Podróż przed siebie – autostopem na Bałkany

Po paru minutach wysiadam w Polsce. Udaję się do pierwszej ciężarówki, której kierowca jest na zewnątrz. Nie mówi po polsku. Nie mówi po angielsku. Moje pojedyncze niemieckie słowa też są daremne. Za to pyta się mnie o coś po rosyjsku. Okazuje się, że pan o 22 rusza do… Belgradu. Jak chcę to mam o tej porze się pojawić. Belgrad?! Nie wierzę! Czad!

Nie mam pojęcia, w jaki sposób się dogadujemy. To ta część, której nie rozumiem, ale zawsze mnie pozytywnie zaskakuje. Pokazuje, że jeśli się czegoś bardzo chce, to znajdzie się sposób, by to zrobić. Pojawia się łączenie wszystkich znanych pojedynczych słówek w różnych językach i całe spektrum komunikacji niewerbalnej. W ruch idą ręce, mimika, ogromny uśmiech, rekwizyty i życzliwość. Ok… Więc Serbia. Więc Belgrad. Dobry początek.

A tymczasem zaopatrzona w słowackie słodycze rozbijam w cieniu drzewa swój minipiknik, bo jest dopiero 16. Po chwili dołączają kierowcy z Turcji, zapraszają do wspólnego obiadu. Wnet samochód ciężarowy zmienia się w kuchnię z prawdziwego zdarzenia. A ja po kilku minutach poznaję smaki tureckiej potrawy i obserwuję sposób parzenia herbaty.

Fot. Magdalena Dietrich

W międzyczasie rozmawiamy, poznając jednocześnie różnice między naszymi kulturami. Po jakimś czasie pada pytanie, czy nie chcę pojechać do Turcji. Wywołuje gonitwę myśli – mam paszport, w Turcji nie byłam, Gruzja jest niedaleko, wizę kupię na granicy… Ostatecznie, idę za tym, co pojawiło się pierwsze. Jadę do Serbii.

 

Mostar

fot. Magdalena Dietrich

Czeka mnie ok.14 godzin spędzonego razem z Mirosławem wraz ze świadomością, że potrafi tylko serbski i troszkę rosyjskiego. Ja teoretycznie drugi z tych języków miałam w liceum, ale obecnie pamiętam tylko cyrylicę, którą przy dużej ilości czasu i przeczytam. Ponownie jednak okazuje się, że bariery językowe nie istnieją, gdy osoby autentycznie chcą się skomunikować. Szybko zauważamy ze śmiechem, jak wiele jest słów brzmiących tak samo po polsku i serbsku.

Droga mija więc bardzo szybko a nocne widoki z perspektywy wysokiej kabiny ciężarowego samochodu cieszą. Zaczynam jednak odczuwać zmęczenie. Krótką, aczkolwiek bardzo regenerującą drzemkę ucinam sobie w momencie, gdy mój kierowca musi załatwić formalności na granicy. Nagle wybudza mnie pukanie do szyby. Totalnie zdziwiona i wyrwana z innego świata otwieram, pytając o co chodzi. Tak, bo pytanie tutaj po polsku jest bardzo adekwatne… Okazuje się, że pan przyniósł mi sok wieloowocowy, bo słyszał, że jestem wegetarianką.

Dodatkowo mówi po angielsku, opowiada co warto zobaczyć, gdzie pojechać. Tłumaczy też, że Mirosław wieczorem chce mi pokazać Belgrad. Coś jeszcze? Tak, dzwoni do znajomych i zostawia mi namiary na tani hostel. Ludzie robią tak dużo dobrych rzeczy totalnie bezinteresownie… To pewnie stąd płynie chęć i gotowość do kolejnych podróży, do poznawania, do doświadczania.

Ciekawy początek? Tak rozpoczęła się blisko trzytygodniowa przygoda. Droga, w której moje myśli zdawały się kreować rzeczywistość. Podróż Przed Siebie, którą znaczyli życzliwi i pomocni ludzie. Wybory, podczas których intuicja okazała się niezawodna. Spotkania, które pokazały z różnej strony Serbię, Bośnię i Hercegowinę oraz Czarnogórę. I tym chcę się z Wami w najbliższym czasie podzielić.

Fot. Magdalena Dietrich