Ameryki dwie – Kostaryka

No to zjeżdżamy!

Kostaryki nie można opuścić bez zaliczenia jej najważniejszej atrakcji, która oferuje sporą dawkę adrenaliny. Mowa o „canopy tour”. Zjazdy na linach zawieszonych na przeróżnych wysokościach, o rozmaitej długości i wśród zadziwiającego buszu, były obowiązkowym wydarzeniem w trakcie naszej podróży. La Fortuna szczyciła się samymi „naj”: najdłuższym zjazdem (około kilometra), najwyżej położonym nad ziemią oraz najszybszym – osiągającym nawet do 70 km/h. Co tu kryć, baliśmy się, ale emocje skutecznie nas nakręcały i już wkrótce wraz z innymi uczestnikami wycieczki jechaliśmy jeepem w kierunku dżungli.

Najdłuższy zjazd zaliczony! Fot. Joanna Lisowska

Razem z liczną amerykańską rodziną zaznajamialiśmy się z technikami zjazdu, przydzielono nam sprzęt (przypominający uprzęż wspinaczkową), a potem zapakowano w większy terenowy autobus zmierzający do wyższych partii terenu. Przy pierwszej platformie obleciał nas strach, ale świadomość, że możemy zrezygnować do czwartej liny, pokrzepiała. Lot w przestworzach, możliwość dotykania niemalże stopami koron drzew i wiatr we włosach, napędzały do kolejnych, coraz wyższych skoków. A im wyżej, tym ciekawiej, bo przyroda wydawała się bardziej bujna i soczysta. Zwłaszcza długi zjazd gwarantował nieziemskie pejzaże. Nad dżunglą panowała piękna pogoda i nieustająca wilgoć. Pozostało tylko delektować się odcieniami zieleni, zapachem ukrytych w niej egzotycznych kwiatów, skrzekiem latających nad głowami papug, odgłosów małp i szumu wodospadu, który majaczył gdzieś w oddali. Wszystko było niesamowicie spektakularne.

Dzień niespodziewanie zakończył się odwiedzinami w dość skomercjalizowanej wiosce rdzennych mieszkańców tych terenów, strojnie odzianych w palmowe ubrania. Poznaliśmy ich barwne rzeźbiarskie wyroby, skosztowaliśmy domowej chichy, a do miasteczka wróciliśmy na koniach. Takiego zakończenia również nie mieliśmy w planach.

Monteverde – w głąb Kostaryki

Otoczenie dżungli potęgowało senność i głód. Nadmiar tlenu uderzał do głowy. Wśród wszechogarniającej wilgoci zmierzaliśmy do Monteverde – w głąb Kostaryki. By się tam dostać, musieliśmy pokonać dość urozmaicony przyrodniczo i transportowo odcinek. Najpierw, zaznajomiony z rodziną właściciela hotelu, taksówkarz zawiózł nas w rejony Jeziora Arenal, gdzie już czekał katamaran. Poza dwiema Amerykankami na wodnym tramwaju byliśmy sami. Ogrom jeziora porównywalny był raczej do morza, z rozrzuconymi gdzieniegdzie samotnymi dżunglowymi wysepkami. Po jego drugiej stronie i po półgodzinnej przeprawie zapakowano nas do busa pędzącego soczyście zielonymi dolinami do regionu Santa Elena.

W Monteverde wyczuwalny był większy chłód i, co nie będzie zaskoczeniem, wilgoć. Brak rezerwacji trochę utrudnił sytuację i wydłużył czas poszukiwań lokum w przyzwoitej cenie. Ja czekałam z plecakami (standardowo) gdzieś przy budce z hot-dogami i niespodziewanie zyskałam sympatyczną znajomość z jej pracownicą. Od tamtej pory już do końca pobytu w wiosce, gdy natykałyśmy się na siebie, rozmawiałyśmy o wszystkim i niczym jak stare znajome.

Krzysiek znalazł przyjazny, cały w drewnie, klimatyczny „El Sueño” z gratisowym śniadaniem. Hostel idealny był dla tych, którzy mieliby życzenie nie wyściubiać nosa poza budynek. Ogromna, ogólnodostępna sala telewizyjna z biurkami i kanapami, w sam raz, żeby zasiąść z książką, gazetą czy własnym dziennikiem podróżnym.

