Ślub na południowym Pacyfiku

W jednym zdaniu udało mu się przemycić dwa pytania. Tak jakby już znał odpowiedź na pierwsze i chciał się jeszcze tylko upewnić, że pobierzemy się w wyspiarskim stylu. Zaręczyny odbyły się z rocznym wyprzedzeniem, dając tym samym naszym gościom szansę na zgromadzenie odpowiedniej puli urlopu i pieniędzy.

 

Plaża gotowa na przyjęcie Państwa Młodych

fot. Anna Adamczyk

Idealny kompromis

Ja jestem z Polski, Vathsan jest z Indii. Poznaliśmy się w Chinach a od ponad dwóch lat mieszkamy w Nowej Zelandii. Istniejące między nami różnice kulturowe są wręcz przeogromne, a z naszych obserwacji wynika, że najlepiej dogadujemy się na gruncie niczyim, w krajach gdzie żadne z nas nie jest u siebie. Dlatego wizja ślubu na Oceanie Spokojnym brzmiała wręcz idealnie.

Wybraliśmy Vanuatu. Mieszkając obecnie w Kiwilandzie założyliśmy sobie, że będziemy stopniowo eksplorować sąsiednie wyspy. Ten region jest jednym z najbardziej oddalonych od Polski miejsc na świecie. Jadąc dalej, jest się już tylko bliżej. Poprzednio byliśmy na Tonga i poczuliśmy klimat Polinezji. W tym roku postawiliśmy na Melanezję. Na państwo leżące ok. 800 km na północny zachód od Fidżi i na północny wschód od Nowej Kaledonii. Na republikę, w skład której wchodzą 83 wyspy, lecz my ze względów organizacyjnych musieliśmy się ograniczyć głównie do Efate, miejsca gdzie znajduje się stolica, Port Vila.

Ślub w resorcie

Odpalamy komputer, wchodzimy w wyszukiwarkę, rzucamy hasła w stylu „organizowanie ślubu na Pacyfiku” i co widzimy? Że to wszystko odbywa się w resorcie! Jeszcze do niedawna wzdrygaliśmy się z Vathsanem na dźwięk tego słowa. Nigdy też nie wydaliśmy złamanego grosza na ten rodzaj luksusowego noclegu. Nie stwierdzam, że nigdy nas w resorcie nie było. Owszem, zdarzało nam się zakradać na tamtejsze hamaki bądź huśtawki... Iść plażą na daleki spacer zakładając, że pod koniec dojdziemy do jakiegoś resortowego baru na piwo... W Indonezji w trakcie Ramadanu jechać specjalnie do resortowej restauracji na obiad... Ale żeby tak wyprawiać tam własny ślub?

Troszeczkę przerażeni doszliśmy do wniosku, że chyba i tak nie mamy zbyt dużego pola do manewru. Żadne z nas przecież nie było z Vanuatu, nasze rodziny nie zamieszkiwały okolicznych wiosek, ani nawet nie mieliśmyna Vanuatu żadnych przyjaciół, którzy mogliby
nam pomóc ślub zorganizować.

 

W trakcie ceremonii ślubnej

fot. Anna Adamczyk

Wróciliśmy więc przed komputery i przystąpiliśmy do bardziej gruntownego researchu. Jak się potem okazało, pomysł na ślub na wyspach nie był aż tak oryginalny, jakby się mogło wydawać. Dla młodych par z Australii bądź Nowej Zelandii było to proste i stosunkowo tanie rozwiązanie, porównywalne wręcz do zaślubin w Las Vegas. Większość hoteli oferowała ceremonię „tylko dla pary młodej”, w skład której wchodził wynajem świadków a także wesele – romantyczna kolacja dla dwojga. Była też oczywiście możliwość wyprawienia imprezy dla sporo większej liczby gości. Młodzi mogli dokładnie wybrać, jakie sobie życzą menu na ten wieczór i w jaki sposób chcieliby, żeby wszystko zostało udekorowane.

Skompletowanie dokumentów też nie jest zbyt uciążliwe. By się pobrać na Vanuatu, wystarczy w 3 tygodnie przed planowaną datą ślubu przesłać mailem skany: paszportu, aktu urodzenia oraz aktu zgonu bądź dokumenty rozwodowe, jeśli wcześniej byłeś w związku małżeńskim. Trzeba też wypełnić jeden druczek, który nie jest zbyt szczegółowy, właściwie w druczku dla świadków pada o dziwo więcej pytań niż w tym dla nowożeńców.

Przejrzeliśmy dokładnie stronkę http://weddings-vanuatu.comhttp://weddings-vanuatu.com i porównaliśmy zawarte na niej informacje z opiniami na portalu Tripadvisor. Powtarzały się wiecznie te same 2-3 nazwy resortów. Owszem, zdjęcia ze ślubów mieli przepiękne. Mieli też sporo doświadczenia w tym temacie. Śluby odbywały się tam wiele razy w tygodniu, czasem nawet parę ceremonii równolegle, jedna na plaży, druga na molo a
trzecia w kaplicy. Inne hotele miały już zdjęcia o wiele mniej porywające. Tak czy siak, niezależnie od ilości hotelowych gwiazdek praktycznie wszędzie podstawowe wedding packages wyglądały podobnie. Cena tych najtańszych wahała się między 1000 a 1500 AUD.

