Czerwony pył, czerwone wino i czerwone latarnie, czyli Nowa Południowa Walia

Pierwsze sadzonki winorośli przywiózł do Australii pod koniec XVIII w. kapitan Artur Philip – dowódca pierwszej ekspedycji osadniczej do Australii i pierwszy gubernator Nowej Południowej Walii. W jednym z pism kierowanych do rządu brytyjskiego pisał podówczas: „W klimacie tak przyjaznym uprawa winorośli powinna uzyskać wielki stopień perfekcji i wina Australii wkrótce będą poszukiwane i niezastąpione na najbardziej wykwintnych stołach Europy”.

 

Zielona Dolina Hunter mimo średnio urodzajnych gleb jest domem dla wielu producentów wina

fot. krossbow/Flickr.com (CC BY)

Anglicy nigdy nie byli uważani za nację amatorów wina, ale w Australii to właśnie oni zaszczepili i rozpowszechnili jego kulturę. Co ciekawe, w opinii ówczesnych władz, wino miało stanowić remedium na plagę pijaństwa, jakiej doświadczały pierwsze australijskie kolonie. Jak wiadomo bowiem, wraz przybywającymi tam pionierami przywożono rzesze skazanych za pospolite przestępstwa zesłańców, pośród których pociąg do mocnych alkoholi był powszechnym zjawiskiem. W ten sposób Nowa Południowa Walia stała się kolebką australijskiej sztuki winiarskiej.

Dziś, choć Australia dostarcza tylko 4% światowej produkcji wina to jest jednocześnie czwartym największym jego eksporterem. Australijscy winiarze zdobyli sobie niekwestionowany szacunek w Starym Świecie i sprawili, że produkowany przez nich królewski trunek jest nie mniej pożądany niż wina włoskie czy francuskie. Dzięki nim kwitnie też turystyka winna, a przyjeżdżając do Australii nie można ominąć tutejszych winnic.

Pociągnąłem łyk wyraźnie porzeczkowego Shiraza i spojrzałem na stojącą obok butelkę. Bimbadgen, New South Wales. Czyżby to moje przeznaczenie?

Czerwone latarnie

King’s Cross, dzielnica czerwonych latarni w Sydney, zdobyła swe niesławne imię po drugiej wojnie światowej, kiedy powracający wyposzczeni żołnierze dosłownie „zalali” miasto, szukając uciech w ramionach kobiet lekkich obyczajów. Popyt stworzył podaż i dziś King’s Cross to tonąca w neonach mieszanka burdeli, nocnych klubów, pubów ze striptizem, porno-teatrów i sklepów z akcesoriami dla dorosłych. Wszystko w majestacie australijskiego prawa szczególnie liberalnego w Nowej Południowej Walii.

Zła sława wciąż ciągnie się za King’s Cross. Wiele opinii na forach wspomina o nim jako o koktajlu prostytutek, drobnych złodziei i dealerów narkotyków i zaleca omijanie go z daleka szczególnie w nocy, kiedy to można zostać napadniętym, okradzionym lub stać się ofiarą narkotyku wsypanego do napoju.

Australijskie prawo dotyczące prostytucji było wielokrotnie dyskutowane i w kraju i w mediach międzynarodowych, często w kontekście fiaska jakie poniosło. Mimo kontrolowanej liberalizacji i licencjonowania działalności domów publicznych tylko 10 proc. tego biznesu funkcjonuje legalnie. Pozostałe 90 proc. ociera się o handel ludźmi, wymuszenia i prostytucję nieletnich, przyczyniając się do tworzenia niechlubnej wizytówki Australii.

Członkowie męskiej wyprawy do kraju kangurów nie szukają jednak łatwych męskich rozrywek, ponad czerwone światła australijskich metropolii przedkładając czerwień zachodów słońca nad dziką równiną Nowej Południowej Walii. Tam właśnie prowadzą drogi naszej awantury.