Krótka historia Dominiki Republikańskiej

 

Dominikana

fot. gabrielbu/sxc..hu

Dominikana obejmuje dwie trzecie wschodniej karaibskiej wyspy Hispaniola. Stolicą Dominikany jest Santo Domingo, położony na południowym wybrzeżu wyspy. Hiszpański jest językiem urzędowym. Choć angielski jest powszechnie używany w dużych miastach i w rejonach turystycznych, jest znacznie mniej popularny poza tymi obszarami.

Historia Republiki Dominikańskiej rozpoczyna się 5 grudnia 1492 roku, kiedy to Kolumb odkrył Hispaniolę. W tamtych latach już doceniono walory tutejszego klimatu i strategicznego położenia. Pierwszym gubernatorem i jednocześnie fundatorem Santo Domingo był brat Kolumba, Bartolomeo.

Przed przybyciem Hiszpanów wyspę zamieszkiwali Indianie szczepu Taino (nazwa oznacza „dobry”), specjalizujący się w uprawie manioku, jukki, tytoniu. Ich „miasta” w okresie konkwisty mogły osiągać liczebność nawet 3000 mieszkańców. Niestety, Tainowie przestali w zasadzie istnieć jako odrębna grupa etniczna około roku 1570. Ale tak jak dzisiaj, tak i setki lat temu, ludzie głównie skupiali się na dobrach materialnych. Tym, którzy przybyli tu statkami w XV wieku nie chodziło wcale o piękne widoki, czystą wodę czy zadziwiające bogactwo zwierząt w lasach. Wyspa ma jeden, wielki atut – złoto. Wyobraźmy sobie, że wspomniany już wcześniej Krzysztof Kolumb ogłasza odkrycie nieograniczonych zasobów złota na nowo odkrytym lądzie.

Najważniejsza data na Dominikanie to 27 luty 1844 roku – wtedy to powstaje niezależne państwo Republiki Dominikany. Mieszkańcy byli już wolni, ale lata ciągłego ucisku ze strony kolonizatorów spowodowały, że obywatele nie potrafili do końca oswoić się z tą wolnością. Niech nas nie dziwią więc następne dekady wypełnione sporami i kłótniami wewnętrznymi.

W chwili obecnej w Republice Dominikańskiej panuje demokracja konstytucyjna. System parlamentarny jest stworzony na wzór amerykańskiego. Prezydent wybierany jest co cztery lata, a kongres zajmuje się pracami legislacyjnymi. Duży wpływ na tożsamość narodową Dominikańczyków ma hiszpańskie dziedzictwo oraz wcześnie odzyskana niepodległość. Tubylcza ludność była dziesiątkowana i asymilowana tuż po przybyciu Kolumba, który dla Europejczyków jest symbolem odkrywania nowych lądów, a co za tym idzie pewnej swobody i wolności, dla ludów, które były „odkrywane” nie jest już tak sympatycznym „wujkiem podróżnikiem”.