Ameryki dwie – Panama

Słona woda utrudniała parę czynności. Przede wszystkim higienę oraz zmywanie naczyń. Z tym pierwszym poradziłam sobie, gdy wszyscy jeszcze spali, a na daszku łódki zebrała się deszczówka. W morskiej wodzie mydło się nie pieni. W planie mieliśmy odwiedziny na zaludnionej wysepce. Drewniane chaty okryte strzechą, biegające na bosaka dzieciaki, kobiety sprzedające swoje kolorowe wyszywanki oraz mężczyźni spędzający większość czasu na delektowaniu się piwem w pobliskim sklepiku. Mimo że różniliśmy się wyglądem od tutejszych Indian Kuna, nie zwracano na nas najmniejszej uwagi.

 

Motylem jestem!

fot. Joanna Lisowska

Pod łódkę podpływali co chwilę sprzedawcy oferujący a to świeżo złowione ryby, a to egzotyczne owoce. Fabian zakupił dla nas wyfiletowane tuńczyki na obiad. Trzy spore okazy kosztowały zaledwie 5 dolarów. Spędzaliśmy noc w pobliżu zaludnionej wyspy. O świcie Fabian załatwiał formalności paszportowe, a my samodzielnie pichciliśmy śniadanie, przegryzając dodatkowo zakupione z łódki ananasy Od zaprzyjaźnionych z kapitanem Indian Kuna, zakupiliśmy kolorowe korale, które oplotły nasze kostki. Indianki miały tu w zwyczaju oplatać nimi niemalże całe ręce a nawet nogi.

Przy ostatniej, choć wyglądającej dzikiej, to jednak zamieszkanej przez dwie rodziny wyspie spędziliśmy parę nocy. Za dnia podpływaliśmy do niej wpław bądź pontonem, wieczorami spaliśmy na łódce (Krzysiek na dziobie pod gołym niebem, jako że było gorąco, poza tym co ta wygoda gnieść się we dwoje w łóżku wygodnym, ale może dla średnio wyrośniętego nastolatka). Mimo że u brzegów cumowało kilka ekskluzywnych jachtów, miejsce nie było turystycznie rozsławione. I dobrze, straciłyby swój urok. Przyjemnie było nic nie robić, chodzić boso po kłującym podłożu, ganiać się z domowymi psiakami, czy tarmosić udomowioną świnkę – pieszczocha. Posiłki pod gołym niebem były również czymś niesamowitym. A oprócz tego mnóstwo sesji fotograficznych, którym nie mogliśmy się oprzeć, tak mijały nam leniwie chwile. Gdy do wyspy przybili rybacy z pokaźnych rozmiarów krabami, wiedziałam, że czeka nas wyśmienita uczta.

I wszystko byłoby bezstresowe, gdyby nie końcówka magicznej wyprawy. Na wieczór opuszczaliśmy San Blas, planując powolne zbliżanie się do stałego lądu Panamy. Mijając pobliską – najmniejszą na naszej drodze – wysepkę z czterema palmami, podziwiając błyszczący w wodzie plankton, siedząc na dziobie, ujrzeliśmy wystające z wody linki. Nie zdążyliśmy nawet krzyknąć, jak zaplątaliśmy się w sieci rybackie. Zrobiło się nerwowo, bo mogły uszkodzić nam silnik, uniemożliwiając dalszą podróż, a dodatkowo wiry ściągały nas na wyspy, co mogłoby wywrócić łódkę. Było coraz ciemniej, co utrudniało ręczne rozcinanie pod wodą sieci. Fabian wskoczył do wody, ale po kilku próbach był wykończony i z trudem łapał dech. Mimo dodatkowej pomocy zwinnego Francuza, zmęczenie potęgowało się z minuty na minutę.

Uratowali nas cumujący w oddali turyści, holując w miejsce, w którym cumowaliśmy parę nocy. I jakby tego było mało, podpłynęło dwóch Indian Kuna z pretensjami za zniszczenie sieci, wymuszając odszkodowanie za nie i strasząc sądem przed ichniejszą Radą. Na szczęście bezmyślne argumenty ktoś wybił im z głowy i rano nie pojawili się ponownie. Przecież to oni stworzyli zagrożenie naszego życia! Rano chłopcom udało się oczyścić silnik. I gdy tylko znowu pojawiliśmy się na otwartym morzu, musiałam wrócić na dolny pokład, by przeleżeć aż do kolejnego portu.

