Kalari – indyjska szkoła walki

Fot. jimithmohan

Informacje ogólne

Choć sztuka ta nazywa się Kalarippayattu („Szkoła Walki”), powszechnie stosuje się skróconą, prostszą nazwę: Kalari. Sztuka ta obejmuje szeroką gamę uderzeń, kopnięć, bloków oraz walkę z użyciem najróżniejszych rodzajów broni: kijów, pałek, noży, mieczy, włóczni itd. Charakterystyczną bronią używaną w tej sztuce jest „urumi”, czyli giętki miecz. Miecz ten odznacza się długim, wijącym się ostrzem, które w rzeczywistości jest cienką metalową wstęgą. Broń tę można odnaleźć także w chińskim Wushu, co świadczy o wspólnych korzeniach obu sztuk, podobnie zresztą, jak i naśladowanie różnych zwierząt w poszczególnych technikach (w szczególności słonia, lwa, ryby i konia).

Inną wspólną cechą Kalari i Wushu jest nakierowanie na punkty witalne ludzkiego ciała. Nie należy jednak uważać Kalari za sztukę „bandycką”. Jej głównym przeznaczeniem jest skuteczna obrona z założeniem, że konfrontacja fizyczna jest ostatecznością, a nawet w przypadku, gdy do niej dojdzie, dyscyplina zakazuje używania technik zabójczych. W Kalari duży nacisk kładzie się na medytację i ćwiczenia duchowe. Celem jest zachowanie nie tylko sprężystości ciała i sprawności fizycznej, lecz także równowagi duchowej i umysłowej.

Kalari wywodzi się z regionu Kerala w południowo-wschodnich Indiach, lecz znana jest także na sąsiedniej Sri Lance i w kilku innych stanach. Jej korzenie sięgają czasów, gdy ludzie musieli bronić własnych terytoriów przed wrogami, co nie ulega wątpliwości, lecz sami Hindusi nie wiedzą zbyt wiele o jej konkretnych początkach. Ciekawostką tutaj może być fakt, że jednym z rodzajów broni stosowanych w Kalari jest długa pochodnia. Mistrzowie są w stanie wykonywać nią niesamowite rzeczy. Prawdopodobnie w zamierzchłych czasach pochodnie stosowano nie tylko do obrony przed wrogiem, lecz także w celu odstraszenia słoni dosiadanych przez niego.

Przygotowanie

 

Szybkość, zwinność, sprężystość – o to chodzi w kalari

fot. jimithmohan/flickr

Kalari jest sztuką wymagającą szybkości, sprężystości i zwinności. Ciało musi być więc do niej przygotowane jeszcze przed nauką. W tym celu przyszłych adeptów poddaje się specjalnym masażom wykonywanym przez mistrza za pomocą stóp. Tego rodzaju masaż stosuje się również w celach leczniczych. Wielu mistrzów (guru) Kalari to także mistrzowie ajurwedy – staroindyjskiej medycyny naturalnej. Masaż ma za zadanie rozciągnąć mięśnie ucznia i zwiększyć sprężystość jego ciała. Uczeń musi mu się poddawać przynajmniej przez miesiąc, zanim rozpocznie poznawanie podstaw Kalari.

Nauka rozpoczyna się w bardzo młodym wieku. W wioskach w stanie Kerala można zobaczyć grupki dzieci, które już od wczesnych godzin porannych ćwiczą walkę. Wielu dorosłych również od tego zaczyna dzień. Jednakże istnieją style Kalari przewidujące ćwiczenia jedynie wieczorem, w zamkniętej sali, przy blasku lampy oliwnej.

Przed treningiem należy okazać szacunek mistrzowi. Robi się to w typowo indyjski sposób: trzeba się przed nim ukłonić i dotknąć jego stóp. Rozgrzewka obejmuje trening walki z cieniem. Najpierw mistrz, a potem uczniowie wykonują ruchy mające imitować walkę z kilkoma przeciwnikami.

W pierwszej kolejności uczymy się technik walki wręcz z nieuzbrojonym oraz uzbrojonym przeciwnikiem. Końcowym etapem jest nauka posługiwania się bronią. Z początku broń jest drewniana, by uczniowie nie zrobili sobie krzywdy. Układy walki również są z góry ustalone. Bardziej zaawansowani uczniowie stosują już jednak prawdziwą broń, a układ nie jest ustalany. Jest to więc prawdziwa walka, choć treningowa. Oznacza to, że nikt nikomu nie zamierza zrobić krzywdy. Długa historia tej sztuki zna jednak przypadki, w których podczas takich ćwiczeń dochodziło do obrażeń, a nawet śmierci ćwiczących, pomimo całej zachowanej (przynajmniej oficjalnie) ostrożności.

Istnieją dwie główne szkoły Kalari: północny „vadakkan” oraz południowy „tekkan”. Szkoły te z kolei dzielą się na różne style. W niektórych jedynym przewidzianym ubiorem jest przepaska na biodra, w innym stosuje się spodnie. Jeden przewiduje ćwiczenia na otwartym powietrzu, inny w zamkniętym pomieszczeniu…