Kraj 7000 wysp

Bangka zamiast autostrady

Filipiny to tysiące wysepek, zazwyczaj górzystych lub porośniętych dżunglą. Dlatego podróż morzem jest często dużo sensowniejsza niż lądem. Najpopularniejszym rodzajem łodzi jest bangka, czyli długa i wąska konstrukcja z drewna i sklejki. Jej niewielkie zanurzenie pozwala bezpiecznie pływać nad rafą koralową i skałami. Pływaki dołączone do łodzi po obu stronach dodają jej stabilności, a napęd stanowią silnik lub wiosła. Bangka ma zwykle daszek chroniący przed palącymi promieniami słońca i jest pomalowana na jaskrawe, krzykliwe kolory. Będąc na Filipinach warto skorzystać z tego lokalnego środka transportu. Może on dowieść na dzikie, idylliczne plaże, do pięknych jaskiń i na bezludne wyspy.

Między Azją, Hiszpanią a Ameryką

Stosunek miejscowej ludności do Europejczyków i Amerykanów jest złożony i wynika z zawiłej historii kraju. W 1521 roku Ferdynand Magellan dopłynął na Filipiny i dołączył je do Królestwa Hiszpanii. Do końca XVI wieku wyspy realnie stały się kolonią hiszpańską. Do tej pory widoczne są ślady dominacji europejskich zdobywców. Nazwy ulic i nazwiska pochodzą często z hiszpańskiego, a dominującą religią jest chrześcijaństwo. Dlatego wielu podróżników dostrzega podobieństwo między Filipinami a krajami Ameryki Południowej. Nawet sama nazwa „Filipiny” pochodzi od imienia króla hiszpańskiego Filipa II Habsburga.

Pod koniec XIX wieku wybuchło powstanie przeciwko kolonizatorom. W konflikt wmieszały się Stany Zjednoczone, które w efekcie przejęły kontrolę nad krajem. Do tej pory nawet dzieci dobrze porozumiewają się po angielsku, który obok filipińskiego jest językiem urzędowym. Także tabliczki i informacje w miejscach publicznych są po angielsku. Miejscowi uwielbiają bary szybkiej obsługi, grają w baseball i koszykówkę.

Biali to kolonizatorzy, którzy odebrali Filipinom wolność, lecz z drugiej strony uchronili przed dominacją Chin i Japonii, a współcześnie stanowią źródło dochodów jako turyści i pracodawcy. (Kraj odzyskał niepodległość dopiero w 1946 roku). Miejscowi identyfikują się raczej z chrześcijańską kulturą zachodu niż z dalekowschodnimi tradycjami. Ich luźny stosunek do czasu i terminów jest podobny do hiszpańskiego. Z drugiej strony są azjatycko grzeczni, starają się ukrywać negatywne uczucia i przywiązują wielką wagę do własnej reputacji. Mimo biedy potrafią szczerze się uśmiechać i cieszyć nawet niewielkimi rzeczami. Rodzina stanowi tu wielką wartość, a więzy w jej obrębie są niezwykle silne.

Na dachu przez stolicę

Najpopularniejszym środkiem transportu, który stanowi niemal znak firmowy kraju, są jeepneye. Są to mocno przerobione samochody terenowe, zwykle bez szyb w oknach, pomalowane w jaskrawe wzory, ozdabiane naklejkami i sentencjami. Często dekoruje się je religijnymi napisami, jak: „Bóg jest miłością”, „Jezus moim Panem”, „Boże błogosław naszą podróż” itp. Miejsca siedzące zajmuje się zarówno w środku, jak i na dachu. Czasem na dachu jadą bagaże, a wtedy najlepiej włożyć je do siatki foliowej czy worka, bo po podróży po suchych, zakurzonych drogach można nie poznać swojego plecaka, który nagle z niebieskiego czy czerwonego zmienia kolor na biały. Tradycja jeepneyów sięga końca II wojny światowej, kiedy to Amerykanie porzucili na Filipinach swoje wojskowe samochody terenowe, a mieszkańcy zaczęli je przerabiać na własne potrzeby. Jeepney to duma swojego kierowcy, który dba o niego, ozdabia go i zarabia na nim.