Tara Beach

Vanuatu jest specyficzne. Nie dość, że wszystkie plaże są tam prywatne, to jeszcze właścicielami większości turystycznych biznesów są obcokrajowcy, którzy jedynie zatrudniają lokalną ludność.

Jakimś cudem natrafiliśmy na Tara Beach Resort. Tarę cechowały niskie ceny, przyjazna obsługa i przede wszystkim to, że całkowicie należała do Ni-Vanuatu rodziny. Zarówno właściciel, jak i reszta pracowników pochodziła z leżącej nieopodal 6-tysięcznej wioski Mele, największej i najbogatszej wsi w całym Vanuatu.

 

Weselna obstawa

fot. Anna Adamczyk

Strona internetowa Tary była bardzo skromna. Nie zawierała żadnych zdjęć ze ślubów, jedynie informację, że są one możliwe do zorganizowania. Ten brak fotografii okazał się być jednak zaletą. Skoro ich tam nie było, nie mogliśmy na ich podstawie sobie wizualizować własnej ceremonii, w związku z czym byliśmy narażeni na mniejsze rozczarowanie w dniu samego wydarzenia.

Hotelowy manager, 25-letni Eric, ochoczo odpowiadał nam na wszystkie maile, udzielał informacji i wczytywał się w nasze sugestie. Ściągnęliśmy więc z internetu te zdjęcia, które nam się najbardziej podobały i podesłaliśmy je Ericowi, żeby go odpowiednio na naszą wizję ukierunkować. Następnie postanowiliśmy tylko z grubsza napisać, że lubimy kwiaty, muzykę i że chcielibyśmy, by Panna Młoda zgodnie z lokalną tradycją przypłynęła do pana młodego kanoe z outrrigerem (kajak z pływakiem na wysięgniku). Skoro to Eric był z Vanuatu a nie my, na pewno wiedział od nas o wiele więcej o melanezyjskim ślubie. Daliśmy mu więc wolną rękę w temacie dalszej organizacji.

Wyspiarska sukienka

Pozostawała jeszcze tylko do rozpatrzenia kwestia ślubnego ubioru. Ni-Vanuatu do XIX wieku nosili bardzo niewiele, goli od pasa w górę zakrywali się od pasa w dół jedynie za pomocą trawiastych spódniczek (nie tylko kobiety) bądź liścia zawiązanego wokół penisa. Następnie przyjechali prezbiteriańscy misjonarze i narzucili własny pruderyjny styl. Nalegali na to, by kobiety były bardziej okryte. Wprowadzili jeden rodzaj sukienki zwanej mother hubbard, którą przynajmniej w granicach stolicy, pod presją kościoła zaczęły nosić wszystkie kobiety. A skoro kościół na Vanuatu odgrywał taką ważną rolę to śluby, tak jak w Polsce, zawierano w białej sukni i garniturze.

My jednak kuszeni wizją spódniczek i kokosowego stanika chcieliśmy się przebrać w tradycyjne stroje, które nadal występowały na zewnętrznych wyspach, gdzie nikt się misjonarzami nie przejął. Eric o dziwo nie podzielał naszego entuzjazmu. Uważał, że skoro nam tak bardzo zależy na wyspiarskim wyglądzie, powinnam się przebrać w mother hubbard a Vathsan w pasującą do niej kwiecistą koszulę uszytą z tego samego materiału. Jako że w moim odczuciu zaprojektowana przez prezbiterianów sukienka jest, co tu dużo kryć, podobna do kolorowego worka ziemniaków, uznałam że jednak ubierzemy się na biało.

Chcesz się dowiedzieć więcej o wyspiarskiej sukience? Obejrzyj ten
filmik:

W dniu ślubu

Rano spadł deszcz. Oczywiście byliśmy już na Vanuatu 6 dni i ani razu nie padało. Tego dnia natomiast najpierw się chmurzyło, a potem lało, chyba tylko po to, by wystawić moje nerwy na próbę, bo przecież żadne z nas nie wpadło na to, aby w razie deszczu zaaranżować awaryjne zadaszenie.

 

Akt ślubny niczym dyplom kolonijny

fot. Anna Adamczyk

Do godziny 15-tej już się rozpogodziło, a plaża została całkowicie udekorowana, między innymi liśćmi palmowymi, hibiskusem i frangipani. Nasz celebrant się chyba trochę spóźnił, ale dokładnie ile, tego sama nie wiem bo nie miałam przy sobie zegarka. Natomiast wiem, że przyjechał w tenisówkach, bo to akurat zauważyli wszyscy.

