Życie w klimacie Kusturicy

– Jechałyśmy z przyjaciółką ze sprzedawcami antyków, kierowałyśmy się w stronę Lizbony – opowiadała kiedyś Gunia, a ta historia do dziś siedzi mi w głowie – zaczynało się ściemniać, kiedy zjechali w boczną uliczkę i zatrzymali się pod taką wielką, kamienną ścianą. Otworzyli samochód i zaczęli wyciągać swoje meble i ustawiać je jak w salonie. Kiedy wszystko było już gotowe, kobieta wyciągnęła z kufra lichtarze, włożyła w nie świece, podpaliła i ustawiła na stole. Wyjęli też naczynia, niektóre miały ponad dwieście, trzysta lat (!) i przygotowali w nich kolację. Gdzieś we Włoszech, z obcymi ludźmi, siedząc pod gołym niebem, jedliśmy kolację przy stole z czasów Ludwika XVI, posługując się sztućcami prawie z tej samej epoki... Piękna, magiczna chwila – pomyślałem tak samo.

– Na Krymie nie ma problemów z łapaniem stopa – przypomina sobie Kamila – ludzie są tam niezwykle życzliwi, ale często zdarza się, że oczekują drobnej kwoty w zamian za podwiezienie. Kiedy byłam tam z Kubą na lotnisku w Symferopolu poznaliśmy parę sympatycznych polskich staruszków, którzy podsunęli myśl, że można złapać jakiegoś stopa i za grosze dojechać do Jałty. Posłuchaliśmy rady starszyzny i już w dziewięć osób złapaliśmy podwózkę. Kierowca był bardzo miły, zaproponował nawet, że znajdzie dla nas jakieś kwatery, wydzwaniał po znajomych. Zapytaliśmy go, ile będzie nas kosztować taki autostop, okazało się, że tylko 7 hrywien od osoby. Szczęśliwi, że czterdzieści kilometrów przejedziemy za niecałe trzy złote i to w znacznie bardziej komfortowych warunkach niż w trolejbusie.

Po kilku kilometrach zobaczyłam co? TAKSOMETR! O zgrozo! Na taksometrze nieubłaganie przesuwały się cyferki! Nic poza taksometrem nie wskazywało na to, że była to taksówka. Para staruszków udawała, że nie wie, o co chodzi. Choć może rzeczywiście byli zaskoczenia tą informacją? Szczerze wątpię. W każdym razie zgodziliśmy się jechać jeszcze 10 km, żeby wysiąść w jakimś miarę cywilizowanym miejscu, a poza tym prosili nas o to właśnie staruszkowie. Wysiedliśmy w Ałuszcie, w połowie drogi planowanej do Jałty, zapłaciliśmy niezły rachunek – okazało się, że siedem hrywien to była cena od osoby, ale za kilometr. Coś tam udało nam się stargować, niemniej jednak ogólny rozrachunek nie był ciekawy.

– Którymś razem, gdy jechałam w Bieszczady, zatrzymał mi się samochód, który na przyczepie przewoził kury. Ludzie byli bardzo mili, świetnie nam się rozmawiało, ale ciągle było słychać i czuć te kury. Klimat jak z filmów Kusturicy – uśmiecha się Monika i nie sposób się z nią nie zgodzić. Brakuje tylko upartego osła.

W połowie drogi powrotnej z Lozanny staliśmy w miejscu, gdzie nikt z nas nigdy nie był. Mieliśmy tylko mgliste pojęcie, że przed nami jest nasze miasto. Ciemno, zimno, środek nocy. Niedaleko była autostrada, z której przegonili nas chwilę wcześniej szwajcarscy policjanci. Humory nam dopisywały i nawet wizja spędzenia w tym miejscu całej nocy nie potrafiła nas zasmucić. Czuliśmy się świetnie. Byliśmy wolni. Byliśmy młodzi. Mogliśmy wszystko, a przecież każdy nadjeżdżający samochód mógł być tym, który jeszcze doda nam euforii i zabierze nas chociażby kilka kilometrów dalej. Para sympatycznych Włochów podwiozła nas niemal pod same drzwi naszego mieszkania.

Do dziś, za każdym razem, kiedy zbliża się wiosna muszę walczyć z chęcią, żeby spakować plecak i ruszyć w drogę. Nie zawsze wygrywam, czasami po prostu nie walczę. Spakować się i iść, i nie być bratem, mężem, szefem czy pracownikiem, i nie odgrywać różnych ról. Po prostu autostop.

