Autostopowicze vs kierowcy

Podczas podróży autostopem poznało się wielu ludzi i wysłuchało tysięcy historii. Każdy cel podróży, każdy kierowca i autostopowicz jest inny. Ba! Zupełnie inny! Od tego podróż autostopem, aby się nie nudzić! Ale przez parę lat udało mi się zaobserwować, że (choć nie lubię „szufladkować”) ludzi można podzielić na kilka typów – tak kierowców, jak i łapaczy okazji.

Może przyjrzycie się, jakie typy udało mi się wyróżnić podczas włóczęgi po szosach, albo odnajdziecie się w którymś z typów autostopowiczów? A może – jeśli nie – po prostu przyjrzycie się amatorskim obserwacjom socjologicznym? Tak z przymrużeniem oka…

Rodzaje kierowców:

1. Dawni autostopowicze

Jeden z moich ulubionych typów. Zatrzymują się w najgorszych i najtragiczniejszych momentach, kiedy już wydaje się, że noc spędzi się na polu kukurydzy lub ulewnym deszczu. Zapraszają do środka samochodu i od razu widać, że wiedzą o co chodzi. „Do Kielc? Super! Nad morze? Ekstra! – powiedz tylko gdzie wygodnie Ci wysiąść.” W mgnieniu oka poznajesz, że szofer „czuje klimat”. Najpierw mówi, że wszystko super, że Twoja ekspedycja jest pierwsza klasa, a potem informuje, że jest starym autostopowiczem. Opowiada, gdzie jeździł, co widział, że też często miał problemy i od razu wiesz, że dojedziesz w atmosferze, która Wam obu pasuje. A co najlepsze ten typ zawsze znajduje się w beznadziejnie trudnych sytuacjach – bo jak widzi autostopowicza w potrzebie, od razu mu się młodość przypomina!

2. Rodzice

Nie Twoi właśni. Nie, nie. Takiego farta to chyba nie ma. Rodzice autostopowiczów. I na wejściu rzucają przyjazne zdanie: „A... bo nasz syn jeździ, to my też bierzemy czasem”. Lubię ich, bo są bezproblemowi i od razu rozmowa zostanie przez nich poprowadzona w neutralną stronę. Lubią młodych, bo przypominają im ich własne dzieci. Mimo że to z ich strony taki rewanż wobec losu za podróże dzieci (może bardziej potomstwa), to są tak bezproblemowi jak typ pierwszy. No i czasem na obiad zaproszą…

3. Uczynni

Typ łączony. Bo są tak przyjaźni jak dawni autostopowicze lub „rodzice”, ale ani nigdy nie jeździli; ani ich dzieci nie jeżdżą; ani nawet nie biorą na stopa. I zastanawiacie się pewnie „to dlaczego biorą?” I powiem szczerze, że ja zawsze też się zastanawiam i jeśli rozmowa toczy się swobodnie, gdy poczuje się dość pewnie, pytam: to dlaczego mnie wziąłeś?. Odpowiedź jest zazwyczaj krzepiąca: „a bo tak jakoś porządnie wyglądasz”. Chociaż czasem po prostu się nie da dobrze wyglądać. Jednak masz większe szanse, gdy Ci dobrze z oczu patrzy (można poczytać w innych artykułach: Kciuk kciukowi nierówny – autostopowe porady; Autostop – zasady).

A wracając do „uczynnych”, to gadka zazwyczaj łatwo „się kręci”, a nadrobieniem kilku kilometrów, żeby łatwiej łapać dalej, nie będzie najmniejszego problemu.

4. Normalni

„Normalni” – to może brzmieć śmiesznie, ale są po prostu ludzie, którzy od czasu do czasu kogoś podrzucą i nie przywiązują do tego większej wagi lub ideologii. Jadą po prostu do pracy, z pracy, do mamy, do taty, na maraton gier komputerowych, na zlot miłośników wiertarek udarowych czy gdziekolwiek indziej i po prostu mają wolne miejsce. Ot – zwykli użytkownicy dróg publicznych.

5. Tirowcy

No… to jest prawdziwa kasta na polskich drogach. Dla mnie to zawsze oddzielny stan społeczny. Mają własne zasady, własne słownictwo, własne poglądy, własne zasady darzenia sympatią podróżnych. Każdy kto jechał stopem z tirowcem ten wie – najważniejsza jest rozmowa! Absolutnie każdy poradnik czy artykuł o autostopie wymienia bardziej lub mniej świadomie ten rodzaj kierowcy i to że, TRZEBA GADAĆ! Ale – co najlepsze – czasem w ogóle nie trzeba się odzywać! Wystarczą 2-3 zdania, aby nawiązać rozmowę i potem….. człowiek, który przez kilka dni rozmawia tylko przez CB, opowiada Ci historię swego życia, historię Twego życia, historię kolegi, historię brata, historię żony i synów bliźniaków. I trzeba przyznać – zazwyczaj dobrze się tego słucha.

Jednak trzeba mieć czujność – nigdy nie można pozwolić, aby temat zszedł na sprawy mocno prywatne, bo niestety część kierowców to prawdziwi przygodni Casanovy, a te historie (przynajmniej dla mnie) nie zawsze są miodem na uszy. Gwoli sprawiedliwości – oczywiście mowa o niektórych, a o wszystkich można powiedzieć, że to zazwyczaj fajne chłopaki, którzy doradzą, pomogą, pożyczą mapę, a nawet zaoferują podróż np. do Bułgarii.

6. Niemowy

Tacy też bywają. Zatrzymują się, wszystko OK, ale przywołując słowa pewnej piosenki, jest z nimi jak z węgierskimi dziewczynami: „bardzo miłe są Węgierki, ale nie pogadasz”. I tak jest. Przykładowy dialog:
– Dokąd pan jedzie?
– Do Lublina.
– Praca?
– Yhy.
– Długo w trasie?
– Yhy.
– Ładna pogoda.
– Yhy.
– Lubisz placki?
– Yhy
Ale ja to rozumiem w pełni – nie każdy chce gadać ze znalezionym na poboczu wariatem z plecakiem, którego nie stać na PKS.

7. Wariaci

Oj… najgorszy typ. Chociaż może powinienem napisać „najbardziej nieprzewidywalny”. Bo wariaci są różni. Chcą Cię zabić szybką jazdą, chcą kogoś zabić szybką jazdą, chcą Cię zabić wzrokiem, mają karabin na tylnym siedzeniu, mają w samochodzie trzy psy i cztery koty, pytają się, czy się ich nie boisz, postanawiają pobić rekord prędkości starym polonezem lub mówią, że najlepiej jechać przez Warszawę o 16 bo najmniejszy ruch. Nigdy nie spotkałem dwóch wariatów o takim samym „usposobieniu”, ale moim faworytem było trzech miłośników sportowej odzieży, którzy twierdzili, że ich kolega z którym jadę z tyłu (nie na tylnej kanapie, bo połączyli bagażnik swojego vana z tylnymi siedzeniami), otóż on… wyszedł właśnie z psychiatryka i wiozą go na imprezę powitalną. A ów kolega… No cóż, to chyba była prawda.

 

Zwariowany kierowca...

fot. flickr.com