Pan Młody, nasi świadkowie i goście poszli więc na plażę. Ja wsiadłam w kanoe. Fajnie byłoby móc napisać „i przypłynęłam do Pana Młodego”, w rzeczywistości jednak zostałam na tym kajaku do niego zaciągnięta. Morze tego dnia nie było jakieś specjalnie wzburzone, lecz nikt nie chciał ryzykować wywrotki, zwłaszcza gdy na dnie zamiast aksamitnego piaseczku czaiły się nieprzyjazne korale.

Eskorta ubranych w spódnice wojowników odprowadziła mnie do ołtarza. Celebrant przywitał nas wszystkich i zaczął odprawiać ceremonię. W chwili składania przysięgi zdałam sobie sprawę z trudności językowych. Celebrant, owszem, mówił po angielsku, ale z dość mocnym lokalnym akcentem. Najpierw mówił on, potem Vathsan a na koniec przyszła moja kolej. Liczyłam na to, że po drodze usłyszę co mówi mój przyszły mąż i po nim poprawnie powtórzę słowa przysięgi. Vathsan jednak ewidentnie miał te same trudności co ja. Momentami nie powtarzał słów a jedynie dźwięki. W ten oto sposób przysięgliśmy sobie, że będziemy ze sobą „for good and for hell”, które to „hell”, już po ślubie rozszyfrowałam, że było „health”.

Na koniec, w nagrodę niemalże, został nam wręczony akt ślubu. Nad wyraz udekorowany, wypisany odręcznie, przypominał dyplom kolonijny.

Po tym jak ogłoszono nas mężem i żoną, tradycyjni wojownicy przystąpili do grania na instrumentach. Nastąpiły tańce i śpiewy. Wszyscy też wypiliśmy toast z kokosa. Następnie udaliśmy się na wesele – melanezyjską ucztę. Jako że było nas w sumie tylko 10 osób, zmieściliśmy się wszyscy na jednym pickupie.

Drobne niedociągnięcia

Oczywiście nasze załatwianie formalności nie obyło się bez drobnych pomyłek. Jak już wspominałam powyżej, druczek, który wypełnia się przy okazji składania reszty dokumentów zawiera podejrzanie mało pytań.

 

Czas dopełnić formalności

fot. Anna Adamczyk

Nikt się tam w tym druczku nie pyta, jak Panna Młoda chce się nazywać po ślubie. Pełne imię i nazwisko Vathsana brzmi: Srivathsan Srikantan Lakshminarayanan. W tym dwuczłonowym nazwisku znajduje się tyle liter, że przeciętny druczek przy nim wymięka. I tak zwykłe kupno biletów lotniczych bądź wizyta w banku, na pozór nieskomplikowana, potrafi się mocno skomplikować, bo system nie potrafi tych wszystkich liter nazwiska pomieścić. Nazwisko Vathsana na Vanuatu nie przeszkadzało nikomu. Bez problemu zmieściło się w tamtejszych rejestrach urzędu stanu cywilnego i domyślnie zostało mi ono nadane. Dopiero w parę dni przed ślubem coś mnie tknęło i postanowiłam się o tę kwestię dopytać. Wyjaśniłam jak faktycznie chciałabym się nazywać i Eric musiał następnego dnia pędzić na spotkanie z urzędnikiem i tę sprawę prostować.

Nowa Zelandia bez mrugnięcia okiem uznaje akt małżeństwa nawet z Vanuatu. Polska owszem uznaje, ale dopiero za okazaniem pasującego do niego apostille

 

Kokosowy toast

fot. Anna Adamczyk

Ja na szczęście o tym wiedziałam, dlatego od samego początku zaznaczałam, że po ślubie czekają nas jeszcze kolejne formalności. Apostille otrzymałam w przeddzień wyjazdu. Uradowana spojrzałam, czy wszystko się zgadza. Zgadza! Dopiero przy którymś z kolei czytaniu zobaczyłam, że moje imię zostało wpisane tam gdzie nazwisko, a nazwisko tam gdzie imię. Wygląda to tak, jakby Vathsan się ożenił ze Smętkiem. Na pozór błahostka, ale czasem wystarczy, by rozpętać urzędniczą burzę w szklance wody. Póki mieszkamy w Auckland cieszymy się, że nikt naszego ślubu nie kwestionuje. Natomiast polskiego Urzędu Stanu Cywilnego za bardzo się boimy, by już dziś przesyłać nasze dokumenty do najbliższego konsulatu. W najgorszym wypadku przyjdzie nam się żenić jeszcze raz, ale nasz ślub na tyle nam się podobał, że jak zajdzie taka potrzeba, to chętnie go powtórzymy na kolejnej z wielu wysp południowego Pacyfiku.

 

Państwo młodzi z rodziną i gośćmi

fot. Anna Adamczyk

A oto 5 minutowy film z naszego ślubu!