Jak wyruszyć w podróż – teoria i praktyka

 

Archeolodzy w podróży

fot. www.archeolodzywpodrozy.blogspot.com

Jak to jednak powszechnie wiadomo, w teorii nie ma różnicy między teorią i praktyką. Ale w praktyce…

W praktyce jest tak, że widzisz górskie szczyty, z których na pewno rozciąga się zachwycająca panorama, i pragniesz na nie wejść. Oczywiście, zdajesz sobie sprawę, że będzie pod górkę, ale dopiero na trasie zauważasz… że… naprawdę… jest… ciężko… O rety, jaka ta góra… ufff… wielka…

Trudność numer 1: transport. Czym jechać? Jak jechać? Jak to zaplanować, jeśli nie wszystko da się znaleźć w Internecie?

Trudność numer 2: wiza. Nie da się bez niej wjechać do Rosji. Turystyczna jest ważna tylko przez miesiąc, a my chcieliśmy się tam powłóczyć trochę dłużej…

Trudność numer 3: pieniądze. Wyprawa kosztuje, a nikt z nas nie ma na koncie grubych milionów. Nie stać nas na drogie hotele i obiady z czterech dań.

Trudność numer 4: praca i uczelnia, które trzeba rzucić na prawie pół roku.

Paradoksalnie punkt czwarty okazał się najłatwiejszy. Kiedy człowiek już przełamał się mentalnie, aby zanieść to podanie o dziekankę do sekretariatu i żeby porozmawiać z szefem, okazało się, że… to nie takie trudne. Pracodawcy są wyrozumiali, wykładowcy też dali się przekonać, tym bardziej że podczas wyjazdu chcemy poszerzać swoje archeologiczne i artystyczne horyzonty. Możemy jechać i mamy do czego wracać. Elegancko.

Gorzej było z wizą. Wjechać do Rosji na 3 miesiące i jeszcze za to nie zapłacić – to nie takie proste. Jednak, jak wiadomo, student potrafi, więc pomyśleliśmy: weźmiemy udział w konferencjach na trzech rosyjskich uczelniach, będziemy dokumentować zabytki i pisać reportaż o Polonii, z którą również chcieliśmy się spotkać – dlaczego mamy jechać na wizie turystycznej? Jedźmy jako projekt naukowo-kulturowy!

I tak rozpoczęła się I Wojna Wizowa.

Starym dobrym systemem „Poznaj swojego wroga” wertowaliśmy regulaminy przyznawania wiz na stronie ambasady rosyjskiej. Okazało się, że aby wjechać do Rosji jako projekt kulturowy, trzeba zdobyć zaproszenie od organizacji działającej na terenie Federacji. Tym sposobem nawiązaliśmy kontakt z organizacją Polonia Dona z Rostowa nad Donem. Na spotkaniu z Polonią bardzo nam zależało, dlatego też liczyliśmy na współpracę z naszymi rodakami za granicą. I nie pomyliliśmy się. Zaproszenie dostaliśmy bardzo szybko. Co ciekawe, podczas wypełniania wniosku, cele naszej podróży podpadały pod wizę humanitarną. Nie pytajcie jakim cudem. Nie wiem. Ale elektroniczny system wizowy upierał się przy tej opcji, a ciężko było dyskutować z maszyną.

Ruszyliśmy więc w bój do konsulatu uzbrojeni w arsenał papierów, lecz… wróg zamknął przed nami swe wrota (czytaj: pojawiliśmy się kilka minut po zamknięciu).

Niezrażeni tym, kilka dni później przypuściliśmy kolejny szturm, podczas którego wdarliśmy się co prawda za mury, ale pani w okienku (bardzo miła zresztą i chwała jej za to) wytłumaczyła nam, że na naszym zaproszeniu nie ma NIP-u organizacji przyjmującej i… płci każdego z uczestników (widocznie imiona typu „Bronisław” czy „Karolina” brzmią bardzo egzotycznie).

Ponownie zwróciliśmy się do naszych rostowskich znajomych z prośbą o uzupełnienie danych. Z nowym zaproszeniem ponownie ruszyliśmy do konsulatu i tym razem przyjęto od nas dokumenty. Alleluja i do przodu, nic nas nie zatrzyma! Nic?

