jak dzieci, wyprzedzając, przyśpieszając i wariując na nierównościach. Egzotyka otoczenia była wręcz idealna dla tego typu zabawy. Wieczorem na miłośników muzyki i tańca czekała niezliczona ilość pubów i dyskotek.

Otavalo

 

Otavalo

fot. Joanna Lisowska

Pędziliśmy w kierunku Kolumbii a tym samym – północy Ekwadoru. Skuszeni możliwością zakupu wielu pamiątek i prezentów udaliśmy się do Otavalo, słynącego z największego marketu Ameryki Południowej. O ile w tygodniu stoiska zajmowały mniejsze obszary pod chmurką, tak w sobotę targ rozrastał się do niebotycznych rozmiarów, zapychając niemalże każdy wolny skrawek miasteczka. W Otavalo można kupić dosłownie wszystko, na dodatek – powtórzę to kolejny raz – w konkurencyjnych cenach. Mieliśmy porównanie, bo już wcześniej wielokrotnie w innych częściach Ameryki kupowaliśmy tanie towary. Te na targu w Otavalo były jeszcze tańsze i na dodatek można się było targować.

Obkupieni w skórzane obuwie, wygodne „podróżnicze” i słynne wśród backpackerów spodnie, barwny hamak, parę sztuk obrusów na prezenty oraz kilka innych drobiazgów, zadowoleni przyjemnie spędzaliśmy czas w spokojnej mieścinie. Uprzejmość i otwartość tubylców bardzo nas rozczulała. Trzeba było jednak zmierzać do innego kraju. Minęły w końcu dwa tygodnie przeznaczone na Ekwador.

KOMU W DROGĘ, TEMU PORADNIK!

• Codzienny budżet: 70 USD na parę (kwota po rozłożeniu na cały pobyt w kraju i zawierająca dodatkowe atrakcje, jak i dni, podczas których takiej sumy się nie wydawało), chociaż często taniej; Ekwador był jednym z tańszych krajów Ameryki Południowej na naszej drodze.

• Noclegi: standard noclegu – hostel lub hotel, w większości przypadków dwuosobowy pokój o podwyższonym standardzie i; korzystanie z ogólnodostępnych kuchni w hostelach zmniejsza wydatki, choć i tak restauracyjna kuchnia w Ekwadorze nie jest tak droga. Na hostel decydowaliśmy się poprzez wybór z przewodnika, choć częściej na miejscu jedno pozostawało z bagażami w oczekiwaniu na drugą osobę, która poświęcając do godziny czasu poszukiwań, wynajdywała coś konkurencyjnego i o dobrych warunkach mieszkalnych. Moje odczucie – przewodnik wskazywał drogie miejsca do spędzenia nocy. Szczególnie polecam: hostel Santa Cruz w Baños za 16 USD za pokój z wieloma miłymi gratisami.

• Wizy: w tym kraju nie wymaga się ich od Polaków. Mimo wszystko polecam sprawdzenie tego, jak i wielu innych przydatnych informacji, na stronach MSZ.

• Warto spróbować: empanadas – nadziewane mięsem pierożki i smażone na głębokim tłuszczu (te słynne są w całej Ameryce Południowej); cuy, czyli potrawa ze świnki morskiej podawanej w całości (zapach ryby, konsystencja kurczaka); kurczak z rusztu w tzw. polleria, serwowany z frytkami i surówką. Nad morzem królowały owoce morza, głównie pod postacią surowego ceviche (marynowanych w limonce, chilli i piórkach cebuli). Najsłynniejsza ryba to trucha. Jednak na każdym kroku informowano nas, że posilenie się owocami morza bądź rybami w każdym regionie Ekwadoru jest bezpieczne i zawsze gwarantuje najlepszą świeżość. Poza tym króluje gotowana kukurydza i ziemniak, jako dodatek do drugiego dania, zup, często podawany z ryżem. Z nietypowych napojów warto wymienić tomate del arbol – przypominający słodszą wersję pomidora oraz jugo de caña – czyli sok z trzciny. Dodatkowo są wszechobecne soki wyciskane z owoców (mango, papaja, ananas, pomarańcza i inne).

• Komunikacja – autobusy charakteryzują się prawdopodobnie najniższym standardem w całej Ameryce Południowej, co jest adekwatne do cen – są najniższe. Wielokrotnie spotykaliśmy się z ceną 1 USD za 100 km drogi. Miłym zjawiskiem było „wpadanie” do autobusu na trasie sprzedawców produktów spożywczych (tak więc w czasie drogi głód nie miał prawa się pojawić).

• Ludzie bardzo otwarci i pomocni.

• Telekomunikacja pod postacią centrów z telefonami była najdroższą spotkaną w całej Ameryce Łacińskiej.

• Trzeba pamiętać, że Ekwador również jest cywilizowanym krajem i wszystko tam można kupić, więc nie ma sensu wieźć z kraju produktów, które na pewno tam nabędziemy. Warto jednak mieć przy sobie, np. scyzoryk, czy latarkę na głowę i jedną ulubioną lekturę. Przydają się przy dłuższej podróży. Książki można podmieniać w hostelach – zostawiać swoje, brać dostępne z biblioteczki (niestety rzadko w języku polskim).

• Polecam odwiedziny w Baños, w którym za rozsądna cenę można spróbować atrakcji z dużą dawką adrenaliny (skoku na bungee, jazdy na motorach czy quadach, wyprawy wśród wodospadów – wszelkie sporty z tym związane, canopy tour – zjazdu na linach na wysokości oraz kilkudniowa wyprawa do dżungli – kilkakrotnie tańszej niż w Peru). Jeśli ktoś lubi zakupy, koniecznie musi odwiedzić Otavalo – największy market Ameryki Południowej, gdzie można kupić wszelakie pamiątki i drobiazgi widziane w podróży po tym kontynencie. Ekwador stwarza na pewno sporo więcej możliwości. Niestety byłam tam zbyt krótko, by polecić coś więcej.