Spacer nad dżunglą

Nas ściągnęły tu przede wszystkim jedne z lepszych, podobno, na Kostaryce „wiszących mostów”. Nazwa jakby oczywista, bo co mogą robić mosty? Ale właśnie tak je nazywano – „hanging bridges”, co w praktyce znaczyło mnóstwo metalowych konstrukcji zawieszonych na różnych poziomach dżungli. Największe wrażenie robiły te umieszczone tuż nad koronami drzew.

"Hanging bridges", jedna ze sztandarowych atrakcji Kostaryki. Fot. Joanna Lisowska

Wykupione w pobliskim punkcie informacyjnym parku bilety dały możliwość samodzielnego spacerowania pośród tajemniczej przyrody, specjalnie przygotowanymi ścieżkami. Na naszej drodze było osiem mostów, każdy z nich dłuższy i wyżej usytuowany od poprzedniego. Te też szczyciły się samymi „naj” w całej Kostaryce. Atrakcja zdecydowanie wyciszająca. Czasem kontemplację zagłuszały dobiegające z oddali okrzyki jakichś większych małp czy rozradowanych uczestników „canopy tour”, które park również oferował. Wróciliśmy jednym z busów, których tu było zatrzęsienie. W drodze powrotnej pojazd zatrzymał się, gdy trasę przecięła nam małpia rodzina. Zarówno kierowca, jak i małpia rodzinka sytuację przyjęli ze stoickim spokojem. A w miasteczku, podczas późnego obiadu w jednej z knajp do okien podlatywały tęczowe kolibry.

Magiczna Montezuma

Plaże Montezumy – w sam raz na surfing. Fot. Joanna Lisowska

Ameryka Południowa przyzwyczaiła nas do ciągnących się w nieskończoność dróg. Przemieszczanie się po dużo mniejszej Ameryce Centralnej porównywalne było do przerwy na kawę. Mimo to perspektywa spędzenia dziewięciu godzin w drodze do wybrzeża położonego od strony Pacyfiku, odbierała energię. Montezuma, do której zmierzaliśmy, mieści się na półwyspie Peninsula de Nicoya, a najszybszym sposobem dotarcia jest promowa przeprawa słynącą z groźnych fal zatoką Golfo de Nicoya.

Do Puntarenas dotarliśmy starym autobusem. Gdy wysiedliśmy z miejsca uderzył nas podmuch gorącego powietrza. W porcie zakupiliśmy bilety promowe i po godzinie siedzieliśmy już na równie rozgrzanym statku. Rejs trwał krótko, a na półwyspie czekał kolejny miejski transport. Po południu wysiedliśmy w magicznej Montezumie. Nie mogłam pojąć, jak Kostarykanom mogą opłacać się usługi transportowe. Za naszą podróż zapłaciliśmy jedynie 15 USD! Nadrabiali cenowo w innych dziedzinach, bo faktycznie podróżowanie było najtańsze.

 

Małpka kapucynka podczas naszego obiadu

fot. Joanna Lisowska

W Montezumie Krzysiek znalazł wymarzony drewniany hotel z widokiem na ocean. Mogliśmy odpocząć na pięknych cichych plażach wśród surfingowców i wszechobecnych „dzieci kwiatów”. Plaże powitały nas tak ogromnymi, straszliwymi falami, że nie dziwił widok tak wielu „ludzki-fok” nurzających się w niespokojnych wodach. Im dalej od wioski, tym więcej namiotów rozbitych na brzegu. Na dziko spały tu rodziny hipisów. Było tak beztrosko! Obserwowaliśmy jeepy prujące po grząskim piasku lub grupy ludzi na koniach. W takim miejscu sama chętnie znów bym pogalopowała. Obiad zjedliśmy w przytulnej knajpce, pod którą z drzew schodziły ciekawskie i głodne małpki kapucynki. Po stole pomykały zabawne jaszczurki, a przy wyjściu z knajpy drogę przecięła nam kolorowa rodzina krabów. Jeszcze tylko ciekawski jaskrawo-niebieski ptak, który z zainteresowaniem przysiadł przy pobliskim sklepie, gdy przechadzaliśmy się po Montezumie, jedząc batony. Nie było wyjścia, musieliśmy się z nim podzielić. Schrupał kawałek słodkości w okamgnieniu. Kostaryka…

