O autostopie w Gruzji opowiastek kilka

Kolejnym punktem naszej wyprawy była górska Mestia. Po mało pasjonującej drodze do Zugdidi musieliśmy mocno kombinować, aby znaleźć jakikolwiek środek transportu w góry. Mieszkańcy Zugdidi nie są chyba przyzwyczajeni do turystów, bo odnosiliśmy dziwne wrażenie, że to my jesteśmy główną atrakcją miasta. Po małym rekonesansie okazało się, że darmowy autostop do górskiego kurortu to mrzonka i niestety trzeba zapewnić sobie „płatny autostop” za 15 lari (czyli 30 zł) za osobę. Nie było wyjścia. Ale w cenę były wliczone wrażenia z jazdy. Niebywale kręta droga wiodła wąwozami i skalnymi zboczami. Niemal każdy zakręt był pokonywany z piskiem opon i sporym przechyłem samochodu. Osuwiska skalne były mijane slalomem na zmianę z wszędobylskimi krowami (nie mam pojęcia, skąd się biorą stada krów na górskiej, skalistej szosie), a każdy ostry zakręt, zza którego nie było widać dalszej części szosy był pokonywany „pewnie”, czyli „pewnie nic nie jedzie z naprzeciwka”. Ale taki to jest gruziński styl jazdy. W podobnym stylu przemierzaliśmy potem drogę z Borjomi do Vardzi. Pozostawało tylko zacisnąć dłonie na kolanach i nie patrzeć na drogę, tylko podziwiać widoki. A widoki, szczególnie w górach są w Gruzji po prostu oszałamiające!

 

Okolice Mestii i widoki jak z bajki.

fot. Zofia Bedyńska

Gruzińska legenda mówi, że Bóg rozdzielając ziemię wśród narodów świata, pominął Gruzinów, którzy byli zajęci biesiadowaniem, gdy ci uprosili Boga, aby dał im kawałek ziemi, Bóg powiedział: „rozdałem już całą ziemię, więc wam przypadnie to, co zostawiłem dla siebie”.

I jadąc w stronę Mestii lub Kachetii mamy wrażenie, że to wcale nie jest legenda…

 

... i u stóp lodowca.

fot. Zofia Bedyńska

Mestia położona jest na skraju Kaukazu i jest świetną bazą wypadową do wypraw w góry oraz na lodowiec. Sami miasteczko kusi również charakterystycznymi dla regionu Swaneti zabudowaniami. Szczególnie charakterystyczne są obronne wieże, pochodzące sprzed kilkuset lat, wykorzystywane również jako mieszkania.

Nie sposób nie porównać Mestii do innej znanej górskiej miejscowości – Kazbegi (właściwa nazwa to Stepancminda, jednak zwyczajowo używa się dawnej nazwy Kazbegi). Do tej drugiej prowadzi z Tbilisi Droga Wojenna i można do niej bez większych przeszkód pojechać autostopem, lecz przy porównaniu to Mestia ma charakter bardziej sprzyjający poszukiwaczom nieodkrytych regionów.

Przyszło nam po dwóch dniach opuścić góry płatnym autostopem i ze względu na zmierzch wybrać się do Tbilisi pociągiem.

 

Niezwykły wąwóz i wodospad w centrum Tbilisi.

fot. Zofia Bedyńska

Tbilisi jest świetnym miejscem, żeby wyjechać na północ do Kazbegi autostopem. Sama stolica kraju również jest interesującym miastem z niespotykanym w Europie starym miastem, wodospadem w środku miasta oraz kolejką linową nad centrum, skąd można podziwiać panoramę całego miasta.

Kolejnym miejscem naszej wędrówki było Borjomi. Zapewne część Polaków kojarzy tę nazwę z wodą mineralną, która właśnie tutaj wypływa spod ziemi. Borjomi to uzdrowisko, którego sława jest równie wielka co urok parku zdrojowego położonego w sercu miasta. Do tego możemy się napić słynnej wody Borjomi prosto „z gwinta”, czyli z kraniku, przez który woda wypływa ku uciesze miejscowej ludności – miło mieć za darmo wysokiej jakości wodę mineralną.

Z Borjomi koniecznie trzeba udać się do starożytnego skalnego miasta – Wardzi. Jeśli ktoś słyszał o dwóch skalnych miastach Gruzji – Wardzi i Uplisciche i nie wie, na które się zdecydować, mogę zaręczyć że Wardzia jest wiele bardziej atrakcyjna, dużo większa, a klimat tego miejsca jest dalece bardziej elektryzującym niż w Uplisciche. Jednakowoż, jeśli ktoś po drodze do Batumi odwiedzi Gori – rodzinną miejscowość niejakiego Iosifa Dżugaszwilego (znanego bardziej pod innym nazwiskiem), oprócz muzeum Dżugaszwilego może wyrwać się na małą wycieczkę do pobliskiego Uplisciche.

Wracając do Wardzi – nasz szofer okazał się jednocześnie przewodnikiem, który od kilku lat oprowadza turystów po okolicy i dzięki niemu poznaliśmy każdy zakamarek tego niezwykłego miejsca. Oprócz miasta wykutego w skale miejscowość słynie także z wód termicznych. Można więc brać kąpiel w gorącej wodzie i rozkoszować się widokami. Godny polecenia jest też świeżo wyremontowana twierdza w Achalciche. Dzięki naszemu kierowcy zobaczyliśmy nie tylko kawał kraju, ale także daliśmy się ponieść kolejnym emocjom związanym z krętymi drogami i slalomami między zwierzętami plączącymi się po drogach.

