Po co torba kangurowi?

Tytułowe pytanie męczyło mnie już od jakiegoś czasu, więc zadałem je swojej kobiecie, jako stojącej na szczycie ewolucyjnej drabiny (to też ponoć jest hipoteza, ale polemika z nią wykracza poza ramy niniejszego artykułu) i znającej wszystkie możliwe pytania i wszystkie możliwe odpowiedzi, o czym nie raz się już przekonałem.
– Na zakupy! – padła bezpardonowa odpowiedź – Żyjemy w rzeczywistości konsumpcyjnej, a kangury jako inteligentny i przewidujący gatunek w toku ewolucji zaopatrzyły się przezornie w torby – brzmiała konkluzja.

To miało sens. Sprawdziłem zaraz w Wikipedii kilka faktów: „kangury olbrzymie tworzą małe grupy, w skład których wchodzi dorosły samiec – lider stada, czasem 2-3 młodsze samce i 2-3 samice z młodymi”. Coraz bardziej zaczęli mi się podobać ci „jumprezowi” koledzy. Stało się oczywiste dla mnie, że torba kangurowi jest niepotrzebna, za to kangurzycy i owszem. Ktoś w końcu musi przynosić piwo w torbie przewodnikowi stada! Tutaj wyrażając swoje spostrzeżenie, natrafiłem na pewien sprzeciw mojej partnerki, choć słowo „pewien” byłoby raczej eufemizmem, jako że dalsza polemika okazała się niemożliwa.

 

Przewodnik stada, że świeżo dostarczonym przez samicę napojem

fot. K. Schlemmer

Wyszedłem z domu. Traf chciał, że na progu klatki schodowej spotkałem kumpla, który zwykł mnie raczyć ciekawymi historyjkami.
– Siemasz, stary! Słyszałem, że jedziesz na kangury! – przywitał mnie rozentuzjazmowany – Słyszałem ostatnio niezwykłą historię – nie dawał mi dojść do słowa i kontynuował: „Przez pustynię zasuwa kangur. Zatrzymuje się. Z torby wysuwa się głowa pingwina. Pingwin rozgląda się i puszcza pawia. W tym samym czasie na biegunie mały kangur tupie z zimna i cedzi: – Pieprzona wymiana studentów.”
– Dobre, nie?! – wypalił i niemal bez pauzy spytał: – Czy sądzisz, że oni na serio mają tam na antypodach taką międzygatunkową wymianę dla kangurów?
Odpowiedziałem, że moim zdaniem to mało prawdopodobne i podzieliłem się z nim moją hipotezą o przynoszeniu „browarów” przez kangurzyce.
– Ty, stary! Ale te kangury potrafią się ustawić! Musisz wszystko dokładnie zbadać i mi opowiedzieć, jak tylko wrócisz. Muszę lecieć. Czółko! Pa!

Zostałem sam nieco zdezorientowany. Wskoczyłem więc na zaparkowany pod blokiem skuter i ruszyłem przed siebie. Wiatr we włosach przywrócił mi nadszarpnięte w domu poczucie wolności i pewność siebie. Muszę przyznać, że uwielbiam tę swoją namiastkę kabrioletu! Przeznaczenie chciało, że moja nieświadoma eskapada wiodła w kierunku warszawskiego ZOO. Nie mogło być lepiej, wszak tam są kangury!

 

Kangurzyca na zakupach w centrum handlowym. Na zdjęciu zrobionym ukrytym aparatem widać atrybuty kolonialnego zniewolenia.

fot. .

Stałem już dobry kwadrans przed wybiegiem z kangurami, kiedy podszedł do mnie jeden z pracowników ogrodu.
– Pan zoolog?
– Nie, podróżnik – odpowiedziałem.
– Widzi pan, co oni zrobili z tymi biednymi zwierzętami? – spytał, nie patrząc na mnie, jakby moja poprzednia odpowiedź nie miała zupełnie znaczenia.
– No, niezupełnie… – odparłem zbity z tropu.
– Puścili je z torbami, panie! Normalnie zrobili, panie, w bambuko i puścili z torbami i bez skarpetek - spojrzał na mnie w sposób, wskazujący na to, że powinienem zrozumieć wszystko, co miał na myśli i nie zadawać głupich pytań.

– Kangury faktycznie mają duże stopy, mało które skarpetki by pasowały… – odpowiedziałem, mimo wszystko, głupio.
– Pan nic nie rozumiesz. Te kangury są tu na emigracji. To współczesny cień epoki kolonialnej. Brytole zabrali im ziemię, odebrali ojczyznę! Gdyby nie te torby, co je mają, to by przyjechały tu całkiem na golaska, a tak zabrały ocalały dobytek w torbach i znalazły tu ciche schronienie. Żebyś pan je widział jak one tu dotarły. Nawet swoje dzieci musiały przemycać w bagażu podręcznym w nieludzkich warunkach! Żal było patrzeć… – mój rozmówca rozczulił się nieco.
– Słyszałem, że oni stworzyli tam specjalne programy międzygatunkowej wymiany dla kangurów. Żeby je kulturowo wzbogacać, wymieniają je z pingwinami z bieguna – zaryzykowałem niepewnie.
– Panie! Toż to brytolska propaganda! Nie wierz pan w to. Kangury same prędzej nogę dały, bo lepiej im na biegunie nawet niż pod kolonialnym uciskiem. Okrutnie tam musi być, oj okrutnie, skoro te biedne zwierzęta wybierają tułaczkę po lodowej pustyni – skonkludował.

 

Bojownik Kangurzego Ruchu Oporu, okopany gdzieś pod Adelajdą, wypatruje nieostrożnych Aussies.

fot. .

– Tak się składa, że się właśnie tam wybieram. Do Australii, znaczy się – dodałem bez rezonu.
Pracownik ZOO spojrzał do mnie z niedowierzaniem.
– Panie, pan na serio? Do tych five-o-clocków zakichanych, w paszczę lwa? Życie chcesz pan stracić??!
– Mam już kupiony bilet, więc w zasadzie nie ma odwrotu. Ale powiem panu w zaufaniu, że jadę tam, żeby wspomóc kangurzy ruch oporu walki z tymi, no, Brytolami – wybrnąłem.
– To widzę, że pana nie doceniałem! Pan z wywiadu? - na wpół spytał, na wpół stwierdził – teraz rozumiem, czemu żeś pan pozował na podróżnika. Jesteśmy incognito, co? – spytał retorycznie i puścił oko z uśmiechem.
– Można tak rzec – nie wychodziłem z roli.
– No to z Bogiem!- zawyrokował – Uszanowanie! – zasalutował symbolicznie i oddalił się.

Spojrzałem na kangurzycę stojącą na wybiegu (poznałem ją, a jakże, po wypchanej torbie). Przez chwilę grzebała łapkami w środku i już myślałem, że wyciągnie puszeczkę „Victoria Bitter” i pobiegnie w te pędy do przewodnika stada, ale ku mojemu zdumieniu z torby wypełzł kangurzy malec. Rozprostował nieco kości, ziewnął , po czym włożył łebek powrotem do torby i zaczął najzwyczajniej w świecie ssać cyca.

– To ci dopiero historia! Kolejna zagadka! – pomyślałem i ruszyłem w kierunku domu, mając niemal pewność, że moja wyprawa do Australii przejdzie moje wszelkie oczekiwania.