 

Biznesowa Panama

fot. Joanna Lisowska

Na ląd zeszliśmy pod wieczór i tam pożegnaliśmy się z kapitanem, który od następnego dnia szykował się na rejs powrotny z inną załogą. Nam marzyły się już stacjonarne warunki, bez nieustającego bujania, chociaż ta dolegliwość szybko nie odeszła. Cała ekipa wylądowała w hostelu prowadzonym przez małżeństwo z Niemiec, a położonym blisko portu. Miło było wykąpać się pod bieżącą, chłodną wodą. O poranku łapaliśmy autobus do Panama City. Po drodze w oczy rzucała się wszechobecna bieda. Tu, podobnie jak w Ekwadorze, panował dolar, a to za sprawą słynnego Kanału Panamskiego.

W Panama City rozstaliśmy się w nadziei na spotkanie wieczorową porą. Znajomi chcieli zamieszkać w sali grupowej gdzieś w imprezowym hostelu, a nam marzyło się trochę prywatności w dwójce. Panamę traktowaliśmy „przejazdowo”, ale stolicy chcieliśmy przyjrzeć się uważniej, skoro już tu zawitaliśmy. Eksplorację rozpoczęliśmy od spaceru nowoczesnym deptakiem wzdłuż linii brzegowej z widokiem na słynne centrum biznesowe. Obrazek, w którym na pierwszym planie stoi las wieżowców często porównywany był do tego z Miami.

 

Kanał Panamski, przejście w Miraflores

fot. Joanna Lisowska

Centrum natomiast nazywano panamską Hawaną. Jej środek usytuowany był wśród starodrzewia, na brukowanej ulicy z pozostałością starych torów tramwajowych. Otaczało nas pamiętające zamierzchłe czasy budownictwo. Z okiennic zwieszona była pościel, zza rogu leciała głośna salsa. Docierając do linii brzegowej gdzieś po innej stronie „starówki”, ku naszym oczom pojawił się zarys Kanału Panamskiego. W oddali mozolnie poruszały się ogromne statki. Ten cud techniki można było na wyciągnięcie ręki zobaczyć w Miraflores. Dostaliśmy się tam taksówką.

Gdy do wielkiego budynku wjeżdżaliśmy równie wielkimi i długimi schodami ruchomymi, nie spodziewaliśmy się tak przemyślanej organizacji miejsca. Obserwatorium składało się z paru pięter mieszcząc: kino wyświetlające raz na godzinę projekcję dotyczącą Kanału, restaurację z widokiem na potężne statki, dwupiętrowe muzeum i najważniejsze – platformę, z której oglądało się przeprawę statków przez mosiężne śluzy. A że Panama opanowana była obecnie porą deszczową, obserwacji tej nieustająco towarzyszył deszcz. Kanał robił ogromne wrażenie. W Miraflores spędziliśmy parę godzin. Wieczorem ruszaliśmy w kilkunastogodzinną podróż nocnym autobusem na Kostarykę.

KOMU W DROGĘ, TEMU PORADNIK!

Codzienny budżet: ok. 70 USD na parę (kwota po rozłożeniu na cały pobyt w kraju i zawierająca dodatkowe atrakcje, jak i dni, podczas których takiej sumy się nie wydawało).

Noclegi: standard noclegu – hostel lub hotel, lecz spędziliśmy tu za mało czasu, by się móc wypowiedzieć w tym temacie. Myślę, że standardy zbliżone do innych krajów Ameryki Południowej. Jak zawsze koszty można było obniżyć przez wybór hosteli z ogólnodostępnymi kuchniami.

Wizy: w tym kraju nie wymaga się ich od Polaków. Mimo wszystko polecam sprawdzenie tego, jak i wielu innych przydatnych informacji, na stronach MSZ. W naszym przypadku kwestie paszportowe załatwił kapitan łódki z Kolumbii.

Komunikacja – duży wybór autobusów; częstym widokiem są barwne, stare, szkolne.

Polecam rejs poprzez wyspy Archipelagu San Blas (z Panamy bądź Kolumbii – to nie ma znaczenia). Jednym słowem – raj za nieduże pieniądze! Stolica – Panama City również warta zobaczenia, a wtedy obowiązkowo także Kanał Panamski.