MS Chrobry – ostatni transatlantyk międzywojennej Polski. Z motocyklami przez Atlantyk do Ameryki Południowej

Co prawda było to tylko kilka kilometrów, ale długo wyczekiwane kilka kilometrów. Mieliśmy już ogromną chęć wyruszyć i poczuć ponownie radość z jazdy motocyklem. Pomimo niepewności i obaw związanych z samym zaokrętowaniem się na nasz statek Grande Amburgo, wszystko poszło sprawnie i gładko.

Podjechaliśmy pod budynek terminalu. Po weryfikacji danych z paszportu dostaliśmy przepustkę z kodem do automatycznej bramki wjazdowej. Za szlabanem czekał już samochód, który pilotował nas pod samą rampę wjazdową statku. Kiedy zbliżaliśmy się do nabrzeża widać było jego wielkość. Długość kadłuba tego kolosa wynosi 214 m, a wysokość około 39 m. Z bliska był naprawdę ogromny. Na jego rampą załadunkową wjeżdżały kolejne pojazdy, kontenery, kombajny i inny sprzęt. Od tego momentu przejął nas pierwszy oficer statku. Przy pomocy dwóch członków załogi zanieśliśmy nasze bagaże do kajuty. Niespełna pół godziny później wjechaliśmy motocyklami po rampach na 8 poziom. Tutaj nasze pojazdy zostały dobrze zabezpieczone pasami w oczekiwaniu na swój nowy etap w życiu – Amerykę Południową.

O samym rejsie można by napisać wiele. Miesiąc spędzony na statku dla jednych będzie stratą czasu, dla nas jednak był nieodłącznym i bardzo istotnym elementem w tej podróży. Od wielu miesięcy czekaliśmy na ten czas. Możliwość uczestniczenia w tak długim rejsie stwarza okazję nowych doświadczeń. Poznaliśmy międzynarodową grupę bardzo ciekawych ludzi, dla których podróże są pasją.

 

Coraz bliżej celu?

fot. Źródło: www.ludziepodrozuja.pl

Mieliśmy możliwość poznania i dowiedzenia się jak funkcjonuje tak ogromny statek. Wizyta w maszynowni tego giganta robi wrażenie. Znaleźliśmy też w czasie rejsu czas na wypoczynek, czytanie książek, naukę języka.

W czasie podróży odczuliśmy na własnej skórze zmianę stref klimatycznych. Po kilku dniach rejsu zimowy europejski krajobraz przeszedł w miły i przyjazny dla ciała klimat zwrotnikowy, a później w upalny równikowy. Wiele radości sprawiała nam obserwacja i wypatrywanie delfinów, latających ryb, a raz nawet wypatrzyliśmy rekina. Niektórym szczęściarzom udało się dostrzec wieloryba.

 

Motocykle czekają bezpiecznie pod pokładem statku na koniec podróży

fot. Źródło: www.ludziepodrozuja.pl

Jeden z postojów mieliśmy w Dakarze w Senegalu. Całodzienne zwiedzanie miasta było przyjemnym urozmaiceniem po wcześniejszych 9 dniach na morzu. Uzyskaliśmy pozwolenie od kapitana i całą grupą pasażerów poszliśmy na lunch do miasta. Gwarne i kolorowe bazary, lokalne bary, mnóstwo zaczepiających nas dzieci i wyraźnie widoczna bieda, pozostawiły niezapomniane wrażenie.

Na statku są włoscy oficerowie, a załogę głównie reprezentują Filipińczycy. Są to przyjaźni i uśmiechnięci ludzie, którzy cieszą się każdą chwilą. Mieliśmy okazję uczestniczyć w filipińskim karaoke, które stanowi dla nich najlepszą rozrywkę.

Na całość obszernej relacji dzień po dniu zapraszamy na naszą stronę: www.ludziepodrozuja.pl.

Przed nami pozostało jeszcze kilka dni rejsu, a potem wysiadamy w Montevideo. W następnej relacji mamy nadzieję opisać nasze motocyklowe wrażenia z Ameryki Południowej. Hasta luego!