 

Vardzia - starożytne, skalne miasto.

fot. Zofia Bedyńska

Ale jeszcze więcej emocji czekało nas w podróży na wschód kraju do Kachetii. Celem podróży było Sighnaghi, a droga dosyć złożona, gdyż miejscowość leży na skraju mapy i dotarcie tam wiązało się z kilkoma przesiadkami.

I tego dnia charakter Gruzji objawił nam się w pełni i pokazał, że jazda stopem jest warta więcej niż tysiące wycieczek zorganizowanych. Jeden z kierowców nie wyobrażał sobie, że nie pójdziemy z nim i jego kolegą na obiad, po czym zamawiał tyle dań, że nikt nie był w stanie już jeść, więc... zaproponował piwo. Nigdy, w żadnej podróży, w żadnym kraju nie byłem tak najedzony jak tam. A oni po prostu mówili, że mają obowiązek zaopiekować się gośćmi.

Gdziekolwiek się pojawialiśmy i mówiliśmy, że jesteśmy z Polski nagle stawaliśmy się kimś uwielbianym – zapraszano nas do domów, na obiady, do restauracji, na wino, na piwo, na nocleg – słowem – wszystko czego człowiek zapragnie!

Kolejny kierowca nie omieszkał zaproponować nam czaczy – czyli gruzińskiego bimbru.

Ale najciekawszy był trzeci samochód. Tradycyjnie jechaliśmy w nadkomplecie, nowym luksusowym samochodem, gdy zorientowałem się, że coś mocno mnie uwiera w bok. Obok siedział jeden z pasażerów, który nie zauważył, że zza pasa wysunął mu się… pistolet, który wbijał mi się w żebra. Zacząłem przeżywać mały stresie orientując się, że reszta facetów też ma coś, co przypomina kabury i jakoś mało chętnie rozmawiają o swojej pracy… I nagle… usłyszałem syrenę. „Chyba policja nas goni” – pomyślałem, a tu ni stąd ni zowąd kierowca informuje nas, żebyśmy się nie bali, bo oni są policjantami „w cywilu” i jadą na służbę. Mój stres zaczął ustępować na rzecz zdziwienia, że nawet policjanci biorą do samochodu więcej osób niż mieści samochód. Dziwne? Nie w Gruzji.

Przy okazji trzeba wspomnieć o gruzińskiej policji, która jest najbardziej uczynną służbą, jaką widziałem. W przeszłości tamtejsza policja borykała się z ogromną korupcją i bezsilnością wobec bandytów. Reforma wprowadzona kilka lat temu sprawiła, że wymieniono większość funkcjonariuszy na młodych „spoza układów”. Zostali oni przeszkoleni na wzór policji amerykańskiej i nauczeni języków obcych. To sprawiło, że teraz jest to wzór służb, jaką chciałoby się spotykać wszędzie. Masz problem – idź do policjanta, nie wiesz gdzie jesteś – idź na policję. Doszło nawet do tego, że policjanci zaproponowali nam rozbicie namiotu pod komendą, bo tam nasze rzeczy będą najbezpieczniejsze.

Jednak kiedy trzeba policjanci zareagują surowo na przewinienia takie jak bójki czy posiadanie narkotyków i od razu mogą odwieźć niesfornego obywatela prosto za kratki. Oczywiście picie alkoholu w miejscu publicznym (z zachowaniem kultury rzecz jasna!) i wszelkie „występki” w ruchu drogowym to sprawy, których tamtejsza policja w ogóle nie dostrzega.

Kachetia, Kachetia… cudowny region, gdzie nizina upstrzona winnicami spotyka na horyzoncie ścianę Kaukazu tworząc bajkowy widok. Miasteczka regionu mogą przypominać małe miasteczka Toskanii, z tymże, że atmosfera jest bez porównania bardziej sielska i pozbawiona cech masowej turystyki.

 

Widoki na niesamowity region Kachetii.

fot. Zofia Bedyńska

No i wino. Za 3 lari (czyli 6 złotych) można kupić 2-3 litry domowego pysznego wina. To w połączeniu z widokiem na winnice i Kaukaz z jednej strony i zielone pagórki z drugiej daje urok, któremu nikt nie będzie w stanie się oprzeć.

Po kilku dniach włóczenia się po wszystkich zakątkach kraju pozostały wspomnienia i to dziwne uczucie, że każdy Gruzin jest naszym przyjacielem. Kilku kierowców nakazało brać ich namiary i wrócić do nich w przyszłości; kilku niemal obrażało się, że nie chcemy zatrzymać się u nich w domu; kilku zaopatrywało nas w jedzenie i różnego rodzaju napitki; a jeden zrugał swoją żonę za to, że dała nam w prezencie tylko litrową butelkę domowej czaczy i szybko przyniósł butelkę dwa razy większą.

Po powrocie do Polski, mogliśmy śmiało powtarzać slogan, którego nauczyli nas gruzińscy studenci z Batumi: „Georgia once, Georgia forever!”