Ameryki dwie – Argentyna

Show miejskiego kółka tanecznego. Fot. Joanna Lisowska

Saltę przyszło nam zobaczyć z lotu ptaka, gdy pieszo weszliśmy na jej znany wierzchołek. Na górę prowadziły schody ze stacjami drogi krzyżowej przy każdym wzniesieniu. Wśród wielu straganów, urokliwego sztucznego stawu i budek z regionalnym jedzeniem usytuowanych tuż przy stacji kolejki górskiej, delektowaliśmy się nowościami kulinarnymi – lomito de pollo (kanapką z kotletem z piersi kurczaka), milanesa (wersją z kotletem schabowym) czy chimichurri (smażonymi na głębokim tłuszczu kiełbaskami). W hot-dogu zamiast prażonej cebulki zaserwowano nam dodatek pod postacią cebulowych cienkich chipsów.

W miasteczku aż roiło się od pięknych, różnorodnych kościołów. Nie przypuszczałam, że tego typu budowle tak przykują moją uwagę. W najpiękniejszej świątyni uczestniczyliśmy w mszy, gdyż w Salcie zastała nas Wielkanoc. Na każdym kroku natykaliśmy się na mniejsze czy większe placyki wypielęgnowane artystyczną ręką jakiegoś zdolnego ogrodnika, tętniące życiem wśród kolorowych straganów. Byliśmy też świadkami barwnych występów miejskiego zespołu tanecznego otoczonego całym wianuszkiem sprzedawców oferujących a to watę na patyku, a to kolorową oranżadę w plastikowych woreczkach. Nocą Salta rozbrzmiewała rozmaitą muzyką graną na żywo przy słynnej ulicy Balcere.

KOMU W DROGĘ, TEMU PORADNIK!

• Codzienny budżet: 70 USD na parę (podobnie cenowo do Chile; to równie drogi kraj Ameryki Południowej); standard noclegu – hostel, pokój w miarę możliwości o podwyższonym standardzie i dwuosobowy z ogólnodostępną kuchnią. Buenos Aires – bardzo europejska stolica. W przypadku stolicy Argentyny namiary na tani hostel otrzymaliśmy od poznanych w drodze Polaków. Informacje o pozostałych noclegach czerpaliśmy z przewodnika lub od „naganiaczy”, którzy pracują dla hosteli. Przypominam – Latynosi uwielbiają się targować, więc warto to wykorzystać. Wyjątkowo polecam: w Buenos Aires – hostel La Pola w samym centrum (za 25 zł od osoby w dwuosobowym pokoju!).

• Wizy: Polacy mogą podróżować do Argentyny bez wiz.

• Warto spróbować: Empanadas – nadziewanych mięsem pierożków, smażonych na głębokim tłuszczu, lomo de pollo/carne – steku z kurczaka/mięsa z grilla, milanesa – steku w formie kotleta schabowego, często podawanego w kanapce z różnymi dodatkami (np. gotowanym na twardo jajkiem), chimichurri – kiełbasek, helados – wyśmienitych lodów porównywalnych z włoskimi. Z napojów warto skosztować wina, zwłaszcza z rejonów Mendozy.

• Komunikacja – z naszego doświadczenia gorsza od chilijskiej, choć oferta była zbliżona. Znam jednak osoby, które wymieniały autobusy argentyńskie jako najlepsze w Ameryce Południowej. Warto solidnie zaopatrzyć się w prowiant (długie odcinki, a przystanków niewiele) oraz dodatkowy koc czy śpiwór (klimatyzacja działa na okrągło, nawet gdy wszyscy marzną, a do kokpitu kierowców nie ma się dostępu). Może tak być, ale nie musi. Trzeba się nastroić na żebrzące osoby i widoki bezdomnych, którzy na siłę będą nam wyjmować bagaże z luku i wyciągać ręce po pieniądze. Lepiej coś dać. W Buenos Aires ze stacji autobusowej polecam wziąć taksówkę zwaną remise. To bezpieczna forma transportu, którą należy opłacić wcześniej w widocznym przy stacji kiosku.

• Ludzie są w moim odczuciu mniej otwarci i mniej wylewni od Chilijczyków. Prawie każda spotkany po drodze podróżnik uczulał nas, byśmy podróżując autobusami zachowali wyjątkową czujność w drodze do Buenos i z Buenos. Wielu turystów zostało okradzionych. W Buenos warto mieć również przy sobie dużo monet, bo tylko nimi można płacić za transport miejski, a miasto cierpi na ich deficyt.

• Telekomunikacja bardzo tania, głównie w stolicy. My kupowaliśmy w kioskach karty telefoniczne, co było najtańszym rozwiązaniem. Wszechobecne locutorio mieściło mnóstwo stanowisk telefonicznych i internetowych.

• Ułatwieniem życia backpackera są dostępne na każdym kroku pralnie – lavanderia. Wyjątkowo tanie.

• Jeśli w Polsce lekarz zaleci przyjmowanie leków malarycznych na terenie Argentyny, poważnie bym to rozważyła, a na miejscu zapytała tubylców, czy to koniecznie. Na północy kraju, w rejonach słynnego wodospadu – być może tak. Przyjmowanie antymalaryków w innych rejonach kraju, wzięłabym już mocno pod rozwagę.

• Warto: spróbować swoich sił na kursie tanga, pójść na mecz piłki nożnej w dzielnicy Buenos – La Boca (raczej drogi wyskok), zobaczyć argentyńskie odpowiedniki miast, które my odwiedziliśmy w Chile: Bariloche (miasteczko wśród gór), El Calafate i Park Narodowy Lodowców, San Salvador de Jujuy (widokami zbliżony do mniej cywilizowanej Uyuni po stronie Boliwii – równie surrealistyczny), Mendoza – dla miłośników wina. Innych nie polecam, bo nie byłam i nie słyszałam. Poza słynnym wodospadem Iguazú, który na pewno warto odwiedzić.