W miastach, po zatłoczonych i zakurzonych ulicach, gdzie przepisy drogowe nie istnieją, a nawet jeśli, to nikt ich nie przestrzega, poruszają się także trajcykle, czyli motocykle z doczepioną kabiną na pasażerów i riksze rowerowe.

Stolicą kraju jest Manila. Wraz z okolicznymi miastami tworzy jedną z największych światowych metropolii, z ponad 11 milionami mieszkańców. To miasto, w którym ciężko się przebywa, jest duszne, zatłoczone, równikowy upał bywa nie do zniesienia. Jaskrawo widoczne są różnice społeczne – w jednej dzielnicy znajdziemy nowoczesne wieżowce, hotele, biura i rezydencje bogatych mieszkańców, w innych – gliniane lepianki czy tekturowe domki zbudowane na palach nad wodami morza. Bieda, którą można tu dostrzec na ulicach szokuje. Bezdomne dzieci, żebracy, rodziny tłoczące się w slumsach. Trudno zapomnieć kontrasty, które widać na każdym kroku.

Filipiny to niezwykła oaza kultury zachodniej w Azji. Warto odwiedzić kraj, by na własne oczy zobaczyć, jak tradycje zmieszały się, tworząc zupełnie nową, czasem trudną do zrozumienia dla Europejczyków jakość.

Komu w drogę, temu poradnik!

• Dojazd

  Najlepiej dotrzeć na Filipiny samolotem. Międzynarodowe lotniska znajdują się w Manili, Cebu i Davao. Nie ma bezpośrednich lotów z Polski, trzeba przesiąść się raz lub dwa. Bilet w jedną stronę kosztuje 2500 – 3000 zł.

• Podróżowanie po Filipinach

  Kraj posiada wiele lokalnych lotnisk, które przypominają bardziej nasz dworce kolejowe. Lot z Manili do Cebu trwa godzinę i 15 minut, kosztuje około 160 zł. Promy i łodzie kursują między większymi miastami. Można wynająć też prywatną łódź (50-100 zł za dzień).
  Podróże komunikacją miejską, vanami, autobusami i jeepneyami są dość tanie. Trzeba jednak uważać, bo turyści zazwyczaj muszą zapłacić więcej niż miejscowi. Ale zawsze można się targować. Istnieje tylko jedna linia kolejowa łącząca stolicę z regionem Bucol.

• Wiza i paszport

  Przy pobycie do 21 dni wiza nie jest wymagana. Paszport musi być ważny co najmniej przez kolejne 6 miesięcy.

• Pieniądze

  Obowiązującą walutą jest peso filipińskie (PHP). Złotówka to około 15,5 peso.
  Ogólnie ceny nie są wygórowane. Za obiad w restauracji zapłacimy nieco mniej niż w Polsce, a prosty posiłek na ulicy czy w barze szybkiej obsługi może kosztować jedynie 2 zł.
  Na wyspach może być problem z bankomatami i płaceniem kartą, więc warto wcześniej dowiedzieć się, gdzie w najbliższej okolicy znajdują się bankomaty i zaopatrzyć się w odpowiednią ilość gotówki.

• Kiedy pojechać

  Pora deszczowa trwa od czerwca do listopada. Leje wtedy bardzo intensywnie, lecz nie przez cały czas. Porę deszczową poprzedzają największe upały. Pora sucha zaczyna się w grudniu, a kończy w maju.
  Od lipca do listopada szaleją tajfuny i burze. Wtedy też jest najmniej turystów a ceny są najniższe.
  Najlepiej odwiedzić Filipiny w czasie pory suchej. Szczyt sezonu przypada na miesiące od listopada do marca.

• Zdrowie

  Przed wyjazdem zaleca się szczepienia przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B, błonicy, tężcowi, polio, durowi brzusznemu i wściekliźnie. Żadne z nich nie jest jednak obowiązkowe. Na miejscu nie ma problemu z dostępem do lekarzy i aptek.

• Bezpieczeństwo
  Filipiny są stosunkowo bezpieczne, choć szczególną ostrożność należy zachować w dużych skupiskach miejskich, zwłaszcza w biedniejszych dzielnicach. Na południu (Mindanao) zdarzają się zamachy terrorystyczne i porwania turystów dla okupu.

• Ambasada

  Polska nie posiada swojej ambasady na Filipinach. Konsulaty Honorowe znajdują się w Manili i Cebu.