Gdy natknęliśmy się na księgarnię używanych książek spotkała nas miła niespodzianka – w tym odległym miasteczku był kiedyś Polak, który (na nasze szczęście) zostawił po sobie rodzimą lekturę. Krzysiek z radością zakupił książkę, a jej autor stał się później jego ulubionym. Na szklanych drzwiach księgarni wisiało ogłoszenie: „Oferuję swój apartament za darmo w zamian za miesięczną opiekę i doglądanie dobytku. Mój wymóg – znajomość hiszpańskiego i choć trochę okolicy”. Jak widać, można było prawie za darmo zrobić sobie wakacje w tak egzotycznym kraju.

W Montezumie spędzaliśmy błogi czas na plaży, chłonąc jego pozytywną atmosferę, racząc się pysznościami w ulubionej knajpce w pobliżu hostelu oraz zaznając, w końcu, nocnego życia wśród Latynosów. Nie mieliśmy zresztą wyjścia, bo dyskoteka, dudniąca do późnych godzin tuż pod naszym nosem, nie pozwalała zasnąć. Takiej rozpusty dawno nie widziałam.

 

Papaja na przekąskę – wycieczka do wodospadu w okolicach Montezumy

fot. Joanna Lisowska

Z Montezumy można także wyruszyć na ciekawą samodzielną wycieczkę do pobliskiego wodospadu. Wybraliśmy się tam. Choć zdążyliśmy już poznać niejedno, to aż takich emocji nie spodziewaliśmy się zaznać. Szlak rozpoczynał się spokojnie i przewidująco. Gdy dotarliśmy do rzeki, wzdłuż której szliśmy, a następnie musieliśmy brodzić w mętnych wodach mniejszego wodospadu u jego ujścia, nie widząc swoich stóp i podłoża, adrenalina wzrosła. Potem pojawiły się strome zbocza, przy których jedynym podparciem były liany zrzucone z drzew, gdzie jednocześnie skryło się przerażające robactwo. W końcu do naszych uszu dotarł szum głośno rozbryzgującej się wody, a potem zobaczyliśmy pokaźnych rozmiarów wodospad. Kąpaliśmy się w baseniku utworzonym naturalnie u jego ujścia. Wydawało nam się, że za chwilę wyląduje helikopter – taki był huk spadającej wody.

Ze smutkiem żegnaliśmy się z wybrzeżem. Poznaliśmy każdy zakamarek Montezumy oraz zaznajomiliśmy się z jej mieszkańcami. Czas na ostatni etap Kostaryki.

Alajuela – w cieniu wulkanu

Alajuela leżąca tuż pod San Jose wydawała się (z opisu przewodnikowego) nieciekawym miejscem, lecz realia pokazały, że była zdecydowanie bardziej interesująca od stolicy kraju. Stąd najłatwiejszy wydawał się wypad do słynnego wulkanu Poas. Skoro Villarica w Chile nie był nam dany, Arenal w La Fortuna ukrył się w oparach mgły, pozostał nam ten dostępny dla każdego i widoczny praktycznie o każdej porze dnia. Autobus, którym jechaliśmy z terminalu w Alajuela, zawiózł nas na parking Parku Narodowego Wulkanu Poas, na wysokość jego krateru. Czy mogliśmy chcieć czegoś więcej? Krater lekko przesłaniały opary śmierdzącej siarki, na szczęście raz po raz wyłaniało się jego lazurowe oblicze. Wyglądał tak spektakularnie i tak malowniczo, że nie mogliśmy się powstrzymać przed robieniem dziesiątków zdjęć.