Biurokratyczna twierdza okazała się silniejsza niż myśleliśmy, gdyż następnego dnia zadzwonił do mnie konsul i zapytał, czy nie moglibyśmy przyjść do konsulatu „celem wyjaśnienia kilku rzeczy”. Jeszcze nie wjechaliśmy do Rosji, a już rozkręciliśmy aferę międzynarodową? Student potrafi.

Rozmowa z panem konsulem wyjaśniła nam, że skoro planujemy jechać nad Bajkał, musimy mieć zaproszenie także z jakiejkolwiek organizacji irkuckiej – bo nie może być tak, aby organizacja biorąca za nas odpowiedzialność była tak daleko od miejsca naszego pobytu. Tym sposobem – znów przy pomocy Polonii Dona – nawiązaliśmy kontakty z Polonią irkucką – organizacją „Ogniwo”.
W tym miejscu chciałabym bardzo podziękować naszym rodakom za granicą, gdyż bez ich nieocenionego wsparcia i dziesiątek wymienionych e-maili nie wygralibyśmy nawet jednej bitwy w tej wojnie z biurokracją.

Rzecz jasna, wroga propaganda czuwa i podczas ostatecznego składania dokumentów powstały 3 wersje naszej przyszłości (zależnie od pani z okienka):

a) Wszystko jest w porządku, wiza będzie w poniedziałek.
b) A po co w ogóle to zaproszenie z Irkucka? Sam Rostów by wystarczył.
c) A gdzie zaproszenie z Moskwy i Petersburga?! Nie przyniósł?! Jak nie przyniesie, to tam pojedzie na własne ryzyko!

Ostatecznie jednak po wielu perypetiach wszyscy odebraliśmy upragnione paszporty z pieczątkami „kulturnyje sviazi”, uprawniające nas do 3-miesięcznego pobytu na terenie Federacji Rosyjskiej.

Uzyskaliśmy poparcie kilku fundacji i patronów medialnych (wśród nich oczywiście także Etraveler.pl). Teraz pozostał „tylko” problem finansów. Wzbijaliśmy się na wyżyny kreatywności, wysłaliśmy dziesiątki ofert reklamowych, lecz bardzo trudno jest znaleźć sponsora na wyprawę, która rusza właściwie lada dzień. Bardzo jednak jesteśmy wdzięczni wszystkim, którzy w jakimś stopniu czynią naszą podróż lżejszą: firmie Prospekcja, sklepowi Podróżnik, który udzielił nam rabatu na niezbędne wyposażenie, firmie Nikwax, dzięki której nasze buty, kurtki i namioty będą szczelne, firmie Samsung za wypożyczenie aparatów fotograficznych oraz wydawnictwu Bezdroża za udostępnienie kilku przewodników.

Lista podziękowań będzie prawdopodobnie jeszcze dłuższa po naszym powrocie. Jako że nasze środki są dość ograniczone, podróżować będziemy głównie autostopem, a spać będziemy pod namiotem lub u couchsurferów – a to zacni ludzie są, gotowi przygarnąć bandę archeologów i jednego grafika jadących z drugiego końca świata.

Wyjeżdżamy 1 maja. Czy jesteśmy gotowi? Jasne że nie! Wciąż biegamy i załatwiamy miliony spraw przed wyjazdem, kupujemy niezbędne rzeczy, nie dosypiamy, wertujemy przewodniki, uruchamiamy kontakty, żegnamy się z przyjaciółmi i znajomymi, piszemy referaty na konferencje, szczepimy się i szukamy sprawdzonego sposobu na komary, kleszcze i niedźwiedzie.

1 maja startujemy do Olchowca, gdzie nastąpi zgrupowanie naszej ekipy. Wreszcie w tym całym szaleństwie będzie czas, żeby spokojnie usiąść w starej chacie, przy świecy (bo prądu niet) nad mapą i zaplanować chociaż z grubsza najbliższą przyszłość na Ukrainie. A co będzie dalej? Któż to wie?

O naszych przygodach będziemy pisać na blogu tak często jak tylko spotkamy Internet na swej drodze. Zapraszamy na archeolodzywpodrozy.blogspot.com

O wyprawie piszemy także tutaj: Jak zostać władcą świata – teoria i praktyka. Archeologiczna wyprawa szlakiem koczowników i wielkich imperiów