Przewodnik subiektywny

Lozanna

W tamtejszym Muzeum Sportu znajduje się biblioteka, w której udostępnionych jest 16 tys. prac i ok. 200 czasopism o tematyce olimpijskiej. Każdego roku muzeum odwiedza ok. 250 tys. osób. Gmach muzeum, pokryty marmurem z greckiej wyspy Thassos, ma kształt schodów stylizowanych na helleńską świątynię. Nawiązują do tego także stojące przed wejściem kolumny, na których wypisano miasta będące gospodarzami igrzysk. Na trawniku przed wejściem stoi granitowa misa z ornamentyką wyobrażającą mit o Prometeuszu – w jej środku, jak przystało na symboliczny znicz olimpijski – płonie wieczny ogień. Jest piękne Jezioro Genewskie i Alpy na jego francuskim już brzegu.

Barcelona

Barcelona jest jednym z najpiękniejszych miast na świecie, ze swoją ponad 23 wiekową tradycją stanowi ważny kulturowo punkt na mapie Europy. Znajdują się tutaj muzea, w których można zobaczyć dzieła hiszpańskiej oraz światowej sztuki powstałe w przeciągu ostatniego tysiąclecia. Barcelona to także zbiorowisko arcydzieł sztuki architektonicznej. Domy, parki i ogrody zaprojektowane przez Gaudiego, Lluísa Domènech i Montaner i innych architektów, pozwalają docenić piękno secesyjnych budowli. Szczególnie warta polecenia jest wycieczka śladami Antoniego Gaudiego, najsłynniejszego hiszpańskiego projektanta. W stolicy Katalonii znajdują się również futurystyczne i bardzo nowoczesne budynki, zaprojektowane jednak z dużym szacunkiem dla tradycji miasta, dzięki czemu nie rażą swoim wyglądem na tle architektury sprzed kilku wieków.

Sopot

Popularny kurort nadmorski, miasto uzdrowiskowe, po II wojnie światowej znane z organizowanych tam od 1961 w Operze Leśnej konkursów piosenki Sopot Festiwal. W Sopocie znajduje się najdłuższe w Europie molo o drewnianej konstrukcji.

Krym

Półwysep otaczają Morze Czarne oraz Azowskie. Stolicą jest miasto Symferopol. Największym miastem – Sewastopol, była baza floty czarnomorskiej ZSRR. Do największych atrakcji Riwiery Krymskiej należą: Jaskółcze Gniazdo – pałacyk wybudowany w 1912 r. na skale Aj-Todor (38 m n.p.m.), Pałac Liwadyjski – letnia rezydencja Cara Rosyjskiego Michała II Romanowa. Miejsce prowadzenia Konferencji Jałtańskiej w 1945 r. pałac chanów krymskich w Bachczysaraju. Podczas wycieczki turyści mają możliwość podziwiać Parlament Tatarski, harem oraz słynną z „Sonetów Krymskich” – Fontannę Łez. Twierdza Genueńska – zabudowa fortyfikacyjna Genueńczyków w basenie Morza Czarnego. W okresie letnim często odbywają się Turnieje Rycerskie.

Lizbona

Dolne Miasto to w zasadzie centrum Lizbony, z pięknym placem Rossio, na którym stoi gmach Teatru Narodowego im. Marii II. Ale najpiękniejsze są uliczki Dolnego Miasta – nadal obowiązuje tu tradycyjny porządek i przypisanie profesji do nazwy ulic. Jubilerzy pracują na Srebrnej i Złotej, szewcy na Szewców, na Handlowej zaś kwitnie handel. Dolne Miasto ciągnie się od Tagu i pierwszym napotkanym obiektem jest Katedra z XII wieku, która przypomina bardziej fortecę niż kościół. Zaraz przy niej mamy ruiny rzymskiego teatru. Dalej jest Zamek św. Jerzego (Castelo de Sao Jorge), który zwiedza się za darmo. Z zamku dobrze jest przejść na wspomniany główny plac Rossio, wsiąść w elevador i pojechać do Górnego Miasta, gdzie kwitnie życie nocne.

Bieszczady

Mekka polskich autostopowiczów. Jedne z ostatnich „dzikich gór” w Europie, chociaż coraz bardziej zatłoczone w sezonie wakacyjnym. Ich niepowtarzalny klimat tworzą niespotykane w innych częściach naszego kraju rośliny i zwierzęta, piękne widoki, a także liczne festiwale poezji śpiewanej, która nierozerwalnie łączą się z tymi górami. To nie jest miejsce na jeden raz.