Och jak przyjemnie i leniwie... – widok na wulkan Poas. Fot. Joanna Lisowska

W Parku znajduje się wiele tajemniczych ścieżek, które prowadzą przez ciemny las. Idąc nimi można być pewnym, że prędzej czy później trafi się na jeden z licznych tutaj kraterów wypełnionych wodą, które tworzą wymarłe jeziora. W takich wodach nie mogły przetrwać żadne stworzenia. Na koniec swoją wiedzę o miejscu można było pogłębić w pobliskim muzeum, gdzie informacje o Poas przedstawiono na wiele wyszukanych sposobów. W muzeum znajdował się też sklepik z pamiątkami, galeria obrazów i mała kawiarenka z przepyszną kostarykańską kawą.

W Alajuela czekaliśmy na lot do Miami. Niepotrzebnie udałam się do ostatniej, choć kusząco taniej, kafejki internetowej. Podczas przeróbki zdjęć zawiesił się komputer, co w rezultacie zwiastowało najgorsze. Straciłam parę tysięcy zdjęć wykonanych od Peru do chwili obecnej. Byłam załamana! Nie było odwrotu. Zdruzgotana leciałam do nowego kraju. W USA otrzymałam informację od bliskich znajomych, że utracone zdjęcia da się odzyskać. Czekałam na powrót do Polski, gdzie cała operacja miała kosztować znacznie mniej.

KOMU W DROGĘ, TEMU PORADNIK!

• Codzienny budżet: ok. 80 USD na parę (w zależności od atrakcji, które sobie zafundujecie i ich ilości); niestety jest to jeden z droższych krajów Ameryki Centralnej, jako że turystami są tutaj głównie turyści ze Stanów. Plusem tej sytuacji jest znajomość języka angielskiego wśród większości tubylców, co ułatwia podróżowanie osobom z gorszą znajomością hiszpańskiego. Osobiście uważam, że jest to blokada emocjonalna, gdyż zawsze można poradzić sobie w konwersacji na migi.

• Noclegi: standard noclegu – głównie hostel, w którym wybieraliśmy dwuosobowy pokój; korzystanie z ogólnodostępnych kuchni w hostelach zmniejsza wydatki. Na hostel decydowaliśmy się poprzez wybór z przewodnika, choć częściej na miejscu jedno pozostawało z bagażami w oczekiwaniu na drugą osobę, która na poszukiwania poświęcała maksymalnie godzinę i przeważnie wynajdywała coś konkurencyjnego i o dobrych warunkach mieszkalnych. Moje odczucie – przewodnik wskazywał drogie miejsca do spędzenia nocy.

• Wizy: w tym kraju nie wymaga się ich od Polaków.

• Jedzenie: Kostaryka słynie z miksu ryżu, fasolki z jajkiem lub serem żółtym dodawanych do głównych posiłków. Na każdym kroku można kupić grillowanego kurczaka. Poza tym nie przypominam sobie jakichś nietypowych dań. Trzeba się przyzwyczaić do dodatkowych opłat w restauracjach (choć też prawdopodobnie nie wszystkich). Małym druczkiem w dole menu wskazane jest, by doliczyć sobie do rachunku: ok. 13% podatku plus ok. 10% „serwisowego”.

• Komunikacja – autobusy o lepszym standardzie.

• Ludzie bardzo otwarci i pomocni.

• Internet dostępny, choć raczej drogi (1-2 USD za godzinę, bywa, że drożej).

• Kostaryka jest cywilizowanym krajem i wszystko można tam zakupić. Nie ma zatem sensu brać ze sobą rzeczy, które tam z pewnością można kupić.

• Polecam przede wszystkim to, z czego ten kraj słynie, czyli: „canopy tour” – jazdę na linach nad dżunglą, „hanging bridges” – mosty nad dżunglą, zobaczenie wulkanu (na Kostaryce jest ich sporo, więc można przebierać lub zobaczyć wszystkie), plaże Morza Karaibskiego bądź Pacyfiku, oraz wszystko to, co oferuje dżungla. Wiele miasteczek proponuje: ogrody motyli, kolibrów, orchidei itp. Warto je odwiedzić, jeśli się lubi tego typu przyrodnicze miejsca i jeśli nie widziało się ich wcześniej.